skerdilajd zaimi

Diçka nuk funksionon më në Europë. Nuk është vetëm një tregues që flet për një krizë mesa duket të thelllë dhe komplekse, por disa. Që me miratimin e Kushtetutës ku u shpalos diskutimi për identitetin e vet, Europa evidentoi një paaftësi për të përkufizuar qartë veten e për pasojë: identitetin, kufinjtë dhe mundësitë e veta.

Në vitin 2016 kur Donald Trump u zgjodh president i ShBA mund të kujtohen dy përkufizime që kanq rëndësi: i pari ai i George Soros që u shpreh se “Trump si mbreti i vetëpromovimit nuk po e beson as vetë suksesin që po ka”. Ky pohim jep të kuptojë ndër të tjera se sistemi politik amerikan nuk është i imunizuar nga të papriturat, pra se ai është me përkufizim i pakontrollueshëm.

Mjafton kalimi i një pike kritike dhe mandej nuk ka rregulla që të menaxhojnë ortekun. 

Një kartolinë me një fotografi të vjetër të Durrësit – stampuar në Terni të Italisë – të nxjerr para syve qytetin bregdetar të Shqipërisë të viteve ’30. Ndonëse e padatuar, koha mund të hamendësohet nga prania në të e Vilës së Zogut, në kodrën dominuese anës detit. Në pamje të parë, Durrësi i kësaj fotoje të jep idenë e një fshati modest të shekullit të 20-të ose edhe të “19-të i palakmueshëm pë ndonjë gjë.

Në një diskutim televiziv Agron Shehaj, ish-deputet i PD-së, deklaroi se mënyra si u dënua Ervin Salianji, të nxit dyshimin për një proces politik. Mandej ai u shpreh se:
Edhe mua mund të më fusin në burg

Opozita shqiptare rikonfirmon kështu një problem të madh me drejtësinë. Një problem që mori karakter ultimativ me masën e sigurisë ndaj Sali Berishës. Episodi Salianji ishte si të thuash fleta e fundit e dosjes së mosbesimit radikal ndaj drejtësisë me regji siç shprehet shpesh e më shpesh edhe Ilir Meta. 

Lexojeni statusin e Edi Ramës në rrjetin “X” për të kuptuar disa gjëra: së pari për të kuptuar zbythjen e rremë të këtij individi përkundrejt një presioni publik relativ. Ai flet për “entitet sovran” duke hequr dorë nga termi “shtet” që e promovoi po vetë në intervistën me një media amerikane.

Vite më parë, kur gjykohej për dosjen e përgjimit nga Dritan Prifti, Ilir Meta deklaronte se me të mbaruar punë do të angazhohej për një reformë të thellë në Prokurorinë e Përgjithshme. Sepse sipas tij, kur nuk e gjente Të Drejtën ai, që kishte mundësi, çfarë ndodhte me qytetarët e thjështë! 
Vërejtje me vend. Produkti i këtij reflektimi ishte Adriatik Llalla që nga kjo distancë kohore të ngjan se ishte aty si pacient dhe antropolog njëherazi për pacientin e pandehur dhe antropologun Meta. Pak të thuash një tallje. Dhe dritëshkurtësi. 

Arrestimi i Pavel Durov, drejtori administrativ i “Telegram” ka nxjerrë në pah një fakt që nuk idhej gjerësisht. Zhvilluesi inxhinierik pas kompanisë në fjalë, është vëllai i tij, Nikollai.

Këtu vetëm një kaziono mund të bësh. Nuk ke çfarë bën tjetër!

Fjalinë e dëgjova nga një grup prej tre të rinjsh, dy djem dhe një vajzë, duke dalë nga ajo që në Durrës njihet si Vila e Zogut. Është një pikë tërheqëse për shumëkënd dhe është ndërtuar sipas "parimit arkitektonik" italian, që kap kryesisht pikat e larta.

Ka nje entuziazëm të madh në media pranë qeverisë për të ashtuquajturën dosje e SPAK të Berishës dhe dhëndrit të tij, Malltezi. Flitet për përfitime tokash, kalime parash, ndikim politik e kështu me radhë. E besueshme është. Ndonëse pushteti i Sali Berishës nuk u identifikua as me kullat dhe as me ndërtimin. 

Është e kuptueshme që rrjedhja e dosjes është edhe një mjet për të çmobilizuar deri në fund detashmentin protestues të PD-së, ndoshta edhe për efekt elektoral, por edhe sepse pushtetit i pëlqen qetësia. Nuk ka më nevojë për opozitën si diversion.