Arkiv-Lajme

Henri Çili, administratori i Universitetit Europian të Tiranës, shtëpia botuese e të cilit UET Press sapo ka botuar librin e gazetarit Sokol Balla "Fjala e lire, sfidë europiane", ka hedhur një tezë cinike, por edhe me vlerë debati në parathënien e librit në fjalë. “Për sa kohë që mediat, në pjesën më të madhe të ndërmarrjes së tyre, nuk e mbështesin veten financiarisht, pse duhet që të ketë konflikt mes botuesve dhe kryeredaktorëve?”, pyet Çili.

Edi Rama i është përgjigjur Berishës në sulmin që ku i fundit u bëri të gjithë atyre që janë rreshtuar kundër ligjit të njohur në publik me emrin “ligji i plehrave”. “Aleanca e plehut”, i quajti kryeministri kundërshtarët e ligjit, duke filluar me presidentin e duke përfunduar tek ambientalisti më i parëndësishëm në vend.

Nuk kanë kaluar as dy-tri javë nga vdekja e Steve Jobs-it, dhe një biografi e tij është gati për lexuesit. E ka shkruar me shpejtësi neutrinosh Walter Isaacson, dhe në të tregohen përveç të tjerash marrëdhënie humane të shpikësit të Apple-it me diva të Hollywood-it, me sivëllezër të tij në Silicon Valley, dhe me politikanë të rëndësishëm të SHBA-ve. Një nga këta të fundit është Bill Clinton-i. Ka anektoda interesante në këtë libër me Mick Jagger-in, me Bob Dylan-in, etj. Por më interesantja duket se është ajo që ka të bëjë me një bisedë të Jobs-it me Clinton-in.

Ilir Meta ka patur vazhdimisht pretendimin që ligji elektoral në fuqi i dalë nga një marrëveshje mes Berishës e Ramës ka synuar penalizimin e partive të vogla, e në mënyrë të veçantë penalizimin e LSI-së. Ky është një pretendim që i është njohur nga vëzhguesit e vëmendshëm të politikës. Janë të shumtë ata që vënë dorën në zjarr se këtë ligj e ka kërkuar në mënyrë të veçantë Rama, me shpresën se Meta do të asgjësohej njëherë e mirë, dhe kështu ai s’do ta kish si ferrë nëpër këmbë.

Nën shembullin e dy partive kryesore amerikane, moda e votimit të përgjithshëm brenda elektoratit të një partie për përcaktimin e udhëheqësit apo kandidatëve të saj (i njohur në SHBA me emrin “primaries”) ka kohë që është përhapur në partitë e mëdha europiane. Në Shqipëri, PS-ja është e vetmja parti që, në mënyrë të ndrojtur, ka ndjekur shembullin e partive europiane. Zhvillon votim të përgjithshëm me parimin ‘Një anëtar, një votë”, pra, pa përfshirë elektoratin e saj në këtë votim.

Moammar Gaddafi ka qenë një diktator i pamëshirshëm. Janë me mijra viktimat, mbi të cilat ai ka ngritur sundimin e tij për dekada me radhë. “Qen i tërbuar” e kanë quajtur për shkak të mizorive që ka bërë. Si mund të sillet një njeri i tillë në rrethanat, kur një turmë e kërcënon me vdekje? Gaddafi ka qenë i frikësuar e i terrorizuar në minutat e fundit të jetës së tij.

Gazmend Oketa thotë për televizionin Oranews, se “në bazë të Statusit të Partisë Demokratike, zoti Topi është automatikisht anëtar i Këshillit Kombëtar të PD-së dhe unë besoj se do të ishte edhe në nderin e PD-së të respektonte së pari statutin, detyrimin statutor”. Më pas Oketa e lë mënjanë “nderin e PD-së”, dhe futet në arsyetime praktike. Sipas tij është e mundur që Topi të rikthehet në partinë e tij, dhe kjo jo vetëm për faktin që statuti e lejon. Konfliktin e këtyre kohëve mes Topit e PD-së ai e sheh si diçka që, në stilin e logjikën e politikës shqiptare, do të harrohet.

Gazetari Sokol Balla ka publikuar librin e tij me titull “Fjala e lirë, sfidë europiane” , i cili trajton problematikat e lirisë së shprehjes dhe të medias në Shqipëri. “Dikur, flas për ne gazetarët që e kemi nisur karrierën në fillim të viteve ’90, diku nga fundi i viteve ’90 kemi pasur një armik, një përbindësh dhe ai ishte qeveria apo autoritetet.

Ka kaluar pa ndonjë bujë të madhe vizita tri-ditore në Tiranë e Stefano Sanino-s, drejtorit të përgjithshëm për zgjerimin në Komisionin Europian. Në fakt, vizita ka qenë e planifikuar për t’mos provokuar bujë mediatike, ngaqë Sanino-n nuk e kemi parë të japë intervista apo të thotë gjëra lidhur me qëllimet dhe rezultatet e vizitës së tij. Por qëllimi është marrë vesh, sidoqoftë.

Një libër i ri me autor gazetarin Beppe Severgnini i titulluar Mama mia, i publikuar disa muaj më parë në Itali,  është përkthyer në SHBA në gjuhën angleze. Severgnini jep arsyet (kemi shkruar diçka për këtë në respublica.al në momentin e publikimit në italisht) se pse italianët e durojnë kryeministrin Silvio Berluskoni. Si ka mundësi që Berluskoni erdhi në pushtet me vota në vitin 1994, u votua sërish në vitin 2001 dhe sërish prapë më 2008?