Arkiv-Op-Ed

Jo pak njerëz kanë mbetur të zhgënjyer nga mënyra sesi u zgjodh presidenti i ardhshëm këtu në Tiranë. Dhe jo vetëm të opozitës. Dhe jo vetëm shqiptarë. Për shembull, ambasadori amerikan Arvizu sapo deklaroi që e vlerëson me zhgënjim si shans të humbur për shtetin. Por nuk mendon fare kështu Gilbert Galanxhi, ambasadori shqiptar në Uashington që qartazi, si në kohët e dikurshme, nuk i shërben shtetit, por pushtetit.

Vrasja e një vajze me emrin Mari dhe e gjyshit të saj me origjinë prej Kirit të Dukagjinit, por banuese në Boriç të Shkodrës, ka ngjallur shumë debat dhe opinion në media. Kësaj here debatin e gjallëroi në mënyrë të veçantë botimi i portretit të vajzës së vrarë, i cili përcillte te ne që e shikonim një farë ndjenje dashurie dhe butësie. Shikimi dhe fytyra e saj ngjallën të shumë njerëz rebelim emocional. Anatemime, mallkime, sharje, shfryrje dëgjoheshin nëpër ekrane e lexoheshin nëpër faqe gazetash.

Nën moton e Einstein-it “një stomak bosh është një këshilltar i keq”, Edi Rama dhe Ilir Meta darkuan privatisht në vilën e këtij të fundit. Për cilësinë e ushqimit nuk duhet të kemi dyshime. Aq më pak për cilësinë e verës, e cila me siguri duhet të jetë servirur e kulluar dhe e papërzier me të vërtetat e hidhura të së kaluarës së përbashkët politike. Një ditë më pas pinë publikisht edhe një kafe në ‘Sheraton’. Këtu mbyllet pjesa gastronomike e takimit, për t’i lënë vendin analizave dhe spekulimeve mbi implikimet që ky takim mund të ketë për të ardhmen politike të vendit.

Të dashur qytetarë të Tiranës, veçanërisht të dashur artistë, piktorë dhe skulptorë të Tiranës. Besoj se të gjithë e keni parasysh një pemë lisi gjigante, hijemadhe në lulishten përballë Galerisë së Arteve, të cilën shumë prej jush me siguri e kanë komentuar si gjënë më të bukur të atij vendi. Nëse ju kujtohet në vitet ’90, nën hijen e kurorës së tij kanë pirë kafe shumë qytetarë të Tiranës, veçanërisht artistë, pasi aty përbri ka pasur një kioskë. Kur u rregullua lulishtja, ai lis mbretëronte aty edhe më i bukur me kurorën e vet të plotë e gjigante.

Sikur të përpiqeshim për një lloj përkufizimi kulturor të vetvetes, fraza mund të ishte: “Të flasësh, është më shumë shqiptare se të veprosh”. Sikur të njëjtën gjë ta bënim për amerikanët, fraza do të ristrukturohej kështu: “Të veprosh, është më shumë amerikane se të flasësh”. Saktësisht këtë duhet të ketë pasur parasysh ambasada amerikane përmes organizimit të panairit për qytetarët, nën moton frymëzuese “Vepro tani”.

Fatos Nano, zhgënjeu kë mendonte se është shndërruar në ‘gjarpër uji’. Gjarpër uji, në rini mbiquanim atë gjarprin e parrezikshëm që na dilte shpesh nëpër liqenet artificiale ku laheshim rregullisht. Trembte shumë, por nuk kafshonte dhe ne e dinim paraprakisht, që edhe nëse kafshonte, nukkish‘helm’ dhe ishte pra, i parrezikshëm.

Fatosi që fliste shpenguar te salloni i Fevzos, të rikujtonte një politikan të strukturuar dhe të vendosur, i cili me sa duket, ka ndërmend seriozisht të ‘mbathë opingat’ e politikbërjes aktive.

Në datën 13 mars 2012, mbi 62 mijë qytetarë shqiptarë dorëzuan firmat dhe fotokopjet e kartave të tyre të identitetit pranë Komisionit Qendror të Zgjedhjeve (KQZ), duke shprehur publikisht vullnetin e tyre, sipas Kushtetutës, për një referendum të përgjithshëm në lidhje me importin e mbetjeve në Shqipëri. Ishte hera e parë që qytetarët shqiptarë ushtronin të drejtën e tyre themelore për të organizuar një referendum kombëtar. Ishte hera e parë që në KQZ dorëzoheshin mbi 60 mijë firma dhe kopje të kartave të identitetit (nga 50 mijë që kërkon ligji) për të organizuar një referendum qytetar.

Jo më larg se dje, m’u desh të dëgjoja një deklaratë për shtyp të Aleancës Kuq e Zi. Deklarata nuk kishte as më shumë e as më pak se notat e zakonshme ofenduese-sulmuese ndaj qeverisë dhe kryeministrit, mbuluar me ngjyrat e komplotit hipotetik për aksidentin e ndodhur te ‘Qershiat’ e Qafë-Kërrabës. Incidenti në vetvete mbetet për t’u verifikuar, ndonëse përfaqësuesit e kësaj partie e paraqitën atë nën dritën e komplotit kundër një force të re, e cila ka për qëllim të ‘fshijë’ njëherë e mirë sistemin e ‘vjetër’ të partive politike në Shqipëri.

Teksa viti zgjedhor 2013 është në prag, ethet për pushtet të shumëkujt ndër ne janë shtuar, ku vetëm muajt e fundit janë krijuar të paktën tri parti të reja, duke e çuar në 120 numrin e tyre, shto këtu dhe lëvizjen e fundit Nano për rikthim në krye të PS-së. Një studim i ditëve të fundit tregonte se shumë prej partiçkave, në zgjedhjet e fundit, nuk kishin marrë as një të pestën e 500 votave, aq sa iu ishin dashur për t’u legalizuar nga Ministria e Drejtësisë. Një ngarendje partiake e tillë është një “gjithëpërfshirje” politike marroke.

Presidenti u zgjodh. Është ish-ministri i Brendshëm, Bujar Nishani, një politikan i urtë, njeri korrekt, pa asnjë rekord negativ në konfliktualitetin politik brenda PD-së apo jashtë saj, i papërfolur për korrupsion apo për afera me krimin dhe korrupsionin. Deri këtu gjithçka mirë. Urime dhe suksese për Presidentin e ri, njeriun e mirë, Bujar Nishani. Tashmë që ai u zgjodh, nuk mbetet veçse të mbështetet nga gjithkush, t’ia dalë mbanë detyrës më të vështirë në Republikën e Shqipërisë.