Arkiv-Op-Ed

Është bërë si serenatat korçare, që nuk ndryshojnë kurrë, vetëm se variojnë mbi të njëjtën melodi. Si gjashtëdhjetë vjet përpara. Si tridhjetë vjet. Si dikur, ashtu edhe sot, ligjëron të njëjtin avaz për suksese, ku është ndër të parët, në mos i pari. Edhe në pastë ndonjë të metë, faji nuk është i tij, por i të tjerëve. Dikur ishte armiku i jashtëm ai që e pengonte. Sot është i brendshmi.

As dhjetë vjet nuk zgjati orientimi i drejt perëndimor dhe na falën një shtet. Mund të thuhet na e falën, sepse ne vet nuk kemi çliruar vendin. Këtë fakt e dimë të gjithë. UÇK u shfaq në kohën e duhur, Rugova pat mbjellë empatinë e nevojshme. Njëra lëvizje ndihmoi tjetrën. As e para, as e dyta nuk janë të shenjta e pa gabime. Mund të thuhet na e falën, sepse shtetet nuk meritohen, për këtë kemi si kundërshembull Palestinën. Edhe ata duhet të kenë shtet, por nuk kanë. Edhe kurdët. Këta dy popuj flijohen, edhe më shumë se ne, kryesisht palestinezët, por shteti i tyre është larg realizimit.

I ndezur ndoshta prej fejesës me një grua 49 vjet më të re se vetja, Silvio Berluskoni ka shpallur rikthimin në politikë. Do të drejtojë të djathtën e qendrës, Popolo della Liberta në zgjedhjet e pranverës. Pasardhësi i tij, i pavotuari Mario Monti, është, sipas Berluskonit, duke e shtyrë vendin drejt recesionit me programin e rreptë dhe nuk gëzon më mbështetjen e PDL. Si përgjigje, Mario Monti dha menjëherë dorëheqjen. Liderët europianë u tronditën nga frika. Nervozizmi mbizotëroi tregjet dhe normat e interesit mbi bondet e qeverisë italiane u rritën.

Nëse llamba e lirisë duhet të mbahet e ndezur, europianët perëndimorë duhet të pranojnë se epoka e konformitetit për monokulturë zyrtare – laike ose fetare – është para fundit. Vitin e ardhshëm, këto shtete duhet të përqafojnë diversitetin e tyre fetar dhe ta akordojnë lirinë fetare për të gjithë.

Kryeministri italian Mario Monti dha dorëheqjen nga mandati qeverisës vetëm pak muaj para përfundimit normal të legjislaturës. Pasi u emërua në krye të ekzekutivit një vit më parë për ti dalë zot krizës financiare që po zhyste shtetin drejt falimentimit, Monti u detyrua të largohej sepse Partia e Popullit të Lirisë tërhoqi mbështetjen parlamentare.

Në kushtet e krizës aktuale ka debate për parimet, rregullat dhe strategjitë për ndalimin e rënies ekon-omike, për rikthimin e rritjes ekonomike dhe stabilitetin e financave publike, për efektet e kostove të borxheve të rritura mbi zhvillimet ekonomike e sociale dhe mbi brezat e ardhshëm.

E ardhmja e gazetarisë ngjan si e një agjencie reklamash. Pikërisht kjo të shkon në mend kur ecën në zyrat e Huffington Post të Kanadasë në qendër të Torontos; këto zyra janë në të njëjtin vend me kompaninë mëmë, AOL Canada Inc. Me siguri që nuk kam nevojë as t’ju bëj ndonjë përshkrim për ta imagjinuar pamjen por gjithsesi po e them: plot hapësirë, dy kate, si kuti e madhe ku luajnë fëmijët, në Rrugën Spadina. Ndërtesa ka tulla që shihen nga jashtë. Plot me radhë të rinjsh me këmisha fanellate me kuadrate që shohin gjithë vëmendje monitorë të stërmëdhenj.

Kryeministri Hashim Thaçi ndodhet në pozitë të vështirë. Ndërmarrja më e madhe dhe më fitimprurëse e shtetit të tij, kompania shtetërore e telekomunikacionit, është vënë në shitje. Konkurrenca midis blerësve potencialë është e ashpër. Krijimi i listës së ngushtë nuk ka ndihmuar shumë.
Njëra nga ofertat vjen prej fondit të themeluar nga ish-sekretarja e Shtetit, Madeleine K. Albright. Për ofertën tjetër është duke lobuar James W. Pardew, emisari i posaçëm për Ballkanin në administratën Clinton.

Me qasjen e sotme të BE-së, do të ishte çudi nëse Ashton do të arrijë të jetësojë synimin për pranverën e vitit 2013 si stinën e normalizimit të raporteve në mes të Kosovës dhe Serbisë.