skerdilajd zaimi

Në Serbi është zhvilluar një diskutim interesant që sjell në vëmendje sesi emergjencat publike, ashtu siç përkufizohen ato nga autoritetet publike priret të mësyjë liritë e individit. Në një diskutim për Tv Prva në Serbi, virologu Milank Sekler, ka bërë këtë koment rreth situatës së krijuar me kundërshtimin relative ndaj vaksinimit për të cilin është propozuar të jetë I detyrueshëm:

Kryeministri Edi Rama ka qenë sot në një takim elektoral në Kombinat në Tiranë, ku ndër të tjera ka thënë:

Luan Rama dje dhe Edmond Haxhinasto sot kanë rrëfyer se kanë qenë kundër djegies së mandateve në Parlament. Duke dalë kështu kundër një vendimi të marrë nga LSI-ja disa kohë më parë, kur së bashku me PD-në lanë Parlamentin për të kontestuar atë që e quajtën fasadë në Kuvendin e Shqipërisë.

Tani, njeriun apo edhe një grup njerëzish i përndjek për një kohë gabimi që bëjnë, por nuk ka përndjekje më të madhe sesa ai që vjen nga budallallëku dhe shumimi agresiv i cinikëve.

Problemi

Përgjatë ekzistencës së shoqërive njerëzore, thuajse gjithmonë dhe kudo, ndëshkimi(punishment) social ka qenë jusifikuar duke i apeluar një apo disa prej arsyeve të mëposhtme:

Çfarë ndodhi në SHBA? Çfarë përfaqëson Donald Trump dhe cila është gjurma e ushtrimit të pushtetit prej tij? Këto janë pyetje që kanë kohë që bëhen, por ato sapo kanë nisur të përshfaqin përgjigjet e para. 6 janari ishte padyshim një ndër përgjigjet bruto të një realiteti politik, social e ekonomik që është injoruar gjatë nga të dyja partitë kryesore në SHBA.

Dikur ish-kryeministri i Greqisë, Alexis Tsipras, u shpreh se atë mund ta akuzojnë për çdo gjë, por jo për të korruptuar. Dhe në fakt ky është dallim i madh, themelor në referimin politik të ditëve të sotme. Dukuria “Tsipras”, e politikanit kundër sistem, nuk është shembull vetëm në Greqi. Italia, Ukraina, Trump vetë përfaqësojnë njëfarësoj raste të tilla. Por siç e dimë, me ardhjen e tyre në pushtet, sistemi askund nuk u vu në diskutim. Thjesht sistemi asimiloi edhe të tjerë përveç atyre që de facto i emëron.

Të mos harrojmë, por të falim!

Komunikimi mes politikës dhe të tjerëve ka përjetuar këto vite një ndryshim që edhe në pikëpamje formale, është radikal. Ne jemi të vetëdijshëm se me sy të parë, “populli ynë i ka xhan ata Lart” edhe kur rastis t’i vijnë nga Ukraina apo Kina. Por edhe në kësi raste tubimet masive kanë dëshmuar së paku një element natyral që i justifikon: Kuriozitetin.

Shumica në pushtet ka nisur të asimilojë idenë se një mandat i tretë është shumë i mundshëm. Ideja në fjalë është hedhur në fillim nga kryeministri aktual që ka ende llogari për të rregulluar me firmat e veta dhe siç mund të merret me mend dhe të kuptohet, ajo nuk lidhet me realizimin e ndonjë vizioni apo projekti. Jo. Ajo është grepi rekrutues dhe korruptues i një grupimi ekonomik me militantë nga pas të cilëve u është rigjallëruar shpresa se do të vijojnë ta shtyjnë kështu si dollibashët e një dasme që e paguajmë ne. 

Shqipëria nuk bëhet me shqiptarë.

Sa herë e kemi dëgjuar këtë shprehje që përshkruan një gjendje të lodhshme, të pashpresë të këtij tranzicioni që nuk ka më emër?

Është ilustrimi më i thjeshtë dhe i thukët i asaj kundërnarrative të brendshme, e një bindjeje gati shpirtërore për dështimin tonë të përbashkët në këtë vend që nuk po e ndjejmë më tonin.