politika

Grafitët, sharjet në stadiume, sloganet ‘pakuptim’, komentet dhe reagimet në blogje janë simptomat e para të sëmundjes së një turme, që ka filluar t’i përshfaqë hapur. Por, ndërsa sociologët po përpiqen të merren me shkakun, politikanët vazhdojnë të merren me pasojat dhe sidomos anën sipërfaqësore të gjërave.

Haberi se Mathew Palmer ka folur prapë është kryesor prej disa orësh tashmë. Zyrtari amerikan(ç’rëndësi ka detyra, mjafton që është amerikan) ka folur për korrupsionin, për zgjedhjet e 30 qershorit, duke bërë një rikonjicion mbi humorin e shoqërisë shqiptare.

Zoti Palmer foli, por çfarë tha? Nëse lexon mediat e opozitës, ai fshikulloi qeverinë; nëse lexon mediat e pushtetit ai ka thënë se SHBA nuk po mbështesin Ramën, ndaj kriza duhet zgjidhur mes shqiptarëve. Nëse lexon Palmerin, ai thotë në fakt një grumbull fjalish nga të cilat mund të nxjerrësh mesazhin që do.

Humbi Tsipras dhe fitoi Mitsotakis. Lajmi kryesor për Europën politike mbetet ende rotacioni në Greqi, ku disa mendojnë se vendi u rikthye te sistemi që mori goditje me fitoren e Syrizas.

Politika shqiptare ka hyrë në një rreth psikotik dhune verbale dhe lufte civile retorike që herët apo vonë do të çojë në veprime që do përligjin këto që artikulohen sot. Jo për dëshirë, por për të riekuilibruar një skenë të anuar dukshëm nga krahu i krimit ekonomik. Politika shqiptare po premton publikisht Burgun, ndëshkimin; ajo është detyruar të fusë në axhendë prioritare repertorin penal për të cilin mendonte se nuk do të vinte ndonjëherë dita.

Javën që shkoi në Sllovaki u zhvilluan zgjedhjet presidenciale. Ato i fitoi aktivistja liberale antikorrupsion Suzana Kaputova e cila u bë presidentja e parë femër në historinë e atij vendi. Slogan i fushatës së saj ishte: “Në këmbë kundër së keqes, ta luftojmë të keqen së bashku” dhe, kur fliste për të keqen, nuk kishte parasysh persona, por veprimet korruptive. Zemërimin ndaj gjendjes së krijuar në Sllovaki ajo e shprehte pa mllef, qetësisht, duke bërë thirrje për transparence, mirësjellje, humanizëm dhe drejtësi në politikë dhe në jetën publike.

Damian Gjiknuri e kaloi fazën e vështirë të heqjes nga detyra e ministrit. Ata që e njohin zotërinë në fjalë e përshkruajnë si njeri praktik që e di pse është në politikë, se çfarë duhet të bëjë dhe se për çfarë i shërben shefit.

Historiku i tij i ministër i Infrastrukturës dhe Energjetikës është udhërrëfyesi më u mirë për këtë. Zotëria e nis udhën mirë, me çështjen CEZ dhe 400 milionë dollarët e saj. E mbani mend si mbrohej juristi u shquar Gjiknuri kur u hapën dosjen në atë kohë?

“Ky është vendim i qeverisë dhe Parlamentit”, thoshte.

Jam shumë i lumtur që sot, Tirana e vërtetë, ata që jetojnë në Tiranë, që e duan Tiranën, që duan familjen e tyre më shumë se sa partinë, që duan që ky vend të ecë përpara më shumë se sa ata që duan ta shkatërrojnë, janë sot me shumicë

Kështu është shprehur sot kryebashkiaku i Tiranës, Erjon Veliaj që organizoi Ditën e Verës më 17 mars, tri ditë më vonë nga data e vërtetë.

Shqipëria aktualisht nuk është demokraci parlamentare. Ka një sallë ku mblidhen të ashtuquajturit deputetë të një shumice të vetësugjestionuar me idenë se janë aty për të bërë shtet, me barrën e rëndë për të përfaqësuar edhe qeverinë, edhe opozitën.

Bilanci është i thjeshtë, në fund të muajit llogarisin rrogat, dietat dhe padiskutim titullin honorifik që i shoqëron edhe kur janë vetëm ata dhe gurgullima e ujit në tualitetin e kuvendit.

Në kohën e komunizmit, kish një numër arkitektësh dhe urbanistësh që njerëzit e zakonshëm i njihnin, ata ishin personalitete. Sot po të pyesësh një qytetar të thjeshtë, nuk njohin emrin e asnjë arkitekti. Arkitektet fshihen pas anonimatit, pas ca emrave të koduar të studiove, kështu e ndjejnë veten rehat. Nuk kanë asnjë përgjegjësi, nuk duan asnjë lavdi, duan veç paranë.