Opinion

Ishte një moment nga ata që të ndryshojnë jetën. Javën e kaluar, në një konferencë shtypi mbi klimën që mbajtën aktivistë të grupimit “Rebelimi ndaj shfarosjes”, dy prej gazetarëve të pranishëm ngritën pyetjen nëse qëllimet e tyre ishin realiste. Ata kanë kërkuar, p.sh., që Britania e Madhe ta ulë në zero emetimin e gazit karbon para vitit 2015. A nuk do të ishte më mirë – ngritëm ne pyetjen – që të kërkoheshin objektiva më pak optimale?

Para disa ditësh në Pejë ndodhi diçka që nuk kisha dashur të isha bashkëkohës i saj: një gënjeshtër monumentale, e pashembullt dhe e papërsëritshme, e tillë që me hijen e saj të shëmtuar nxin dhe errëson çdo akt të virtytshëm dhe çdo sakrificë sublime për shtetin dhe idealet kombëtare.

Me miratimin nga Parla menti të ligjit absurd për artin, ligjërisht ndryshoi edhe emri i Galerisë Kombëtare. Një rast unik i llojit të vet në planet, ku në shek. XXI, një vend europian (kuptohet vetëm gjeografikisht), pa motiv dhe pa arsye, ndërron emrin nga Galeria Kombëtare e Arteve, në Muzeumin e Arteve të Bukura. Emër ky, me efekt teletransportuese në stacionin e shek. XIX, që historikisht është edhe koha e lindjes së muzeve të tillë kudo në Europë. Me peshën e emrit imponues “Artet e Bukura”, me të drejtë mendja të vete te tradita europiane e pikturës, dy shekuj më parë.

Edi Rama ka hapur velën e tij për të lundruar në tallazet e fushatës elektorale të radhës. Tre herë rresht varka e tij është mbytur dhe ai vazhdon të endet pa drejtim dhe s’ka spirancë. Këtë herë, vela e re mavi iu gris ende pa provuar dallgët dhe varka ndërron drejtim çdo ditë, çdo javë. Se ai nuk ka program, ai nuk është zgjidhje, ai nuk bën ekip.

Në dekadat e fundit, shumë në Perëndim kanë pranuar një koncept të ngushtë të asaj se për çfarë shërbejnë ekonomia dhe demokracia. Ekonomia është që të na pasurojë ne, ose më e pakta të na paguajë faturat. Ajo mendohet të qëndrojë pas rritjes së tregut të aksioneve dhe GDP-së. Demokraci është të votosh për dikë që është në anën tënde. Këto të dyja lidhen kur voton për dikë që premton se do të të pasurojë ose të paktën të reduktojë taksat.

Gjenerata e lindur në vitin 1988 sot ecën nëpër pjesën më të mirë të jetës së vet. Pak mund t’i kujtohet jeta e rëndë nën okupacionin e Serbisë në kohën e regjimit klero-fashist e nacional-socialist të Slobodan Milosheviqit, kur prindërit e tyre përpëliteshin për t’ua siguruar bukën e gojës ngase mbeten pa punë, pa idare, të diskriminuar veçse ishin shqiptarë. Se çka ndodhi në këtë vit dhe si ndodhi okupacioni që zgjati plot dhjet vjet mund të kenë dëgjuar diçka prej prindërve ose segmentarisht të kenë shpalosur nga burime të ndryshme atë histori.

Takimi i Presidentit të Ko sovës, Hashim Thaçi, me Presidentin e Rusisë, Vladimir Putin, në Forumin Ndërkombëtar të Paqes në Paris (11- 13 Nëntor 2018) nuk ishte i zakonshëm. Ai ishte i pari, në këtë nivel, midis dy vendeve. Për më tepër, u takua Presidenti i një fuqie të madhe me Presidentin e një vendi, të cilin ajo nuk e njeh si shtet, por thjesht si territor të një shteti tjetër.Për të gjykuar mbi këtë takim duhet parë, fillimisht, rruga që u ndoq për të arritur deri aty, çështjet që u ngritën dhe qëndrimi i palëve rreth tyre.

Pas vdekjes së 55 milionë njerëzve në Luftën e Dytë Botërore, pas shekujsh të luftërave nacionaliste dhe imperialiste që e lanë Europën në gërmadha, njerëzit dhe qeveritë kombëtare në kontinent, kuptuan më në fund se uniteti europian ishte e vetmja rrugë për të ndalur këtë çmenduri.

Është e sigurt që pas mosmarrëveshjes që sot ka vënë përballë Italinë me Bashkimin Evropian qëndron vendosmëria e qeverisë së koalicionit Lega-Lëvizja 5 Yjet për për një kundërvënie vetëvrasëse kundër Brukselit, për t’i dhënë përparësi me çdo kusht vullnetit të saj mbi rregullat e Unionit.

A është e vërtetë që "Politekniku nuk është pronë e askujt", siç thotë në një deklaratë partia në pushtet, SYRIZA? Dhe a është e vërtetë se "mashtrimet e njollosin Politeknikun", siç tha një deputet i parlamentit nga e njëjta parti? Ndërkohë, kreu i Parlamentit, Nikos Voutsis, tha se “Politekniku nuk mund t’ua mbyllë dyert atyre që e respektojnë trashëgiminë e tij. Dyert e mbyllura janë shenjë e veshëve të shurdhër dhe horizonteve të kufizuara”.