Opinion

Edhe pse jam pjesë e popullit italian, pa i rënë ndesh zëvendëskryeministrit Salvini, nuk ndihem aspak i sulmuar kur eurokomisioneri Moscovici kritikon manovrën fianaciare të qeverisë së Romës. Madje mendoj se Moscovici ka sigurisht argumente për qëndrimin e tij (ato me të vërtetë decizive i kanë blerësit e borxhit tonë publik). Megjithatë, është mëkat që si institucioni që përfaqëson, pra Bashkimi Europian, nuk ka më prezencë dhe besueshmëri politike. Nga kjo pikëpamje, Moscovici të kujton Gorbaçovin.

Viteve të ‘90-ta, në lokalet e Tiranës bisedonim se çfarë është profesioni stereotip i kombeve të ndryshëm. Për shumë gjëra, shumica pajtoheshin se gjermani ishte mekanik, se italiani ishte një këngëtar apo poet, se japonezi ishte një inxhinier, se greku ishte tregtar, se serbi ishte një bujk, se bullgari ishte një punëtor, se kinezi ishte një ndërtimtar, se amerikani ishte një kauboj, se anglezi ishte një administrator, se suedezi ishte një organizator, se turku ishte një luftëtar etj. Por, pyetja më e rëndë që shtrohej ishte: çfarë ishte shqiptari?

Shumë amerikanë joshen në mënyrë të çuditshme nga ideja e autokratit reformues, politikanit të fortë  që mund të "modernizojë" dhe të udhëheqë kombin e tij, për ta larguar nga e kaluara e prapambetur dhe e largët. Kështu u shpresua se do të ishte edhe Princi i Kurorës, Mohammed bin Salman, i Arabisë Saudite, një shpresë që tani është tkurrur nga dyshimi se ai udhëruar vrasjen e opinionistit të “Washington Post”, Jamal Khashoggi, në Turqi.

Nëse do të kërkonit një vit gjatë të cilit marrëdhëniet mes SHBA-ve dhe Arabisë Saudite dukej se do të hynin në krizë, padyshim ky vit nuk do të ishte 2018-a. Me shumë gjasa do të ishte 2011-a, kur protestat e pranverës arabe i detyruan Shtetet e Bashkuara të Amerikës të mbështesnin lëvizjet demokratike në Lindjen e Mesme, të cilat qeveria saudite i shihte si kërcënime vdekjeprurëse. 

Nuk është asgjë e re te thuhet se ata që kane qasje në opinionin politik  janë elita dhe grupe me fuqi në shoqëri. E re është se mediat kanë krijuar një opinion politik me dimensione tërsisht te reja.

Pse e them këtë e përse mendoj kështu.

Sipas sociologut francez Pierre Bourdieu në çdo shoqëri gjendet e ashtu quajtura "Hapësirë doksike". Fjala “doxa” është huazuar nga greqishtja, e që do të thotë "jo politike", "jo e diskutueshme" ose "mendim i përkryer dhe i përfunduar" .

Shumë vite më parë, miqtë më të ngushtë të Edi Ramës, u mblodhën një mbrëmje, më vete dhe filluan një diskutim, për sjelljet e çuditshme, gati të përhershme dhe të pakuptueshme të tij. Edhe pse miq shumë të afërt, ata nuk e kuptonin, se çfarë ishte në fakt ky njeri, si ishte ndërtuar në atë mënyrë, që nuk ngjante me asnjërin prej tyre dhe çfarë ishin veprimet e tij?

Nëse bën të thuhet fjala e fundit si e para, atëherë mund të thuhet se shqiptarët si komb nuk kanë të ardhme të mirë. Natyrisht, duke shtuar menjëherë edhe këtë pjesë të mendimit: me këto mend që i kanë! Pra, me këto mend, me të cilat udhëhiqemi sot, ne shqiptarët të ardhmen nuk e kemi aspak të sigurt. (Meqë çdo hipotezë kërkon argumentim, që të shndërrohet në tezë, në vazhdim do të bëj përpjekje që të sjellë disa argumente për këtë hipotezë realiste, por që tingëllon si skepticiste e pesimiste.)

Personazhe të rëndësishme të maxhorancës socialiste: ish-ministri i Brendshëm, Saimir Tahiri, pasuesi i tij, Fatmir Xhafaj, kryetari i Grupit Parlamentar të PS-së, Taulant Balla, sekretari i përgjithshëm i Kryeministrisë, Ëngjëll Agaçi, deputeti socialist, Rexhep Rraja, dhe një mori figurash të tjera të pushtetit, në harkun e një viti, janë vënë në qendër të akuzave për afera të ndryshme që shkon nga bashkëpunimi me krimin e organizuar deri te presioni mbi organet e drejtësisë për mbylljen e këtyre aferave.

Shumë prej atyre që thonë se bashkimi politik i Shqipërisë me Kosovën është një ide utopike, duan që shqiptarët mos ta mendojnë bashkimin, mos ta përfytyrojnë atë në një të ardhme të afërt, në mënyrë që të mos përgatiten për të. Në të vërtetë, ata duan ta zhbëjnë vetë funksionin e mendimit utopik, i cili sa më shumë i largohet realitetit, aq më shumë të grish për ta ndërprerë rrjedhën e realitetit e për t’i dhënë atij një kah tjetër, sipas vizionit të projektuar në të ardhmen ose në një botë tjetër.

Dy gra mbajnë një burrë të mbërthyer në shtrat. Njëra i ka ngjeshur grushtin në kokë, që ai të mos mund të ngrihet, ndërsa tjetra i ka vënë duart në gjoks. Ato kanë krahë të fuqishëm, por pavarësisht kësaj, u duhet t’i bashkojnë forcat për ta mbajtur viktimën pa lëvizur, ndërsa njëra prej tyre i pret fytin me një shpatë që shkëlqen.Gjaku rrjedh mbi çarçaf, por ajo nuk ka ndërmend të ndalet derisa t’ia presë kokën plotësisht. Sytë e viktimës janë të hapur. Ai e di shumë mirë se çfarë po i ndodh.