Opinion

Shoqëritë e qytetëruara”, u fliste dje Elisa Spiropali prindërve dhe gjyshit të vajzës së dhunuar në Kavajë, “dallohen nga mënyra se si përballen me sfidat, si përballen me raste të tilla dhe si e trajtojnë dinjitetin e njeriut”.

Mirëpo gjuha e trupit e atyre njerëzve fliste më shumë se Spiropali dhe veshjet e saj të zeza.

Nëna e vajzës kishte kryqëzuar këmbët edhe duart, një komunikin ky jo verbal që ulëret padëshirën e personit për tu hapur ndaj çdo mesazhi apo ngacmimi të jashtëm, si mesazhet që po përpiqej Spiropali të përcillte.

Më 22 nëntor 2017 një ndër lajmet kryesorë të mediave në Shqipëri ishte reagimi i Ben Blushit, atëherë kryetar i partisë LIBRA, ndaj votimit të Shqipërisë në OKB pro rezolutës që dënonte vendimin e presidentit Donald Tramp për të zhvendosur ambasadën amerikane nga Tel Avivi në Jerusalem. Blushi thoshte se Shqipëria nuk kishte asnjë interes për të votuar pro rezolutës dhe as nuk e bëri këtë për të mbrojtur ndonjë parim, por sepse vota pro e Shqipërisë i vlente Turqisë. Reagimin e tij në rrjetet sociale Blushi e mbyllte me fjalinë: “Një shtet levantin, do të thoshte Faik Konica”.

Gjetja e mënyrave efikase për të përshpejtuar zhvillimin ekonomik, duke shfrytëzuar të gjitha potencialet që disponon një vend, kanë qenë gjithnjë një preokupim për shoqërinë dhe motive të tilla kanë shërbyer si burim inovacionesh menaxheriale, organizative apo financiare. Kur Franca e shekullit të tetëmbëdhjetë ishte në një gjendje të pashpresë vështirësish financiare për shkak të borxheve publike të mëdha që kishte shpërdoruar familja mbretërore e Burbonëve, një gjeni skocez i financave, John Law, vuri në jetë një prej inovacioneve financiare më të famshme në histori.

Për ne të cilët jemi Made in 1950 - 1960 - 1970 dhe të cilët e mbajmë ndërmend Mikhail Gorbachev, presidentin e BRSS-së (Bashkimi i Republikave Socialiste Sovjetike) së atëhershme, jemi në dijeni për angazhimet e tij për demokratizimin dhe avancimin ekonomik të Bashkimit Sovjetik. Mikhail Gorbachev nëpërmjet programit për reforma politike dhe ekonomike - PERESTROJKA (rindërtim, riorganizim) synoi që t’i bënte ndërrimet dhe reformat në kuadër të Partisë Komuniste të BRSS-së si dhe politikave të demokratizimit të brendshëm, si dhe reformave të ndryshme ekonomike dhe politike.

“Ai që nuk ka mëkate le të gjuajë gurin e parë”- thoshte Krishti, në një përpjekje devocioni e përuljeje për t’u hequr moralistëve fondamentalistë e hipokritëve armën nga dora.

Një nga problemet më të mëdha të kohës sonë është fakti se shumë pak njerëz të respektuar duan të përfshihen në politikë apo në jetën publike në përgjithësi. 
Politika është bërë një sport ekstrem i përshtatshëm vetëm për njerëz me stomak dhe nerva të forta. Në erën e medias sociale, ajo që ne zakonisht e quajmë se është detyrë me presion të madh është shndërruar në Koloseum. Ne po dëshmojmë vrasjen e karaktereve në internet, qoftë sepse dikush i ka urdhëruar ato, qoftë sepse spektatorët duan të shohin “gjak”në arenë. 

Është shumë e thjeshtë të ndjesh pafuqinë, të kuptosh se çfarëdo lloj gjëje që bë nuk ka për sjellë ndryshim. Ricikloje atë kanaçe, biçikletë, apo makinë, bli nga kjo kompani dhe jo nga ajo tjetra, marsho në rrugë kundër mbylljes së fabrikës apo luftës që po afron. Asnjëherë nuk mjafton: forcat janë të mëdha dhe të padukshme dhe ne asnjëherë nuk jemi aq sa duhet. Ose jemi më shumë nga sa duhet. Votë, peticion, protestë.

Në njëfarë mënyre studentët këto dy muajt e fundit ia kanë dalë të detyrojnë klasën politike të provojë medicinën e hidhun që non stop prej 25 vitesh kanë gatuar për të gjithë ne. Refuzimi për të dëgjuar e për të negociuar nuk është një tipar mbizotërues i grupeve sociale që rregullisht janë keqtrajtuar nga kjo qeveri; reagimi më shumë duket si refleks i kushtëzuar i dikujt që duke e pasë lakun në fyt, nuk ka çfarë të humbasë në këtë betejë. 

Nganjëherë ndodh që një diskutim publik është shumë më interesant për atë që nënkupton, sesa për argumentet e përdorura nga ata që përfshihen në të. I tillë është ndoshta debati që  po rigjallëron sektorë të caktuar të Kishës dhe të tjerë të lidhur me të. Debati ka të bëjë me dëshirën ose shpresën (ende jo një projekt) për të parë të rilindë një parti katolikësh, këtu në Itali. Arsyet kuptohen. Nga njëra anë, një pakënaqësi e përgjithshme, e cila bashkon shumë katolikë (por jo vetëm ata), për cilësinë e klasës politike italiane në aspekte të ndryshme të saj.

“Përveç këtij të huaji” (Lluka 17:18)

Dëgjojmë sot në Kishë ungjillin e shërimit të dhjetë “lebrozëve” një fjalë kjo me ngarkesë kulturore, jo vetëm spirituale. Nga ana gjuhësore, fjala “lebroz” mbijetoi e pashqipëruar në shumicën e përkthimeve të sotme biblike. Kështu është edhe në botimin e parë të Dhjatës së Re shqip (1827), ku e gjejmë si “të leprosurë”.