Billboard

Fushata elektorale, protagonizmi dhe përfaqësimi i subjekteve në të është sa një shans që të jepet nga partia, pushteti, opozita, aq edhe një garë personale. Një garë që kërkon energji, angazhim, vitalitet, përshtatje, por edhe aftësi retorike, bindjeje, aftësi për t'u shprehur praktikisht për gjërat etj.. Të gjithë elementë që konstituojnë aspektin demagogjik, por edhe vendosin premisën e re për detyrimet e së nesërmes.

A mund të merret seriozisht Lulzim Basha? Ja pyetja që bëhej shpesh deri më dje. Por atë e mori seriozisht kryeministri I Shqipërisë, i cili më 18 maj i kërkoi takim kokë më kokë, për të firmosur një marrëveshje në të mirë të vendit. Pasoi mandej bashkëqeverisja, ndarja e drejtorive ndërkohë që kryeministri u thotë demokratëve “tani jemi bashkë”. E tha edhe sot në takimin në njësinë nr.5.

Situata e tanishme elektoralo-politike po provon një paradoks që është i tillë vetëm në dukje, ose kur ankorohet si rrjedhojë logjike në idenë e të majtës dhe të djathtës. Në fakt nuk është fare kështu dhe për ta kuptuar sesi sot PD-ja lufton LSI-në përmes vendimmarrjes administrative, ndërkohë që vetë LSI-ja është në pushtet, do të duhej që premisa "e majtë - e djathtë" të eliminohej fare. Kemk të bëjmë me grupe interesi dhe asgjë më shumë.

Reagimi i emrave që u lanë jashtë listës së Partisë Demokratike vërtetoi inkoherencën e tyre në raport me politikën si instrument në shërbim të demokracisë dhe shfrytëzimit për ofiqe personale. Pyetja themelore është pse Jozefina Topalli, Arben Imami apo Majlinda Bregu folën pasi u lanë jashtë listës dhe nuk e bënë këtë gjë pas ardhjes në krye të patisë të Lulzim Bashës. Heshtja është miratim, dobësi, apo llogari dhe s’ka pse të merret si e mirëkuptuar për njerëz që u futën në politikë njësoj si Lulzim Basha, nga dora dhe dera e Sali Berishës.

Fushata elektorale që ka nisur është atipike dhe nuk ngjan me asnjë nga fushatat e mëparëshme. Me tri partitë kryesore të skenës parlamentare në qeverisje, tensioni politik, premtimet e shumta, programet, shpalosjet, shifrat e punësimeve etj., janë bërë thuajse aneks i bezdisshëm informativ. Mungon kontrasti pozitiv që sjell denocnimi i dështimeve, shmangiet nga programi, evidentimi i problemeve, të gjitha pra detyra të opozitës e cila nuk ka pse të lodhet më sa kohë është në pushtet.

Tani që kriza politike mori një zgjidhje po qartësohet edhe valenca e çadrës parë në dy këndvështrime. Çfarë përfaqësoi si protestë dhe kujt i shërbeu si akt i reagimit civil, nëse mund të quhet kështu? 
Konstatimi i parë është se protesta nuk ishte masive dhe për nga fryma nuk mund të hiqen paralele me protestat antiqeveritare në Rumani. Çadra u mbajt në këmbë nga angazhimi i militantëve partiakë, ndërsa publiku, ndoshta për mungesë besimi e vëzhgoi në distancë nga televizori dhe mediat sociale.

Ilir Meta tha se marrëveshjen mes dy partive kryesore e mori vesh nga mediat, ndërsa kryetari i komanduar i LSI-së, Petrit Vasili komentoi jo pa ironi konsensusin që dha opozita për shtyrjen me 7 ditë të datës së zgjedhjeve, me urimin që brenda një jave opozita të përmbushë kërkesat për zgjedhje të lira e të ndershme dhe luftën kundër drogës.

Gënjeshtra dhe demagogjia po infektojnë keq klimën politike në Shqipëri, të cilën media nuk duket se po e administron dot në pasqyrim. Për çdo takim, çdo lëvizje, çdo fjalë, ndoënse me tekst dhe vizibilitet të njëjtë për të gjithë, tituj të ndryshëm, lexime të njëashme dhe theksime të posaçme tentojnë të tërheqin vëmendjen aty ku është interesi I njërës palë. P.sh paketa e McAllister do të duhet të raportohej njësoj pasi përmbajtja e saj ishte e rëndësishme dhe shumë e pranueshme.

Protesta e paralajmëruar e opozitës në 13 Maj ka angazhuar figurat e  reja e  të vjetra të pushtetit në Partinë Socialiste  të analizojnë aksionin politik të PD nga premisat e teoricienëve të demokracisë dhe stabilitetit. Nga dritaret e pushtetit shihet me një lloj keqardhje që Partia Demokratike po del jashtë sistemit dhe po asgjeson veten në një farë mënyre, madje kjo quhet deri një pabesi ndaj shtresave të djathta.  

Në Shqipëri është e vështirë të ndash seriozitetin nga komedia, mund të rrëshqasësh kollaj nga njëra te tjetra. Është si  puna e atij të papërmbajtshmit gaz në raste vakish, ku edhe pse është momenti për të respektuar zinë e tjetrit, ata që kanë shkuar per ngushëllim meken nga e qeshura pa e ditur as vetë arsyen.