kinemaja

Një njeri i pazakontë. I lindur në prag të Vitit të Ri të 1937-s në Port Talbot të Uellsit jugor, Sir Anthony Hopkins nuk i ngjan stereotipit të aktorit që kërkon verbërisht lavdinë në Hollywood. E kundërta. Deklaron se qysh herët, e dinte saktësisht se çfarë donte të bënte në jetë. Aktori i talentuar, ka shprehur, që gjithçka rreth karrierës së vet, u përcaktua nga takimi për herë të parë me aktorin uellsian Richard Burton. U takuan pas ndërmjetësimit të motrës së Burton. Ishte kliente në dyqanin e bukës, që kishin prindërit e Hopkins. Hopkins e përshkruan këtë takim si apokaliptik.

Moonfall është një film i vitit 2022 nën drejtimin e Roland Emmerich, një emër i njohur i zhanrit të sci fi, sidomos në temën e apokalipsit astrofizik. Aktorët që luajnë janë të njohur: Halle Berry, Patrick Wilson, Donald Sutherland. Tema është intriguese, ndonëse huazon nga filma të tjerë: diçka e godet Hënën, fqinjin tonë të heshtur të përjetësisë dhe ajo del nga orbita e vet.

Në një shkrim-homazh për legjendën e filmit, Federico Fellini, që do të jetë në faqet e “Harper’s Magazine”, në numrin e marsit, Martin Scorsese ankohet për zhvlerësimin e kinemasë.

Agresioni kulturor që ka ndërmarrë sot Amerika nuk është diçka e re. Nëpërmjet filmit, letërsisë, muzikës dhe arteve të tjera kjo superfuqi ka synuar të vendosë hegjemoninë e saj që në vitet ’30 të këtij shekulli, duke kërkuar të bëhet objekt referimi dhe imitimi nga të gjithë popujt e botës e duke ngritur në kult forcën dhe superheroin amerikan, - parajsën – dhe mënyrën amerikane të jetesës.

Duket se asgjë nuk i shpëton politikës dhe interesit. As edhe “arti” që sot është ndërlidhur dhe kushtëzuar nga audienca dhe paraja.

Në një shkrim të publikuar në “South Morning Herald” parashtrohet një prej temave më interesante që kanë të bëjnë me rolin e kinemasë në portretizimin e vendeve të ndryshme apo regjimeve politike. Dhe Kina e sotme duket se ushtron ndikim shumë të madh në ndryshimin e skenarëve në filmat holluvidianë, qoftë edhe në ata që risjellin filma të vjetër të ripunuar.

Ideologjitë na ndajnë. Ëndrrat dhe ankthi na sjellin së bashku”- Kjo thënie e Eugène Ionesco-s, i përshtatet më së miri hapësirës së Ballkanit, të mbushur plot me ngjarje dhe ku në kundërshtim me ndasitë ideologjike dhe politike, ato çfarë mund të bëjnë njerëzit në këtë hapësirë janë pikërisht ëndrrat dhe dhimbjet e përbashkëta.

Ishin vitet ‘50 kur në Shqipëri filluan të prodhoheshin filma nga Kinostudioja “Shqipëria e re”. Pikërisht këto prodhime filmike do të bëheshin baza, ku më vonë do të ngrihej puna e Arkivit Qendror Shtetëror të Filmit. Me koleksion të krijuar kryesisht nga fondi i depozitës legale të prodhimit shqiptar të filluar prej vitit 1947, sot, Arkivi Shtetëror i Filmit numëron mbi 6000 tituj filmash, prej të cilëve më shumë se 4000 tituj filmash shqiptarë.

Tabela me të dhënat për nr e filmave

Intervistë me regjisorin Daniele Luchetti dhënë për Avvenire, mbi ndikimin e kinemasë, imazhin dhe një botë ku mungon kapaciteti për t'i deshifruar. 

Burim i këtij shkrimi u bë reagimi i djeshëm i deputetes Majlinda Bregu.

“Kinemaja me të cilën u rrita dhe që unë bëj nuk është më. Ka ikur. Teatri do të jetë përherë për atë përvojën e përbashkët, nuk ka dyshim. Por çfarë lloj përvoje ka për të qenë ajo?”