Një president "pa dhëmbë" që po çon Perëndimin drejt dështimit

Nile Gardiner

Pushtimi gjithnjë e më i mundshëm rus i Ukrainës është një thirrje zgjimi për Perëndimin, një shkatërrim i iluzionit se fantazmat e luftës mund të dëbohen nga Evropa moderne. Me dhjetëra mijëra njerëz mund të vdesin në altarin e ambicieve të kota perandorake të një regjimi të egër në Moskë, në krye të të cilit qëndron një tiran brutal. Kievi, një nga qytetet më të mëdha në Evropë, mund të pushtohet nga trupat ruse në atë që mund të jetë beteja më e madhe urbane që ka parë kontinenti evropian që nga Lufta e Dytë Botërore.

Rreziku i një lufte të mundshme ka ekspozuar jo vetëm pafuqinë dhe neglizhencën turpëruese të elitave në pushtet në Bruksel, Berlin dhe Paris. Ai gjithashtu ka ilustruar qartë rënien tragjike të lidershipit amerikan në skenën botërore.

Nuk është rastësi që Vladimir Putin ka mobilizuar më shumë se 150 000 trupa ruse në kufijtë e Ukrainës, ndërsa Joe Biden është në Shtëpinë e Bardhë. Është e qartë se Putin e sheh Bidenin si një president të dobët, i fokusuar më shumë te axhenda e brendshme problematike, ndërsa Roma digjet përtej Atlantikut.

Ashtu si paraardhësi i tij demokrat, Barack Obama, Joe Biden nuk ka një vizion të qartë strategjik për Shtetet e Bashkuara në arenën globale. Politika e tij e jashtme ka qenë jashtëzakonisht reaktive, e bazuar shumë në idealin naiv të diplomacisë shumëpalëshe, në vend të projeksionit të pushtetit dhe fuqisë amerikane. Këshilltarët e Obamës folën për "lidership nga prapaskena ". Ekipi i Bidenit, shumë prej të cilëve kanë shërbyer në administratën e Obamës, mezi e bën këtë rol.

Në frontin e Ukrainës, rusët kanë nisur të shtojnë trupa që në mars të vitit të kaluar, pa asnjë përgjigje reale në atë kohë nga Uashingtoni. Në vend që të punonte në mënyrë aktive për të parandaluar një pushtim të mundshëm rus, qasja e Shtëpisë së Bardhë është bazuar kryesisht në reagimin ndaj një të tilli. Ka pasur shumë pak veprime për parandalimin. Përkundrazi, theksi është vënë te sanksionet e mundshme që do të ndëshkonin Rusinë ekonomikisht. Në një Europë jaq të ndarë dhe të varur nga Rusia për energji, këto sanksione mund të mos vihen kurrë.

Në kontrast me Donald Trump, politika e jashtme e Bidenit ka qenë e parashikueshme dhe njëkohësisht joagresive. Rusët kuptuan se, megjithëse Trump përkrahte pikëpamjet izoluese dhe jo-ndërhyrëse, ai ishte i përgatitur të përdorte forcën ushtarake kundër interesave ruse në Siri dhe levave strategjike kundër ambicieve të tyre në Evropë: presidenca e tij bëri fushatë aktive kundër funksionimit të gazsjellësit Nord Stream 2 në Gjermani.

Zgjedhja e Biden-it president përfundimisht garantoi që projekti masiv i tubacionit të mund të përfundonte pa zbatimin e sanksioneve të SHBA-ve. Refuzimi i Biden për të ndërmarrë veprime reale kundër Nord Stream 2 ishte një fitore e madhe strategjike për Kremlinin dhe një faktor i rëndësishëm që inkurajoi rusët mbi Ukrainën.

Tërheqja katastrofike amerikane nga Afganistani gushtin e kaluar i bindi më tej rusët se Shtetet e Bashkuara nuk kishin më nerva për të luftuar kundër kundërshtarëve edhe më të vegjël dhe se ishin të gatshme të lejonin talibanët të ktheheshin në pushtet në një vend që kishte qenë pika nga ku nisën sulmet terroriste të 11 shtatorit, që morën 3000 jetë.

Leksionet e nxjerra nga dobësia amerikane në Afganistan dhe në Evropë janë parë me kujdes nga Pekini. Nuk është rastësi që boshti kinezo-rus është tani në pikën e tij më të fortë të dekadave të fundit.

Putin dhe Xi Jinping po bashkëpunojnë sot për pothuajse çdo çështje të rëndësishme të politikës së jashtme, nga Tajvani në Ukrainë dhe Iran. Shtëpia e Bardhë e Bidenit nuk ka asnjë strategji për t'u përballur me kërcënimin e përbashkët që paraqesin dy fuqitë më të mëdha autoritare në botë.

Trashëgimia më e madhe e politikës së jashtme të Biden mund të jetë bashkimi i kundërshtarëve më të mëdhenj të Amerikës, qëllimi dhe ambicia e të cilëve është të minojnë dhe zëvendësojnë rendin ndërkombëtar perëndimor të udhëhequr nga Amerika.

Joe Biden e ka treguar veten një president me kompetenca të kufizuara, vizion dritëshkurtër dhe gjykim jashtëzakonisht të dobët. Në vend që të udhëtonte drejt Europës këtë javë për të mbledhur aleatët e Amerikës në përballje me “ariun” rus, ai është fiksuar në Uashington, i rrethuar nga shifrat në rënie të sondazheve dhe i lidhur pas një projekti politik të dështuar të së majtës në vend.

Vetëm 13 muaj pasi ka marrë presidencën, epoka e Biden-it tashmë ka pamjen e një dështimi monumental. Joe Biden është antiteza e Ronald Reganit, një president që e kuptonte qartë rëndësinë e lidershipit amerikan dhe e kishte të qartë doktrinën dhe strategjinë për mbrojtjen e interesave të SHBA-ve, forcimin e aleancave të saj dhe përballjen me armiqtë. Qasja e Bidenit ka qenë pa ide dhe pa dhëmbë, me mungesë vizioni dhe gjithnjë e më shumë e lënë mbrapa nga regjimet armiqësore.

Këto janë kohë të rrezikshme për botën e lirë. Një botë pa Amerikën në krye është e paimagjinueshme. Por ky është drejtimi në të cilin po na udhëheq presidenca e Biden-it.

Shkrimi është botuar në "The Telegraph"

bota