Opinion

(Mbi nevojën e futjes së mësimit të historisë së feve në shkollat tona)

E çfarë nuk është mirë të mësojë e të dijë njeriu?! Edhe historinë e Indisë së Lashtë, edhe atë të Kinës dhe Japonisë, edhe bujqësinë, edhe mjekësinë, edhe muzikën, edhe vizatimin, edhe kompjuterin, edhe filozofinë edhe ekonominë, edhe moralin, edhe latinishten, edhe greqishten e vjetër, edhe ndryshimet e klimës, edhe jogën, edhe karatenë, edhe... edhe çdo gjë.

Në artikullin e tij të fundit tek Lapsi.al, Andi Bushati e ka përmbledhur që në titull thelbin e rastit “Shullazi” – “Mos u zini, Shullazi është i të gjithëve!”, shkruan ai. Në fakt, Bushati e kufizon përgjegjësinë vetëm tek partitë politike, të cilat e kanë mbrojtur Emiliano Shullazin, sipas rradhës së të qënit në pushtet. Por përgjegjësia nuk është vetëm e partive – është e të gjithë shqiptarëve që kanë mundësuar përmes votës së tyre, që partitë që kanë mbrojtur Emilianon dhe shumë “Shullazë” të tjerë thjesht të ndërrojnë karriget e pushtetit në këto 25 vjet.

Asnjë argument bindës nuk gjendet për çdo prezantim shtesë të fesë në shkollë. Nuk i shërbejnë progresit as pritja me entusiazëm e këtij lajmi të qeverisë shqiptare nga Obama, nuk qëndron as justifikimi se kjo lëndë do mbrojë fëmijët nga viktimizimi xhihadist, i theksuar nga Rama; as ngërçet e stërkëmbsheve të krijuara nga besimet, nuk zgjidhen me këtë përkedhelje të re politike të tyre.

Në mediat shqiptare online, binte sot në sy një lajm që njoftonte se ka patur një rënie drastike të konsumit privat në 2015-ën me …0.15%! Vetë kjo shifër nuk sugjeron që të përdoret cilësori “drastike” për rënien, por më e rëndësishme është që, në këtë rast, është përdorur një statistikë e ngurtë, që nuk merr parasysh dinamikën e konsumit privat përgjatë tremujorëve të ndryshëm të vitit.

Një fjalim i kryeministrit Rama, me shumë pak mundësi interpretimi korrekt e të kthjellët, i dekoruar me harmonikën e formulës shqiptare të harmonisë dhe i hedhur, siç është bërë e modës tashmë, në një përkujtim fetaro-tradicional, më tepër si flirt me rezervuarin potencial të votuesve sesa respekt për ceremoninë, i polarizoi komentet në mes ‘rrezikut të zhdukjes së njeriut shqiptar’ dhe ‘

Si financohen mediat në Shqipëri? Ç’origjinë kanë paratë që mbajnë në këmbë 35 gazeta, 200 portale web, 100 radio dhe 90 televizione? Kush financon në të vërtetë super-investimet dhe super-rrogat e paguara nga botuesit shqiptarë, në këmbim të shumë pak të ardhurave që deklarohen zyrtarisht?

Barack Obama është në fund të presidencës së tij, dhe është thjesht njerëzore për të, të shqetësohet se si do të gjykohet pasi ta lërë detyrën. Ky impuls ndoshta shpjegon vendimet e tij për të marrë pjesë në një varg intervistash te Atlantic, në të cilat ai ka mbrojtur qasjen e tij në politikën e jashtme dhe shpjegon pse ka refuzuar që ta përdorë fuqinë amerikane në mënyrë aq të gjerë sa do të kishin dashur kritikët e tij.

Është bërë një tregues kaq i njohur sa pak njerëz janë të vetëdijshëm për faktin se krijimi dhe matja e PBB-së bazohet në shumë supozime dhe vlerësime. Por mes këtyre supozimeve dhe vlerësimeve, dy faktorë janë përjashtuar dhe nuk merren parasysh: ndryshimet në treguesit e mjedisit; dhe puna e papaguar në shtëpi apo puna vullnetare.

Kryetari i bashkisë së Tiranës dha dje një tjetër shfaqje të shpifur populizmi dhe arrogance. Duke i dhënë vetes atributin për të folur në emër të fëmijëve të hidraulikut, infermierit, mësuesit, të papunit etj., Erion Veliaj doli para kamerave për të “demaskuar” kreun e shtetit, vetëm sepse ky shkoi për t’u dhënë mbështetje protestuesve në Parkun e Madh të Tiranës.

– aktualiteti i një debati të vjetër për leksikografinë shqipe –

Te një libër i tanishëm i Rexhep Ismajlit kushtuar Selman Rizës (Pasionet dhe pësimet e Selman Rizës, Prishtinë 2009), lexoj për një kundërvënie mes këtij të fundit dhe Androkli Kostallarit dikur në fillim të viteve 1960, në lidhje me drejtimin që duhej të mbante leksikografia shqipe, ose ç’fjalor u duhej pikërisht shqiptarëve.