Corriere Della Sera

Mishi artificial mund të konsiderohet biznesi i shekullit XXI. Për studiuesit dhe sipërmarrësit e teknologjisë, ai është jo vetëm përgjigja më efektive ndaj nevojës në rritje për ushqim proteinik, por edhe një mjet për të reduktuar emetimet e gazrave serë.

“E ardhmja është Italia dhe ajo e ardhme është e zymtë”. Ky është titulli i një komenti të botuar në New York Times pas dorëheqjes së Mario Draghi-t. Analizat e amerikanëve për Italinë nuk janë gjithmonë të besueshme. Megjithatë, ata tradhtojnë një bindje të përhapur gjerësisht: kriza politike italiane është pjesë e një rënieje të përgjithshme të lidershipit, akoma më shqetësuese sepse ndodh në sfondin e problemeve serioze: një luftë në zemër të Evropës që tashmë është harruar pjesërisht; një ekonomi drejt recesionit. Sfidat e perandorive autoritare me ambicie hegjemoniste.

Ndoshta kësaj radhe nuk është ekzagjerim të përkufzosh “historike” vendimi e solemnizuar në Bruksel – me të cilin Këshilli i Europës I ka dhënë Ukrainës dhe Moldavisë statusin e vendit kandidat për hyrjen në BE.

Dhe në të njëjtën kohë, i ka ofruar Gjeorgjisë “perspektivën e qartë” të një kalimi të shpejtë në të njëjtin drejtim. Në konfirmim të këtij historiciteti vijnë nga Moska fyerjet e zakonshme të Dmitry Medvedev që i ka përkufizuar liderët europianë si “politikanë të nivelit të ulët, fanatikë dhe inatçorë”.

Ajo që ka ndodhur së fundmi mes Francës nga njëra anë dhe ShBA, Britani e Madhe, Australi nga ana tjetër është dëshmia më e fundit se Perëndimi tashmë është rikthyer në parimet e Realpolitikës dhe ekuilibrit të forcës të cilin e sfidoi prej gati 50 vjetësh me parimet e liberalizmit dhe të drejtave. 

Balona e vëmendjes është armiku i ri, Kina, por në fakt irritimi i Francës nuk është me natyrë gjeopolitike, por strikt monetare, ose deri diku edhe ekonomike. Por edhe politike, sepse kësaj radhe ia kanë kaluar shumë në cinizëm, fushë e preferuar e saj.

Harta në fjalë përdorej sot nga gazeta italiane “Corriere della Sera” si ilustrim i një raportimi mbi situatën e fundit të pandemisë në Europë. Absurditetit të vendimeve të Bashkimit Europian që lejon daljen e shtetasve të vendeve anëtare, por jo hyrjen e të huajve pa kontroll, u shtohet edhe kjo hartë që piketon rastet e infektimeve në Europë duke lënë të ashtuquajturin Ballkan Perëndimor, pra të gjitha vendet e rajonit që nuk janë ende anëtarë të BE-së.

Kur lexoj që një milion vende pune janë në rrezik sot për shkak të Covid-19, më kujtohet ajo që Enrico Cuccia më thoshte shpesh: “Ajo që do të mbetet kujtim i pashlyer për mua janë radhët e punëtorëve në Londër në vitin '33,  duke pritur një pjatë supë mensat sociale". Ai kishte ndjeshmëri të mprehtë sociale dhe ndoshta edhe për kjo është arsyeja për të cilën punoi me Mediobanca për të kontribuuar në rindërtimin e pas luftës së industrisë italiane.

Drejtuesi i njohur i Rai-t, Pippo Baudo, që ka një jetë në ekran, ka dhënë një intervistë për gazetën “Corriere della Sera”. Nostalgjik ndoshta për kohët e arta të ekranit të vogël, por edhe realist kur deklaron atë që e ndiejmë të gjithë: televizioni ka degraduar.

Duket se aventura e televizionit nuk i intereson kujt më, nuk ka personazhe të rinj, nuk shoh në horizont fytyra të reja interesante…Televizioni në këto kohë nuk mund të shihet, e gjitha ngjan e njohur, vetëm kopjime dhe përsëritje

Shkencëtarë të ndryshëm po sugjerojnë që qeveritë e prekura rëndë nga pandemia e CoVid-19 duhet të nisin të mendojnë për një Plan B, që është në fakt pranimi bashkëjertesës për një kohë të gjatë me virusin.

I vetmi numër i saktë në pandeminë e sapo shpërthyer është ai i të vdekurve. Virologu Andrea Crisanti deklaron për gazetën “Correre della Sera” se numri real i të infektuarve në mbarë Italinë është rreth 450 mijë. Me rreth 6 820 të vdekur në mbarë vendin, rezulton se mortaliteti i këtij virusi është diku te 1.5%, pra shumë më tepër se gripi sezonal.