Corriere Della Sera

Kryeministri i Italisë, Giuseppe Conte ka dhënë sot një intervistë për gazetën e njohur “Corriere della Sera”, përmes së cilës ka bërë një rezyme të asaj që po ndodh në vendin fqinj. Të dhënat flasin për një proces alarmues teksa 30% e të vdekurve nga coronavirusi janë në Itali. I pyetur nëse Italia do të mundet të ndalë epideminë, conte përgjigjet se:

Aleanca midis partive të djathta të qendrës dhe populistëve nuk është e mundur, madje as e nevojshme. Nëse sovranistët donin ta kthenin Europën me kokë poshtë, ata tani do të duhet të presin të paktën pesë vjet. Partitë e Le Penit dhe Salvinit janë të parat në Francë dhe në Itali; por forcat proevropiane kanë shumicë të qartë edhe në parlamentin e ri. Megjithatë, kjo nuk do të thotë se nuk ka ndodhur asgjë. Vota e djeshme mbyll periudhën pesëmbëdhjetëvjeçare gjatë të cilës Evropa faktikisht është qeverisur nga Angela Merkel.

Që gazetat print janë të destinuara të zhduken mund të jetë e vërtetë, por edhe mund të mos jetë. Është fakt që, sipas sondazheve të fundit të “New York Times”, kjo gazetë ka rreth 1 milion të abonuar në versionin e saj në letër. Është gjithashtu e vërtetë që në versionin online, të abonuarit arrijnë shifrën 3.3 milionë, një sukses ky që është i mundur, sipas analistëve, për faktin se pas online-it qëndron marka prestigjioze e gazetës së printuar. Të gjitha gazetat e tjera amerikane vetëm online, si p.sh. BuzzFeed, ia dalin edhe falë klikimeve të reklamave.

Sa të rëndësishme janë arsyet ekonomike në revoltën botërore të "popullit" kundër "elitës", dhe sa janë ato të diktuara nga një izolim psikologjik tani i shfrenuar dhe pothuajse i pashërueshëm? Po nëse ndjenjat, pakënaqësitë, emocionet, pasionet do të ishin më të rëndësishme se përllogaritjet e portofolit?

Dhe nëse kjo superstrukturë jomateriale, që do të vinte në pozitë të vështirë edhe Karl Marksin me leksionet e tij kontroverse, do të thoshte diçka më shumë për kryengritjen "populiste" më shumë se struktura e fortë, konkrete dhe e prekshme?

Edhe pse jam pjesë e popullit italian, pa i rënë ndesh zëvendëskryeministrit Salvini, nuk ndihem aspak i sulmuar kur eurokomisioneri Moscovici kritikon manovrën fianaciare të qeverisë së Romës. Madje mendoj se Moscovici ka sigurisht argumente për qëndrimin e tij (ato me të vërtetë decizive i kanë blerësit e borxhit tonë publik). Megjithatë, është mëkat që si institucioni që përfaqëson, pra Bashkimi Europian, nuk ka më prezencë dhe besueshmëri politike. Nga kjo pikëpamje, Moscovici të kujton Gorbaçovin.

Tre vjet më parë, kur zgjedhësit polakë u dhanë nacional-populistëve të Partisë Ligj dhe Drejtësi shumicën më të madhe që nga viti 1989, Adam Michnik* komentoi: “Ndodh që një grua e bukur të humbasë mendjen dhe të shkojë në shtrat me një bastard”.

Që në rini, vetë Michnik ishte përballur me burgjet e regjimit, duke ruajtur të gjallë për shoqërinë polake shpresën për të ardhmen europiane dhe një shoqëri të hapur.