Arkiv-Op-Ed

Në një hark kohor prej tre muajsh, Xhon Uithers, ish-ambasadori karizmatik i Shteteve të Bashkuara në Tiranë, ka bërë që të flitet sërish për të. Pas intervistës së janarit te “Zëri i Amerikës”, ai ka dhënë një tjetër intervistë, kësaj radhe për mediat shqiptare. Në fakt, ky rikthim i tij në skenë nuk është i vetmi, po të marrësh parasysh se edhe gjatë vitit 2011, kur ai e kishte lënë prej kohësh detyrën, kabllogramet e “Uikiliks” zbuluan imazhe të pamëshirshme të klasës tonë politike, të pikturuara nga diplomati i lartë amerikan.

Kryeministri i Shqipërisë  Sali Berisha mund të jetë i pari dhe i fundit  kryeministër  në botën demokratike që  ka festuar dhe  vazhdon  të festojë ditën e  ardhjes së tij në pushtet me 22 mars 1992.  Jo me paratë e veta- me paratë e veta dhe më njerëzit e tij të afërt mund ta festojë sa herë të dojë-por me paratë e taksapaguesve shqiptarë, duke e organizuar  si një festë  tipike të regjimit.

Përplasja e ardhshme zgjedhore do të jetë shumë interesante.  Por, ndërsa një pakicë shqiptarësh shpresojnë ende vaktazi ndonjë ndryshim cilësor, duket se zhvillimet do të vijnë në drejtimin e kundërt.

“Seç mbete në Komitet, medet o Gani medet”.

Mbase, në marrëdhëniet etike mazhorancë-presidencë, nuk e kemi prekur ende kulmin, por nuk jemi shumë larg. Parodizimet sarkastike, koloriti i epiteteve, adresimet pa minimumin e politesës institucionale, apo pasioni për të përdhosur në mënyrë totale, duket se janë kthyer në një lloj parafilie politike, ku epshi për të poshtëruar zhvendoset në mënyrë konstante nga emri tek institucioni. Pikërisht kjo po ndodh mes mazhorancës dhe Presidentit të Republikës, Bamir Topi.

Çështja e rithemelimit të së djathtës apo ndarja e PD-së në tri copa prej ku mund të zërë fill e djathta e re shqiptare, ka qenë një temë aq e rëndësishme këto ditë, sa editorialit të Edi Ramës të shtunën iu përgjigj dje kryetari i Partisë Demokratike dhe Kryeministri Sali Berisha.

Botimi i librit të Adolf Hitlerit, në gjuhën shqipe, ka krijuar një pështjellim të pazakontë në median shqiptare. Palët pro dhe kundër, gjithnjë mediatikisht duket sikur po bëhen gati të shpallin luftën e radhës, shyqyr që është një luftë me fjalë në erë. Përveçse kaq bie në sy fakti se ky lajm ka marrë dhenë edhe matanë gardhit të botimeve shqiptare, që bie ndesh me rregullin e botimeve të kohëve të fundit, ku në fakt vetëm sa kemi çuditur veten.

Një intervistë e ambasadorit amerikan në Tiranë dhënë Janusz Bugajskit në “Albanian Screen” ka rikthyer në vëmendjen e opinionit publik çështjen e dhunës së ushtruar nga opozita në demonstratën e 21 Janarit që pati për bilanc vrasjen e 4 demonstruesve dhe plagosjen e jo pak të tjerëve.

Viti 2005 nuk është i largët. Distanca që na ndan nga ai është pak a shumë sa dy mandate qeverisjeje. Kush kujton atë verë të nxehtë të politikës shqiptare, nuk e ka harruar imazhin e karros socialiste, prej nga iknin një nga një, kush fshehurazi e kush në mes të ditës, aleatë të majtë e të djathtë. Këta të dytët madje, duke hedhur në kosh çka kishin sharë e bërtitur kundër Doktorit për një dekadë a më shumë, iu bashkuan qerres së fitimtarit krejt natyrshëm, sikur s’kishte ndodhur asgjë. Ishte vera që ktheu në pushtet PD-në dhe Berishën.

Pasi kemi 568 vjet që u biem daulleve e çiftelive për të përkujtuar Besëlidhjen, papritur kuptuam se politika jonë s’qenka e aftë as ta përkujtojë atë, e jo më të jetë në gjendje për një besëlidhje të re. Dhe meqë provat për punë evropianësh nuk bëhen me këngë majë krahit, edhe kjo provë kaloi përmes një fjalë të vetme, të cilën edhe atë, evropianët na i kanë mësuar: protokoll.