Pse e humbëm bishtin?

Nëse sot ecim duke mbajtur trupin drejt, pa na u dashur të përdorim një bisht të gjatë si një ekuilibrues, për këtë i detyrohemi një fragmenti të vogël të ADN-së, e cila 25 milionë vjet më parë u fut aksidentalisht në një gjen përgjegjës për zhvillimin. të bishtit, duke e bërë atë të zhduket.

Ndryshimi, i cili ndodhi në një paraardhës të përbashkët të njerëzve dhe majmunëve antropomorfë, rezultoi shumë i dobishëm për kalimin nga jeta në pemë në jetën në tokë dhe u ruajt përgjatë evolucionit.

Zbulimi është bërë nga studiuesit në Shkollën e Mjekësisë Grossman në Universitetin e Nju Jorkut dhe konkluzionet u botuan në revistën « Nature ».

Rezultatet treguan se mungesa e bishtit lidhet me një ndryshim në një gjen të quajtur TBXT: konkretisht, ai përfshin futjen e një fragmenti të vogël të ADN-së (një sekuencë Alu, ndër elementët më të bollshëm të lëvizshëm në gjenomin njerëzor) në një rajon jo-kodues i gjenit të quajtur 'intron'.

Hyrja e këtij gjeni bëri që forma të ndryshme të proteinës përkatëse të prodhohen nga i njëjti gjen TBXT, i cili nga ana tjetër përcakton një gjatësi të ndryshme të bishtit apo edhe zhdukjen e tij.

Studimi konfirmon dyshimet e hershme mbi TBXT, një gjen proteina e të cilit vepron si një faktor transkriptimi dhe që rregullon shprehjen e gjeneve të rëndësishme për zhvillimin e notokordit, pra strukturës embrionale nga e cila është formuar shtylla kurrizore.

Studimi  tregon edhe një herë se ADN-ja nuk është statike, por dinamike: sekuencat Alu janë elementë të lëvizshëm që përbëjnë 10% të gjenomit tonë dhe kur lëvizin mund të shkaktojnë pasoja të rëndësishme, ndonjëherë edhe tumore.

Në rastin e zhdukjes së bishtit, mutacioni u ruajt gjatë evolucionit ndoshta sepse çoi në një avantazh që ishte dukshëm më i madh se rreziku i shfaqjes së keqformimeve të kolonës.