Opinion

Nuk kam asnjë ide se pse njerëzit e ndjekin “Game of Thrones”, i cili e nisi sezonin e tij të tetë dhe të fundit në HBO katër javë më parë, me shifra rekord shikuesish. E them këtë jo thjesht sepse mendoj se çalon si show (edhe pse vetë kam qenë ndjekës), por sepse nëse do të vendosja të shpenzoja qindra orë të jetës sime zhytur në historinë më së shumti të papërfillshme të një mbretërie dhe njerëzve të saj - disa prej tyre krenarë dhe të bukur, disa të tjerë të egër - do të lexoja më shumë për Bizantin.

Samiti informal i Ballkanit Perëndimor, i mbajtur në Berlin dhe pse solli rezultate thelbësore, duket se ndryshoi axhendën e negociatave, duke e bërë të qartë se zgjidhja e mosmarrëveshjeve afatgjata është një parakusht për avancimin e perspektivës euro-atlantike të vendeve të Ballkanit, që do të duhet të ndeshen me një vonesë disamujore, pasi gjithçka do të diskutohet në tetor, nga qershori që ishte përcaktuar fillimisht.

Në historinë tonë të afërt,  psikoza e formatuar sipas modelit “Përtej jush jam unë”, ka ardhur të paktën tri herë. Hera e parë, por në mes të historisë së keqe, ka ndodhur në vitin 1929, që lidhet me Benito Musolinin.

Konferencë për Ballkanin - e pastaj? Nganjaherë disa thumbues që qesëndisin nuk e fshehin dot, se nuk kanë ç'të thonë. Që frazat e tyre kanë të njëjtat formula nuk e bën përmbajtjen e tyre më interesante.

Sepse ka ngjarje, nga të cilat shohim befas të shfaqet një potencial i ri veprues për çështje të vjetra. E një ngjarje e tillë mund të na çojë në një moment të papritur kthese të historisë e të na tregojë një kapitull të ri të së ardhmes së përbashkët. Konferenca e Ballkanit në Berlin më 29 Prill ka potencialin të jetë një ngjarje e tillë.

Në vendin tonë ekziston një kompleks i veçantë “profesional”, të cilit nuk i ka shpëtuar as zoti Veliaj, Kryetari i Bashkisë Tiranë.

Kompleksi kap zakonisht pjesëmarrësit në konferenca, trajnime apo aktivitete të tjera ekstrakurrikulare, kryesisht jashtë vendit. Ai manifestohet në zmadhimin e qëllimit të këtyre aktiviteteve, të rolit të pjesëmarrësit, dhe më pas përdoret për të fryrë rëndësinë e vetes si “intelektual” apo “lider”.

Në fjalën e tij kryesore në Mayflower Hotel në Washington më 27 prill 2016, Trump si kandidat i republikanëve përvijoi qasjen e vet të politikës së jashtme, “Amerika në fillim”. Duke bërë kështu, ai citoi manifestin e vet:

Ndryshe nga kandidatët e tjerë për president, lufta dhe agresioni nuk do të jenë instinkti im i parë. Nuk mund të kesh një politikë të jashtme pa diplomaci. Një superfuqi e kupton se maturia dhe përmbajtja janë shenja të vërteta të fuqisë.

Asgjë spektaktolare, mud të mendojë dikush. Çdo ditë fotografi të shumta bëhen virale në rrjet, por ditën tjetër ato harrohen. Kjo megjithatë vazhdon të mbetet në mendjen time, pasi tregon historinë e më shumë sesa thjesht një shtëpie. Është emblematike për “mallkimin e Brukselit”, sëmundjen kronike nga e cila kryeqyteti ynë i mrekullueshëm nuk duket se do të shërohet: shkatërrimi i vetëimponuar i trashëgimisë së tij arkitekturore.

Filozofia e mohimit

Në dhjetor u kuptua se në Shqipëri asgjë nuk mund të vazhdonte si më parë. Masiviteti dhe intensiteti i protestave studentore nxorën në pah faktin se rinia universitare, si grupi më përfaqësues i shoqërisë, nuk do të pranonte më koordinatat e vjetra të veprimit dhe mendimit politik. Institucionet publike, madje edhe vetë ideja e përfaqësimit, hynë në krizë të thellë. Demokracia nisi të artikulohej si veprim kolektiv i drejtpërdrejtë, radikal dhe krijues. Mbarë shoqëria gjeti mundësinë të shprehte tëhuajësimin e vet politik, duke u konsideruar zëlart si e papërfaqësuar.