Opinion

Nuk duhet patur frikë të pranohet ajo që ndodhi të enjten në mbrëmjenë Amsterdam, nuk duhet patur frikë nga realiteti.

Realiteti nuk është as i bukur, as i shëmtuar, mund të të pëlqejë ose jo, por një shoqëri dhe një klasë drejtuese politike që nuk janë në gjendje ta njohin, janë të dënuar që herët apo vonë të përfshihen nga i njëjti fat.

Ka përfunduar një epokë. Tërmeti elektoral në Shtetet e Bashkuara është shumë më i fortë se fitorja e parë e Donald Trump në vitin 2016. Ajo ishte një surprizë fatlume, kjo e sotmja një triumf dërrmues.

Ngjarja dramatike në Shkodër me katër të vrarë, nga të cilët dy ishin kalimtar të rastit, pak a shumë, ruan të njëjtin raport, ndërmjet atyre që ishin objektiv dhe kalimtarëve të rastit, të serisë së ngjarjeve kriminale të mëparshme. Sa kalimtar, roje, banakier, kamerier, madje dhe  fëmijë, po u shtohen statistikave që, të paktën mediat, nuk po i lënë në harresë.

Samiti i BRICS i kësaj jave në Kazan, Rusi, shpërfaqi një pjesëmarrës të ri: Turqinë. Një zyrtar i Kremlinit zbuloi muajin e kaluar se Ankaraja kishte aplikuar për t'u bashkuar me grupin, pasi ka shprehur interesin disa herë gjatë viteve të fundit. Një zëdhënës i Partisë për Drejtësi dhe Zhvillim (AKP) të presidentit turk Rexhep Tajip Erdogan pranoi më pas se "ka një proces në zhvillim e sipër".

Regjistrimi i popullsisë në Mal të Zi, pas praktikisht dhjetë muajsh paqartësie dhe spekulimesh, të kaluara, zyrtarisht, në përpunimin e të dhënave të mbledhura, më në fund ka përfunduar. 

Por, beteja lidhur me përqindjet e publikuara – mbi të gjitha lidhur me ato që kanë të bëjnë me etninë, domethënë, përkatësinë kombëtare dhe gjuhën, vazhdon me intensitet të theksuar.

Marksizëm-leninizmi si ideologji sunduese

Çështjen me të cilën do të merrem në këtë artikull do ta formuloja kësisoj: çka ndodhi me filozofinë e Marksit, në veçanti dhe me filozofinë në përgjithësi, brenda marksizëm-leninizmit si ideologji zyrtare e regjimeve komuniste? Do kem këtu parasysh disa procese politike e ideologjike në Bashkimin Sovjetik (BS), në Francë dhe në ish-Jugosllavi.

Pushtimi i Irakut jehon kaq fort, njëzet vjet pas, sepse prej tij nuk është nxjerrë mësim. Shumë kritikë e kanë parë këtë pushtim si orvatje për të zhvatur naftën apo komplot i errët a diçka e tillë. Në fakt, kryesisht ai u nxit nga ideologjia. Përveç se si masë e kufizuar me qëllim pengimin e përkeqësimit të dhunës, mesazhi i luftës kundër Irakut është: ndërhyrja ushtarake e liberalëve është një projekt vetëmbrojtës.