Opinion

Ishte një natë zhgënjyese në Bruksel kalimi nga e enjtja në të premten. Shumë orë liderët e vendeve anëtare të BE-së diskutuan për procesin e zgjerimit, më saktësisht për të nisur negociatat me Shqipërinë dhe Maqedoninë e Veriut. Pas shumë shtyrjesh, ishte koha që më në fund të merrej vendimi i cili për këto dy shtete do të ishte i një rëndësie të madhe, ndërsa për vendet e BE-së nuk do të paraqiste ndonjë obligim të madh. Fjala ishte për një hap në një proces shumë të gjatë dhe të vështirë.

Me togfjalëshin “hapësirë arsimore Shqipëri – Kosovë” kuptojmë mjedisin në të cilin sistemet tona arsimore, përmes dakordësimit të kornizave politike, ligjore dhe institucionale për arsimin, funksionojnë të integruar, me qasje të përafruara ndaj asaj që duhet të nxënë në shkolla fëmijët shqiptarë, tani e në të ardhmen. Në terma të përgjithshëm, jetësimi i kësaj hapësire do të zëvendësojë arkipelagët arsimorë që ekzistojnë sot, për hir të humoreve, paragjykimeve dhe izmave çfarëdo të së shkuarës.

Shumë kritikë - janë një numër i madh për t’u cituar këtu –e  kanë akuzuar filmin e Todd Phillips, “Joker” (2019), se glorifikon viktimizimin e meshkujve të bardhë. Ata janë shprehur të bindur se ky ishte një film i rrezikshëm dhe i papërgjegjshëm. Në “Joker”, Arthur Fleck (Joaquin Phoenix) është një burrë i bardhë, i dështuar e i dobët, i cili humb betejën me problemet mendore dhe kryen, siç edhe njëkohësisht frymëzon, akte dhune. Për kritikët liberalë, kjo histori ishte municion për kulturën e rebelimit në SHBA.

Po t‘i besosh korit polifonik të alarmuesve, atëherë Amerika është e humbur, Perëndimi duke marrë fund dhe rendi liberal ndërkombëtar në grahmat e fundit. Me rizgjedhjen e Donald Trumpit hovi triumfues i populistëve do të jetë i pandalshëm. Ndërsa rendi liberal mezi mbahet, po vjen një epokë e neo-nacionalizmit, me Kinën dhe Rusinë si fuqi udhëheqëse revizioniste. Kështu thonë fatalistët.

Kur nisa të shkruaj në The Guardian, përfshihesha në biseda me komentuesit që ngrinin agrumente logjike dhe u kërkoja atyre, përgjigja e të cilëve ishte e ngutur ose pasojë e zemërimit, ta rilexonin shkrimin. Komentet ishin të hapura për 72 orë. Ne diskutonim çështje delikate dhe të ndërlikuara për politikën, racën, gjininë dhe seksualitetin dhe, në fund të fundit, përmes një bisede të gjallë, arrinim në një pikë të caktuar.