Opinion

Nëse John Maynard Keynes do të ringjallej sot, më shumë se 70 vjet pas vdekjes së tij në fund të Luftës së Dytë Botërore, ai me siguri do të befasohej nga shumica e ekonomive dhe politikës që quhen "kejnesiane". Ai do të befasohej kur të zbulonte se, të paktën në botën anglishtfolëse, emri i tij zakonisht lidhet me skajin e majtë të spektrit politik.

Izraelit i pëlqen të përkëdhelet në kujtimet e tij të përgjakshme – si vramë, si eliminuam, si ekzekutuam, çfarë heronjsh kemi qenë. Çdo i ashtuquajtur dokumentar, që nuk është gjë tjetër veç propagandë pro vrasjes, ngre në qiell heroizmin e Izraelit, përherë duke adhuruar, përherë duke admiruar herozimat e vrasësve të dërguar, me një shikim dinak, me nënqeshje, pa pyetur, pa ngritur dyshime, pa një debat serioz.

Edhe sa kohë do e durojmë mbi krye “shkambin” e randë të “ndërtesës shtetnore të rrënueme” prej arrogancës, paaftësisë, padrejtësisë dhe talljes së administratorëve krenaristë, në këto kohë të fatkeqësisë që ka kapërthye një pjesë të madhe të territorit shtetnor?

PA E KUPTUAR qartë Lëvizja Vetëvendosje se nuk i ka fituar mbi 50 për qind të votave, si dhe pa e kuptuar qartë Lidhja Demokratike e Kosovës se i ka humbur zgjedhjet, duket se do ta kenë të vështirë të nënshkruajnë marrëveshje për koalicionin qeveritar.

Huawei, kompania kineze e telekomunikacionit dhe prodhuesi më i madh i pajisjeve telekomunikuese në botë, ka ndihmuar qeveritë afrikane të spiunojnë kundërshtarët politikë. Pekini gjithashtu ka shitur rrjete të mbikëqyrjes masive në Ekuador dhe po këshillon gjithnjë e më shumë regjime autokratike për "menaxhimin e informacionit". Ka arsye që të shqetësohemi për eksportimin e teknologjisë kineze.

Është e papërshkrueshme me fjalë dhimbja që po përjetojmë nga tragjedia që erdhi si pasojë e tërmeteve të njëpasnjëshme (më i fuqishmi me magnitudë 6.4 të shkallës rihter), të cilët goditën Shqipërinë në mëngjesin e hershëm të 26 nëntorit dhe më pas.

Qesh i pranishëm në një tryezë të rrumbullakët, ku dy mësimdhënës universitarë serbë të Kosovës në këmbimin e mendimeve të tyre shpaluan një botë të cilën kishte kohë që mendoja se qe braktisur. Njëri mësimdhënës pyeti tjetrin se a mund ta kritikonte eprorin e vet publikisht, dhe mori përgjigjen negative, me shpjegimin e shkurtër dhe pothuajse pa nevojë për të elaboruar më shumë, se frikësohej ta bënte. Në bisedë e sipër kuptova se frika nuk ishte vetëm ajo e humbjes së vendit të punës; kishte edhe më shumë përmbajtje në atë frikë.

Kosova dhe fqinjët, të mirëpajisur dhe efikasë në zbulimin e fatkeqëve të ngecur në rrënoja.

Tanët, përlotës, kurajozë, heroikë në përpjekjet e tyre përtej mundësive, por në një pikë, bëhen edhe vetë për oksigjen, njëjtë me viktimat.

Nuk kanë mjete të mjaftueshme, logjistikë, trajnime, organizim.

“Nuk ka fonde”…

Edhe hezitimi për të shpallur gjendjen e jashtëzakonshme lidhet me mungesën e fondeve.

Po pse?

Pse e ka arkën bosh një ekzekutiv që ka rritur taksat përditë?

E vërteta është e thjeshtë deri në fyerje.