Prej disa vjetësh një komunitet individësh, ndonëse thuajse në anonimitet të plotë, ka ngritur një debat që ka trazuar fort ujërat e opinionit publik, duke zënë një vëmendje të jashtëzakonshme në media, politikë dhe në shoqërinë civile. Si askund në botë ndeshemi përballë fenomenit të triumfit të madh të një kauze pa pasues, ku aktivistët nuk duken kërrkund.

Gjithnjë e më shumë, shoqëria shqiptare po identifikohet me një teatër në skenën e të cilit luhen shfaqje që kanë subjekt histori banale dhe kriminale gjithashtu. Nganjëherë ke përshtypjen se ndodhesh ose në shkollën e riedukimit ose në një kopsht zoologjik.

Shqipëria, një vend ku 70% e territorit është mal, dhe ajo që ngelet është kodra, tokë e rrëshqitur, tokë nën erozion. Ajo që mbetet është tokë urbane. Në total, vendit tonë i  ngelet 10%  tokë buke, gjysma e së cilës po gllabërohet nga biznesomania e HEC-eve. Në këtë vorbull është futur HEC-i i Poçemit, që para se të prodhojë energji, do të nxjerrë nga faqja e dhèut, dhèun historik të trevës Kut, Çorrush, etj.

Ata kalojnë të gjithë si në paradë në skenë. Presidenti i Komisionit Evropian Jean-Claude Juncker lëshon majtas-djathtas fjalë të ëmbëla. Gazetarët provonjnë edhe një tjetër të marrin vesh nga kancelarja gjermane Angela Merkel ndonjë vizion, gjë që ajo e shmang si zakonisht ca fjali pragmatike për detyrat dhe sfidat.

Pragmatizmi është një rrymë filozofike që i ka rrënjët në SHBA-në e viteve 1870. Në themel të kësaj rryme, është koncepti se një ide është e vlefshme kur ka vlerë praktike në jetën e përditshme, dhe se e mira përcaktohet nga fakti se shumica e një komunitetit e sheh atë si të mirë. Tien Siao Pini, një nga pragmatistët më të shquar në botë, e ka përmbledhur këtë koncept me proverbin kinez që ai e kishte shumë për zemër: “Nuk ka rëndësi se çfarë ngjyre ka macja, përderisa kap minj”.

Drejtohemi nga dy të paaftë, një i djeshëm, një i sotëm. Konkurrojnë kush ka marrë më shumë borxh publik. Këta konkurrojnë kush e ka rrënuar më shumë ekonominë e Shqipërisë, kush ka shkaktuar më shumë padrejtësi. Ka ardhur koha ta themi se është konkurrencë në paaftësi. Tha sot se vijnë kinezët, e shumë mirë bëjnë që vijnë. Por pse ikin gjermanët, kanadezët. Ekonomia jonë po bie dhe ka më pak konsum. Kinezët kanë më shumë mundësi sot, dhe kanë mundësi të durojnë. Foli për pronat, por kjo çështje nuk është reformë, por deformim i asaj që mund të ishte reformë.

Është grumbulluar mjaft lëndë për konflikt. Javën e kaluar, kryeministri turk Ahmet Davutoglu njoftoi dorëheqjen e tij. Ai jo vetëm kishte negociuar marrëveshjen me Brukselin, po në ndryshim nga Rexhep Tajip Erdogan ai është proevropian. Pastaj u arrestuan dy gazetarë turq kritikë ndaj qeverisë, gjoja për shkak se kishin botuar dokumente sekrete.