Billboard

Deklarata e Ministrave të Jashtëm të BE për Shqipërinë provoi as më pak e as më shumë atë që kishte paralajmëruar në Tiranë, kryetari i grupit parlamentar CSU-CDU, Gunter Krishbaum se Shqipëria ka një listë detyrimesh për të përmbushur përpara se të marrë një datë për çeljen e negociatave të anëtarësimit.

Publikimi i opinionit të Komisionit të Venecias mbi kërkesën e bërë në adresë të saj nga Gjykata Kushtetuese për çështje të reformës në drejtësi, u pasua nga një seri deklaratash politike. Ambasadorët Lu dhe Vlahutin autorizuan deklarimet e para, ku me një gjuhë diplomatike, por të qartë, këshillonin Gjykatën sesi duhet të vepronte. Të bënte “leximin e duhur të opinioinit të Venecias”.

Kryeministri i Shqipërisë ka bërë një kthesë të madhe në profilizimin e vetes si politikan krahasuar me periudhën e opozitarizmit. Asokohe, Edi Rama ishte një ndër njerëzit e politikës që fliste më pak nga të gjithë për politikën e jashtme, duke vlerësuar në mjedise private për pamundësinë e Shqipërisë për të thënë diçka për punët e kësaj bote. Mirëpo ja që kohët ndryshojnë dhe ato i bëjnë të kuptojë shumëkujt se ka patur gabime.

Carlo Bollino – gazetar dhe kurator I përgjithshëm i Bunk’Art 2 – del sot në gazetën e tij, “shqiptarja.com” me një opinion titulluar: “Kush ka frikë nga Bunk'Art dhe nga kujtimi i krimeve komuniste”,  përmes të cilit bën një mbrojtje të projektit, por edhe gjuan në distancë ndaj ish-kryeministrit Sali Berisha. Në parantezë duhet thënë se ky simetrizim artificial që vërehet shpesh kur për çdo kritikë apo akuzë, Berisha kërkon një socialist dhe e anasjellta, pra kur për çdo të keqe publike, dikush kërkon patjetër përgjegjësinë e Berishës që të bëjë kauzë, e bën artificial diskutimin.

“Do të hapen negociatat për anëtarësimin në BE”. “Na mbështet Gjermania”. “Në Ballkan veprojnë forca të tjera. Rusia ka strategji më kohezive se BE-ja”. “Nuk kemi folur për datë”. “Opozita bllokon integrimin, njollos Shqipërinë”. “Vettingu është kusht. Krichbaum flet në emër personal”.

Ky është jermi ku ka hyrë së fundmi mazhoranca me në krye kryeministrin, një jerm që jetësohet në improvizimin dhe shpikjen e përditshme të lloj-lloj “argumenteve” dhe artificash për integrimin e Shqipërisë.

Kjo që po shohim së fundmi të ndodhë është një dhuratë falas për fundvitin. Mjaftoi një jo nga Gjermania për të gjunjëzuar kryeministrin e kapardisur të Shqipërisë, i cili po bombardon opinionin me fjali që nuk bëjënë sens. Nga njëra anë kemi këmbënguljen për të thënë se nuk ka një "jo", nga ana tjetër thuhet se do të duhet të presim dhjetorin për të parë një dritë jeshile.

Sot mbushen 104 vjet nga 28 nëntori 1912, dita kur një përfaqësi shqiptarësh nga të gjitha trevat, deklaruan në Vlorë mëvetësinë e Shqipërisë nga Perandoria Osmane. Kjo datë ka hyrë në historinë e shqiptarëve si një nga momentet më përcaktuese në rrjedhën kombëtare dhe si e tillë ajo ka fituar një solemnitet të pacenuar.

Një lajm “pa rëndësi” qarkulloi sot edhe në disa media shqip. Donald Trump anulloi një intervistë me gazetën e njohur “New York Times”. Arsyet i dha vetë presidenti i zgjedhur i SHBA-së, i cili përmes dy postimeve në twitter ka sqaruar ndjekësit se: “Kushtet dhe termat [e takimit] u ndryshuan në minutën e fundit.  Aspak mirë”.

Në një postim të dytë ai shton: “Mbase një takim i ri do të caktohet me New York Times. Në ndërkohë, ata vazhdojnë t’i mbulojnë ngjarjet e mia në mënyrë jo korrekte dhe me një ton të ndyrë”.

Në 11 Mars të vitit të kaluar trajneri i kombëtares shqiptare të futbollit u vlerësua nga Federata Shqiptare e Futbollit me titullin “Nderi i Kombit në Futboll” për arritjet në fazën eleminatore të kampionatit Europian “Francë 2016”. Një qokë që u shkoi për shtat të dyja palëve, si teknikut italian që i shtronte rrogozin vetes për një pagë më të majme ashtu Armando Dukës për mbretërimin “me dafina” në krye të Federatës Shqiptare të Futbollit.

Donald Trump fitoi. Ky është lajmi kryesor sot në botë. Ky është një zhvillim që pritet të ndryshojë shumëçka në orientimin e SHBA-së, por edhe në metodën e qasjes së politikës ndaj elektoratit dhe kapitalizimit të emocioneve, ankthit dhe normave identitare. Një leksion që do të studiohet gjatë. Analiza apo komenti nga vende të vogla, periferike si Shqipëria, bëhet në raport me atë që pritet të ndodhë me politikën amerikane në rajonin e me vendin tonë.