Arkiv-Opinion

Ish-deputeti socialist thyen heshtjen për herë të parë mbas dorëzimit të mandatit të tij. Shpjegon arsyet e ikjes dhe jetën e re në SHBA. Një sërë konsideratash për të djeshmen dhe të sotmen e tij dhe të politikës që ka lënë pas, dashuritë dhe zhgënjimet që e detyruan të thotë: mjaft më!, por dhe raportet e tij me politikanët dhe vetë politikën. Rama e Berisha, si i sheh sot ish-deputeti socialist. Më shumë se intervistë, ky material ishte një bisedë e gjatë dhe shpesh edhe nervoze në Scype.

Në një sistem politik demokratik, midis të tjerash, individi gëzon të drejtën e jetës, lirisë dhe pronës. Në një sistem (ose shoqëri) jo demokratik individi jo vetëm që nuk gëzon të drejtat e mësipërme, por ai/ajo nuk gëzon as të drejtën e të vepruarit bazuar në vullnetin e tij/saj të lirë. Çdo veprim i një individi në këto soj sistemesh, interpretohet si pjesë e një skenari konspirativ i orkestruar nga një fuqi armike dhe komplotiste.

Kemi kaluar gjithë jetën duke u vetëndëshkuar, ose duke u vetëshfajësuar. S'kemi fat, kemi qënë 5 qind vjet nën Turqinë, na dënuan, na plasën nën protektoratin e Rusise, e kemi fajin vet se u lidhëm me Kinën. Po a është vërtetë kështu? Çfare peshe kanë vendimet e njëkahëshme të një shteti apo bashkësie shtetesh?

Le të marrim një nga frazat më domethënëse të politologut të madh amerikan Zbigniew Brzezinski -këshilltar i besuar i Xhimi Karterit dhe anëtar i përhershëm i Komisionit Trilateral - po e shkruaj në thojza të plotë:

Ti thua se: “Është turp i madh Burri të kërkojë pare me përzhitje”. Jep përkufizime nga Olimpi me gjalpë e djathë që ndërton po vetë në një shkrim për një komunist imagjnar. U tregon ish - të persekutuarve Cv-në karakteriale me të njëjtën qetësi që ngjyros dhallën në shkrimet e tua. U thua se: Të burgosurit e ndërgjegjes nuk bëjnë burg për të marrë por vetëm për të dhënë. Sepse të përndjekurit e vërtetë janë njerëz fisnikë, me mendje të hapur, me zemër të madhe, me shpirt të gjërë.

Nisur nga emotivja dhe solidariteti njerëzor, pafundësisht do të kisha dëshiruar dhe uruar që Liraku të ishte një “hero i vogël dhe i padukshëm” që mllefin ndaj pabesisë dhe padrejtësisë së qeverisë ta vetë-kufizonte vetëm në marrjen mbrapsht të asaj që besimplote i dha – votën e tij.

Qeveria dhe Bashkia e Tiranës, pra Berisha, Basha dhe Meta, janë bashkuar në një thirrje sa provokuese aq hipokrite për opozitën: Ejani të bashkohemi më 28 Nëntor në Tiranë! Bëjnë thirrje për bashkim këta pushtetarë dhe “patriotë” të korruptuar, duke e aluduar se nëse nuk vepron kështu, opozita është përçarëse e kombit. Por mendja e tyre, e ngushtuar nga interesat e pushtetit pa fund dhe pasurimit po pa fund, nuk arrin të kuptojë se tjetër është bashkimi dhe krejt tjetër është grumbullimi për të festuar.

/images/tabela-1.jpg

I dhamë dorën (duart, në fakt) dhe iu rikthyem zakonit. Një sjellje tipike shqiptare. Vetëm pak orë pasi sekretarja amerikane e Shtetit Hillari Klinton u ngjit në avionin e saj në Rinas, me premtimet e radhës në xhep, për bashkëpunim, tone të ulura dhe moderim, Kryeministri shqiptar doli para mediave për të na kujtuar se nuk ka mediator, sado i lartë, që i pajton shqiptarët.

Nga deklaratat e kohëve të fundit të partive të vogla, duket se skena paraelektorale e 2013-ës do t’i ngjajë shumë asaj të 2009-ës. Në zgjedhjet e 2009-ës, u futën në garë dy koalicione të mëdha, të udhëhequra përkatësisht nga Berisha e Rama, dhe dy koalicione të vogla, të udhëhequra përkatësisht nga Meta e Meksi.