Një zëvendësministër non grata në vendin e tij

Kryetari i një partie politike të vogël shqiptare, e cila evokon kthimin e “rrotës së historisë” së kombit tonë në një periudhë të perënduar prej kohësh, të sunduar nga një mbret i vetëshpallur dhe tradhtar i kombit të tij, pra kryetari i një partie të tillë, i cili është edhe zëvendësministër i Mbrojtjes në Republikën e Shqipërisë (jo në “Monarkinë shqiptare”), paska kërkuar publikisht që ambasadori i Mbretërisë së Holandës në Shqipëri, Shkëlqesia e Tij z. Henk G.C. van den Dool, të shpallet persona non grata dhe të largohet nga Shqipëria!!! Lajmi u bë i ditur në mediat shqiptare sapo që z. Ekrem Spahia, kryetar i kësaj partie minuscule, e artikuloi këtë kërkesë absurde. Shkak është bërë cilësimi nga ana e ambasadorit holandez të atyre individëve që kërkojnë diskriminimin e komunitetit homoseksual në Shqipëri si “njerëz injorantë”, cilësim me të cilin pajtohet edhe autori i këtyre radhëve.

Konteksti në të cilin ambasadorit të nderuar dhe të ditur të një vendi mik, si Holanda, iu kërkua të shprehte mendimin e tij mbi këtë çështje implikon personalisht z. Spahia, pra një zëvendëstitullar të njërit prej portofoleve më të rëndësishme në kabinetin e sotëm qeveritar që drejton vendin tonë. Fjalët e ambasadorit holandez unë dhe shumë të tjerë nuk i kemi lexuar si një cilësim të aftësive konjitive apo intelektuale të z. Spahia, por si cilësim të çdokujt që paragjykon dhe kërkon të diskriminojë një grup të caktuar shoqëror, ose një komunitet të caktuar njerëzor.

Unë besoj se, po, duke u shprehur publikisht kundër të drejtave të komunitetit gay në Shqipëri, në një mënyrë që habiti një pjesë të madhe të publikut shqiptar, z. Spahia tregoi se vërtet bën pjesë në atë grup njerëzish të cilët mbeten ende injorantë kur vjen puna për të kuptuar natyrën njerëzore dhe sjelljen e atyre individëve, të cilët kanë një orientim seksual të ndryshëm nga ai i shumicës së shoqërisë, shumicë në të cilën bëj pjesë edhe unë dhe, besoj, edhe z. Spahia. Sepse homoseksualë ka kudo; madje përqindja e tyre në popullsinë e çdo vendi është pothuajse e njëjtë, si në Shtetet e Bashkuara, ashtu edhe në Suedi, në Holandë, në Francë, në Kinë, në Indi, në Afrikën e Jugut, në Greqi dhe në Shqipëri. Z. Spahia nuk është as i vetmi, as i pari apo i fundit njeri i paditur në këtë çështje. Pikëpamjet e tij nuk më duket se dallojnë shumë nga ato të presidentit famëkeq iranian Mahmud Ahmadinexhad, të cilin, kur e pyetën disa vjet më parë (2007), në Universitetin e Kolumbias, në Nju Jork, përse në Iran i varin homoseksualët, u përgjigj se në vendin e tij, pra në Iran, “nuk ka njerëz të tillë”.

Ka qenë një kohë, madje deri në fillim apo në mes të shekullit të 20-të, kur homoseksualizmi konsideroj gjerësisht, madje edhe nga shumica e mjekëve dhe e njerëzve të arsimuar, si një “sëmundje” e pakurueshme, së cilës i bëhej “derman” vetëm përmes medikalizimit të atyre individëve që kishin një orientim homoseksual, pra, ose përmes ndërhyrjeve të tilla “terapeutike”, si kastrimi ose sterilizimi, ose duke i izoluar ata në institucione mjekësore. Në një kohë kur gjenet dhe hormonet ishin ende të panjohura mirë, modeli biologjik-mjekësor që justifikonte një qëndrim të tillë mbështetej në hipotezën se vetëm biologjia mund të shpjegojë seksualitetin human. Më vonë, Frojdi u përpoq të shpjegojë se njerëzit, qysh nga lindja e tyre, kanë kapacitetin të tërhiqen seksualisht ndaj të dyja sekseve dhe se, ndërsa procesi normal i zhvillimit të libidos rezulton në orientimin heteroseksual të individit, një zhvillim i ndryshëm, por gjithashtu i natyrshëm i saj, mund ta orientojë një individ në sjellje homoseksuale.

Modeli frojdian mund të konsiderohet sot i tejkaluar në krahasim me atë model teorik që ofroi Alfred Kinsey në fund të viteve 1940, i cili e sheh seksualitetin njerëzor si një continium, që ekziston dhe shprehet në variacione më të shumta nga sa besohej më parë. Pavarësisht kufizimeve që kanë modeli i Frojdit dhe ai që ofroi Kinsey, këta autorë argumentuan se homoseksualiteti është një formë e humanitetit, çka mbetet pikëpamja më e saktë dhe më e pranuar në kohën tonë në çdo vend të qytetëruar. Nëse dikush nuk ka njohuritë e duhura në këtë fushë, ai s’bën gjë tjetër veçse injoron të vërtetat shkencore, sado të pjesshme dhe jo përfundimtare të jenë këto. Dhe çdokush që i injoron këto të vërteta ose që është i painformuar për to, nuk mund të quhet veçse injorant, ose i paditur, çka në thelb është e njëjta gjë.

Të duash t’i diskriminosh dhe t’i privosh nga të drejtat e tyre anëtarët e një komuniteti njerëzor, siç është komuniteti gay në Shqipëri, nuk është shenjë qytetërimi. Edhe nëse këtë z. Spahia e bën në emër të “vlerave”, të “moralit”, të “virtyteve” dhe të “traditave” të popullit shqiptar, të cilat partia e tij thotë se i mbron, kjo përsëri nuk e fsheh mungesën e qytetërimit tek ai. Një mungesë e tillë qytetërimi shprehet edhe në kërkesën patetike të z. Spahia për ta shpallur “person të padëshiruar” z. Henk G.C. van den Dool, Ambasadorin  e Madhërisë së Saj, Mbretëreshës Beatrix të Holandës, pranë qeverisë shqiptare.

Në fakt, me qëndrimet dhe pohimet e tij, është ky zëvendësministër i Mbrojtjes ai që meriton të shpallet persona non grata në politikën shqiptare dhe të largohet nga posti zyrtar që mban. Shqipëria synon dhe po përpiqet të integrohet në Europë, në atë Europë ku jetojnë edhe miliona qytetarë homoseksualë, të drejtat e të cilëve i mbrojnë ligjet e çdo vendi anëtar të Bashkimit Europian. Nëse Ekrem Spahisë kjo nuk i pëlqen, atëherë Europa “e sëmurë” dhe “e pavirtytshme” nuk është për të. Irani dhe Arabia Saudite do të ishin, ndoshta, destinacione më të pëlqyera për një politikan të llojit të tij.

Marrë nga Mapo