Pierluigi Battista

Me shpikjen e pelenave të pajisura me sensorë që tregojnë nëse foshnja ka nevojë të ndërrohet, realizohet profecia e kontrollit të plotë mbi jetën e secilit, që nga djepi deri në varr. "Jeta private", një krijesë e mrekullueshme kulturore dhe psikologjike e qytetërimit borgjez që tani është në prag të zhdukjes, ka ardhur në fundin e saj për fat të keq. Materializohet ëndrra- makthi - totalitar dhe shtypës i transparencës absolute të çdo aspekti, madje edhe më të voglit, të ekzistencës sonë. Instalohet regjimi i mbikëqyrjes universale dhe absolute të përshkruar nga Michel Foucault.

Sa të rëndësishme janë arsyet ekonomike në revoltën botërore të "popullit" kundër "elitës", dhe sa janë ato të diktuara nga një izolim psikologjik tani i shfrenuar dhe pothuajse i pashërueshëm? Po nëse ndjenjat, pakënaqësitë, emocionet, pasionet do të ishin më të rëndësishme se përllogaritjet e portofolit?

Dhe nëse kjo superstrukturë jomateriale, që do të vinte në pozitë të vështirë edhe Karl Marksin me leksionet e tij kontroverse, do të thoshte diçka më shumë për kryengritjen "populiste" më shumë se struktura e fortë, konkrete dhe e prekshme?

Një valë neo-obskurantiste rrezikon të mbysë gjykimin e shëndoshë dhe kulturën, në emër të flamurit të së Mirës dhe të Drejtës. Përballemi me hipotezën e mospublikimit të “Një ditë shiu në New York” nga Woody Allen, për shkak të akuzave ndaj regjizorit të cilat një gjykatë amerikane i ka gjykuar si të pabazuara, për përdhunimin e vajzës minorene të Dylan Farrow.