Opinion

Me siguri që lexueset e lexuesit e mi të shumëllojshëm (disa syresh më vlerësojnë, të tjerë jo edhe aq, të tjerë ende fare pak ose aspak, kjo është e drejta e tyre e pamohueshme) e dinë që të jesh lopçar, është një zanat si plot të tjerë në fushën e blegtorisë: lopçari, pra, siç na sqaron “Fjalori i gjuhës shqipe” (Tiranë, 2006), është thjesht një bari lopësh, por që, kur punon me ndërgjegje, meriton gjithë respektin tonë jo vetëm sa herë pimë qumësht, hirrë apo dhallë, sa herë hamë djathë, gjizë apo gjalpë, por edhe kur kujtohemi që puna e tij nuk është aq e lehtë sa mund të duket në vësht

Ditë më parë, në një shkrim të botuar në gazetën “Panorama”, bëra publike disa raste të (sh)përdorimit politik të Universitetit Bujqësor nga Kryeministri Rama dhe ministri i Bujqësisë, Niko Peleshi. Rasti ishte i paprecedent në historinë e universiteteve shqiptare, por edhe në botë besoj: autoritetet drejtuese të këtij universiteti kishin ndërprerë dy javë sezonin e provimeve dhe i kishin dërguar studentët në aktivitetet e ministrit Peleshi dhe në një takim të Kryeministrit Rama në Berat.

Tërmeti populist në Itali përfaqëson një kthesë të thellë politike për vendin dhe për Evropën. Sistemi i vjetër, në të cilin socialdemokratët dhe partitë konservatore të tipit Berlusconi i linin vendin njëri-tjetrit në krye të pushtetit, është shkatërruar. Në vend të partive të vjetra popullore janë evidentuar pole të reja. Partitë populiste të majta dhe të djathta do të bëhen partitë e reja popullore në Itali. Ky është një fakt, edhe nëse ai nuk i pëlqen establishmentit. Në Itali ndodhi ajo që kemi përjetuar tashmë në shtete të tjera të BE dhe ndoshta edhe do ta përjetojmë.

Ka qenë një kohë në Itali, kur në prag të çdo takimi elektoral gëlonin apelet, shprehja e qëndrimeve firmosur nga lista të gjata shkrimtarësh, profesorësh të universitetit të çdo dege, gazetarëve, burrave dhe grave të kinemasë dhe televizionit që ftonin njerëzit të votonin për këtaq apo për atë(thujase përherë ç’është e vërteta për parti të së majtës). Sot ama mbretëron heshtja më e plotë. Duket se askush më nuk e ndjen se duhet të investojë emrin e vet në favor të ndonjë partie.

Që nga 1 prilli, shqiptarët do paguajnë edhe taksën e banesës. Një barrë më shumë për buxhetin e familjeve shqiptare, një faturë më e rëndë e energjisë elektrike apo e ujit të pishëm. Efekti zinxhir do sjellë rritjen e çmimit të qirave si për studentët në qytetet universitare, ashtu edhe për bizneset e vogla në mbarë vendin. Dhe a u shtrua ky debat për të informuar opinionin publik? Jo. A u argumentua dhe kundër-argumentua qëllimi i kësaj takse? Jo. A u diskutua përse të mos taksohen banesat e dyta, siç praktikohet në shumicën e vendeve të tjera? Jo.

Çështjet dhe tematikat e ndryshme mbi popullsinë dhe elementët e saj paraqiten mjaft aktuale ditët dhe muajt e fundit në vendin tonë. Në mënyrë të veçantë, rënia e numrit të lindjeve dhe tkurrja e popullsisë shqiptare gjatë këtyre viteve e sidomos të dhënat e fundit në këtë fillimviti 2018 ka ngjallur jo vetëm nevojën për të pasur një debat publik, por edhe urgjencën dhe domosdoshmërinë e marrjes në konsideratë të efekteve dhe pasojave, me të cilat shoqërohen këto procese të zhvillimit të popullsisë shqiptare.

Kushdo qoftë Erostrati*, krimineli që tentoi që fëmijët e azilit të gëlltisnin bashkë me karamelet edhe copëza metali, besoj se e njoh të keqen që e shqetëson: quhet Vetmi. Është po ajo e keqe(ky është opinion im) që pështjellonte Unabomber, terroristin që vepronte jo larg që këtu, nga kjo toka ime venete dhe që kërkonte të bënte goditjen e fatit, aktin e bujshëm që do t’i jepte damkë kombëtare e nëse ishte e mundur, ndërkombëtare. Erostrati kultivon të njëjtin mirazh. Dhe e jep të kuptojë këtë.

Pas shumë vendimesh të Gjykatës Europiane për të Drejtat e Njeriut dhe ngarkesës së buxhetit të  shtetit me dëmshpërblime, edhe me disa herë në vit, Kuvendi më në fund prezantoi në ligj një mjet ligjor procedural në disponibilitetin e palëve që gjykohen në gjykatat civile, penale dhe administrative në Shqipëri. Me ligjin nr. 38/2017 u prezantua në Kodin e Procedurës Civile (në vijim KPC) një gjykim i posaçëm për të mbrojtur palët nga zgjatja e proceseve me afate të paarsyeshme.

Ndryshimet kanë hyrë në fuqi më datë 05.11.2017. Neni 399/2 i KPC ka parashikuar ndër të tjera se:

Rritja e kontakteve diplomatike kohët e fundit midis Athinës nga njëra anë dhe Shkupit e Tiranës nga ana tjetër mund të sjellin këtë vit mbylljen e një sërë problemesh dypalëshe, të cilat përbëjnë prej shumë kohësh kratere të heshtura tensioni në Ballkan. Problemi kryesor me karakter rajonal është ai i emrit të I.R.J. të Maqedonisë dhe si rezultat marrëdhëniet e saj me aktorë globalë, si Bashkimi Evropian, O.K.B. dhe N.A.T.O. Nëse do të analizojmë politikën e jashtme greke në çështjen e emrit nevojitet të veçohen të paktën katër kolona kryesore.

Më datë 21 dhjetor 2017, qeveria shqiptare, pa një mandat të arsyetuar dhe të legjitimuar paraprakisht në organin sovran, e përfshiu Shqipërinë në bashkësinë e vendeve, që sulmuan politikisht SHBA-në në të drejtën e tyre për të ushtruar sovranitetin e vendimmarrjes në politikën e jashtme, që kishte të bënte me lëvizjen e Ambasadës së SHBA-së nga Tel Aviv drejt kryeqytetit të shpallur të Shtetit izraelit, Jerusalemit.