Opinion

Fiksimet e Hitlerit se ai ishte njeri me prirje për fiksime të pashëndetshme ishin të rrezikshme për botën: qoftë fiksimi me veten, me shkollën e artit, me ëndrrat e tij të madhështisë, me Eva Braun, me urrejtjen për çifutët ose, më e panjohuri, për Turqinë. Të thuash se rrënjët e Rajhut të Tretë janë ekzaminuar tërësisht do të ishte një nënvlerësim. Megjithatë, një nga elementët në marrjen e pushtetit prej Hitlerit është lënë krejtësisht në hije: rëndësia e Turqisë dhe Mustafa Kemal Atatürk (Hitleri e quante “ylli i shndritshëm” i tij) në mendimet e Fyhrerit.

Jemi vetëm në fillim të muajit që bashkon dhe ndan verën e vjeshtën dhe befas na bënë të harrojmë edhe detin, edhe malin, edhe pushimet.

Si një telenovelë e lënë përgjysmë, mbas “Çështjes Doshi”, ku Ilir Meta akuzohej për një histori hollivudiane me plane të stërholluara vrasjesh dhe pusirash, që më pas, pas zhurmës së tmerrshme, ku dhe mbeti në fund vetëm një pluhur i tmerrshëm, tani seriali rifillon sërish.

Në shkencat e zhvillimit ekonomik apo politik, përdoret shpesh shprehja “Si të shkojmë në Danimarkë?”. Është një lojë fjalësh që, në thelb, do të thotë “Si të bëhemi si Danimarka?” Meqë vizitova Danimarkën me rastin e ndeshjes së futbollit mes nesh dhe danezëve, m’u kujtua kjo shprehje dhe i bëra vetes pyetjen retorike “Si mund të kalojmë nga gjendja ‘shumë më keq se Danimarka’ në gjëndjen ‘më keq se Danimarka’?”

Asht koha kur spektakli ka arritë hipostazën e tij përfundimtare. Nuk prodhon ma as diçka që të ketë të paktën nivelin e argëtimit. Kurse niveli artistik asht zhdukë me kohë, tue ia lanë vendin nji sheshimi të frikshëm, që gjasme kompensohet me kurbën luhatëse të statistikave të shitjeve. Tashma spektakli shet vetëm kronikën e vetes. I shet spektatorit lakuriqsinë e ktij vetë, si rrobaqepsit e Andersenit rrobat e reja të mbretit. Dhe ajo çka transmeton janë vetëm tiket. Spektatorët dita-ditës shkojnë drejt zombifikimit.

Një proces i pandalshëm i dezintegrimit të një pushteti të privuar nga filozofia demokratike, shërbimi ndaj publikut dhe misioni patriotik. Nuk ka ndodhur asgjë e paparashikueme me kohë, veç është shpeshtuar frekuenca e shfaqjeve degraduese. Qeveria dhe ministrat e veçantë do të duhet të japin përgjigje për tre skandale (një skandal është publikuar nga informacioni i dalë nga avokati i qeverisë shqiptare) dhe denoncime në tri ditë, jo të përsërisë alibinë e kahershme të 21 janarit: si tallje me viktimat e asokohe dhe injorim i ekzigjencave të sotme të Shqipërisë së shtatorit 2015.

Skandal pas skandali duket se Shqipëria po preket nga dëshpërimi. Një i tillë ngjan edhe ai që përcjell Spartak Ngjela në një reagim të vetin sot. Që po e sjellim në vëmendje të lexuesit:

Maxhoranca e sotme socialiste erdhi në pushtet duke u vetëquajtur Rilindja e Shqipërisë. Shumë ambicioz si emërtim, kujtdo i mbetej të shihte sa e besueshme do të ishte maxhoranca në vijim. Dhe, sidomos, më kë kishte zgjedhur Kryeministri ta bënte Rilindjen.

Lenini inicion “të shtunat komuniste”. Fill pas revolucionit bolshevik, vendi ishte thuajse i shkatërruar. Rusët e sapodalë nga lufta civile ishin optimistë për një jetë të re. Dhe iu futën punës vënçe.

Nga revolucioni i tetorit 1917 kaluan 28 vite. Jemi në vitin 1945.

Enveri inicioi të “dielat vullnetare”. E shtuna ishte ditë pune dhe vetëm e diela mbetej pushim. Por edhe shqiptarët të dalë nga Lufta e Dytë Botërore, apo sipas terminologjisë së kohës: Nacionalçlirimtare, ishin optimistë për një jetë më të mirë. U hodhën me kokë për ta bërë Shqipërinë “lule”.

Mustafa Nano, në një shkrim në gazetën Shqip, ngrinte me të drejtë një shqetësim mbi arsyet pse shoqëritë e sotme po shkojnë tatëpjetë e turmat duken se po budallepsen çdo ditë e më shumë. Z. Nano shtron një pyetje që shqetëson kudo njerëzit e mendjes: A është vërtetë realiteti kaq i keq, apo është media që na e nxin, dhe prej këtej, a është media fajtori për këtë realitet apo ajo është thjesht pjesë e tij.

Problemi i shkuarjes së tokës tek i zoti, në Shqipëri, është më kardinali më problematiku, një ndër shkaqet më kryesore që ka sjellë dhe po thellon hendekun midis të pasurve dhe të varfërve. Ndonëse dijenia e pushtetit mbi këtë çështje kardinale është evidente, rruga për të “shëruar” këtë sëmundje bëhet jo me medikamentin e përshtatshëm kurues, por me ilaçe “të skaduara”, duke kryer kështu “premtimin” e radhës.