Opinion

Kush do t'i bëjë të interesohen për njëri-tjetrin njerëz që nuk njihen dhe nuk kanë të bëjnë asgjë fare me njëri-tjetrin, duhet të mendojë diçka. Sepse shumica e njerëzve duan të jetojnë në grupe të qarta si familja, fshati, provinca. Çdo gjë që shkon përtej këtyre është për ta mjaft larg. Këtë gjë e mësuan ata politikanë gjermanë që donin të bashkonin në gjysmën e dytë të shekullit XIX principatat gjermane në një shtet të përbashkët. Shumica e bashkatdhetarëve të tyre, konstatuan se e kishin shumë të vështirë idenë e një Gjermanie të bashkuar.

Imazhi shet. Kjo duhet të jetë vërtet një fjalë kyç, ose thënë ndryshe: togfjalësh magjik. Fjala është për portretin tënd, të stampuar apo në lëvizje, të trasmetuar në gjithfarë mediash, pra të bërit publik.

25 vjet më parë, vendet e Bashkimit Evropian ranë dakord për të ashtuquajturat rregulla të Dublinit për pranimin e azilkërkuesve. Qëllimi ishte që shtetet e BE-së të mos ia hidhinin përgjegjësinë për azilkërkuesit reciprokisht njëri-tjetrit. Rregullorja e parë e Dublinit nuk kishte hyrë ende në fuqi, kur nisi një debat i madh nëse shpërndarja e refugjatëve është me të vërtetë e drejtë dhe e përballueshme. Ndërkohë ekzistojnë rregullat e Dublinit III.

Një fqinjë e pallatit ku banoj më qahej dje se policia bashkiake nuk e lejonte të punonte. Si do t’i ushqej fëmijët e mijë kur burrin e kam pa punë! – ankohej. Dhe shtoi: Unë votën gjithmonë për PS e kam dhënë! Me një karrocë të vogël shet, tek “Liqeni”, nga ato petullat që na pëlqejnë të gjithëve.

Përgjatë një viti kalendarik mbi 30 mijë shtetas shqiptarë kanë emigruar në Gjermani, në përpjekje për një jetë më të mirë dhe në ikje nga problemet e mëdha financiare. Prej muajsh media raporton histori të trishtuara ikjeje, diplomacia negocion procedurat e kthimit të tyre, policia pret në Rinas “pako” me të kthyer, politikanët kryesorë flasin për viktima të keqkuptimeve dhe vetë emigrantët mbeten të ndarë nëse ikja apo kthimi përbën fatin e tyre të keq.

“…Për ata që diktatura i zhvesh nga dinjiteti i tyre për çdo ditë, deri sot, unë do të doja t them, qoftë dhe një fjali të vetme që përmban fjalën ‘shami’. T’i pyes thjesht: KENI NJE SHAMI? Ka mundësi që kjo pyetje, në çdo kohë, të mos ketë asnjë lidhje me shaminë, por me vetminë e mprehtë të qenies njerëzore…”.

Nuk është fare mosvlerësimi i dëshirës së mirë për zbutje konflikti por raporti me të vërtetën dhe të drejtën dhe këmbëngulja për to, ajo që më shtyj të kritikoj ato çka, pak ditë më parë, tha për disa politikanë kryesorë shqiptarë, Dritëro Agolli, shkrimtari ynë i motshëm dhe i shquar. Mund, në shenjë respekti, edhe të heshtja ndërsa jo pak ta sugjeronin me “argumente” nga më të ndryshme.

Po lexoj shkrime ku sulmohet I. Kadareja si nxitës i monofetarizmit të shqiptarëve dhe se çfarë dëmi të madh sjell një vijë e tillë e mendimit. Meqë paska një luftë(?), mohim të fesë islame, shqiptarët na qënkan revoltuar shumë, madje shumë prej tyre prej kësaj po bëhen me ISIS-in, etj.

Ana (emri i ndryshuar) ishte 16-vjeçare kur familja e përzuri nga shtëpia. Jetonte në një fshat të largët të Kosovës dhe familja nuk ia falte kurrsesi dy-tri dashuriçkat e saj prej adoleshenteje. Nuk dinte kah t’ia mbante. E mbetur rrugëve filloi përpjekjet për mbijetesë. Një restorant ushqimesh të shpejta i ofroi punë.

Po i kthehemi edhe një herë në 140 vjetorin e lindjes çështjes së testamentit të Faik Konicës, të lënë gjoja të shkruar prej tij. Një përvjetor që opinioni zyrtar, për fat të keq, e kaloi në heshtje. Ishte rasti më i mirë për t’i bërë homazhet e merituara kësaj figure madhore të kulturës dhe historisë sonë kombëtare. Por askush nuk u kujtua për të vendosur qoftë dhe një tufë lulesh mbi eshtrat e tij, që tani prehen në kodrat e Liqenit.