Opinion

Po lexoj shkrime ku sulmohet I. Kadareja si nxitës i monofetarizmit të shqiptarëve dhe se çfarë dëmi të madh sjell një vijë e tillë e mendimit. Meqë paska një luftë(?), mohim të fesë islame, shqiptarët na qënkan revoltuar shumë, madje shumë prej tyre prej kësaj po bëhen me ISIS-in, etj.

Ana (emri i ndryshuar) ishte 16-vjeçare kur familja e përzuri nga shtëpia. Jetonte në një fshat të largët të Kosovës dhe familja nuk ia falte kurrsesi dy-tri dashuriçkat e saj prej adoleshenteje. Nuk dinte kah t’ia mbante. E mbetur rrugëve filloi përpjekjet për mbijetesë. Një restorant ushqimesh të shpejta i ofroi punë.

Po i kthehemi edhe një herë në 140 vjetorin e lindjes çështjes së testamentit të Faik Konicës, të lënë gjoja të shkruar prej tij. Një përvjetor që opinioni zyrtar, për fat të keq, e kaloi në heshtje. Ishte rasti më i mirë për t’i bërë homazhet e merituara kësaj figure madhore të kulturës dhe historisë sonë kombëtare. Por askush nuk u kujtua për të vendosur qoftë dhe një tufë lulesh mbi eshtrat e tij, që tani prehen në kodrat e Liqenit.

A doni t’í numërojmë kusuret e gazetarëve dhe të medias në përgjithësi? Gjen sa të duash, nuk është nevoja për shifra besoj. Megjithatë motoja: “të gjithë e duan median, të gjithë e shajnë median”, i zotëron të gjithë, njerëzit publik dhe ata fare anonim. E kështu do të vazhdojë ngaherë, përderisa vetë misioni i saj është të lajmërojë e të jetë në opozitë të përhershme. Por media më Shqipëri ka dhe një specifikë më të përparuar se shumë vende të tjera të Europës, gjithmonë merr një faturë nga politika, sidomos në raste krizash apo kur punët ecin ibret.

Në vendet e përparuara, debati mbi tatimin përqendrohet rreth progresivitetit të tij.

Nuk ka më asnjë dyshim që qeveria ka dështuar në disa plane me financat dhe ekonominë. Më e dukshmja, ajo s’ka mundur të realizojë të ardhurat fiskale, kryesisht për shkak të evazionit të lartë fiskal, korrupsionit të administratës fiskale dhe paaftësisë të pashembullt. Sjellja me tam-tame dhe largimi i paprecedentë i “Crown Agents” është qershia mbi këtë tortë të hidhur. Po ashtu, rritja ekonomike, sado të përpiqet INSTAT me “metodat” e reja apo marifete të tjera, duket pranë zeros, madje me shumë gjasa është negative, pra ekonomia është futur apo po rrëshqet në recesion.

Futbolli shqiptar po kalon një moment shumë të mirë. Ekipi kombëtar ka arritur një pozicion rekord në klasifikimin e FIFA-s apo të UEFA-s, Skënderbeu ka thyer një tjetër rekord në Evropë dhe është në prag të një arritjeje akoma më të madhe nëse shkon grupet e Champions-it.

Kohët e fundit po flitet shumë për një prishje të mundshme ekuilibrash të maxhorancës në pushtet. Po flitet çuditërisht deri për një aleancë PS – PD, që do ta nxirrte jashtë loje LSI-në e Ilir Metës, ashtu sikurse nuk mungojnë versionet se LSI mund të kthehet në koalicion me PD-në e po ashtu se së fundi marrëdhëniet Rama – Meta janë ftohur dukshëm.

Çfarë po ndodh? A ka ndonjë të vërtetë në këtë thashethemnajë politike? Cilët janë iniciatorët e sulmit ndaj tjetrit? Cilat janë arsyet? Deri ku mund të arrijnë?

Që prej fundit të zgjedhjeve lokale, ka një interes të shtuar për të kuptuar se ç’po ndodh mes Ramës dhe Metës, posaçërisht mes PS-së dhe LSI-së. Dy liderëve të patundshëm në katundet përkatëse u mbikëqyret çdo gjë, mimika, ritmi i ecjes, fjala, e gjithçka që ka të bëjë me qenien njerëzore. Aq të molepsur janë bërë njerëzit këtyre anëve nga një maniakëri e tillë, sa nuk lënë vend pa futur kokën, mjafton që aty të mund të gjendet një shenjë se këta të mësipërmit nuk i kanë punët mirë me njëri-tjetrin.

Që nga momenti që Irani kuptoi se Shtetet e Bashkuara nuk kishin për qëllim të përdrornin forcën e tyre shkatërruese ushtarake për të kufizuar programin bërthamor të Tehranit – kjo datonte që prej administratës së George W. Bush, që nuk do ta pranonte kurrë të drejtën e Iranit për nxitjen e një cikli bërthamor por as do të ndërmerrte nndonjë përpjekje ushtarake apo diplomatike për ta ndalur atë – nuk mund të kishte dalë një marrëveshje më e favorshme për Amerikën dhe aleatët e saj nga negociatat me Iranin. Balancimi i pushteteve u bë tepër i barabartë.