Opinion

Në historinë pluraliste të Shqipërisë nuk është rasti i parë kur ambasadori amerikan përfshihet direkt në debatet politike në vend dhe që artikulon ide e teza që gjejnë mbështetje qytetare, por krijojnë pakënaqësi politike.

Kryetari i PD-së, Lulzim Basha iu përgjigj me urtësi dhe ironi ndonjë gjesti të pakujdesshëm të kryeministrit Rama, që mund të kuptohej si përpjekje për të bërë politikë në frontin toskë-gegë. Them gjesti të pakujdesshëm, se nuk besoj që kryeministri Rama të ketë një plan për të bërë politikë në këtë front inekzistent.

Dje në Konferencën Gjyqësore Kombëtare, Donald Lu, ambasadori amerikan në Tiranë, bëri deklaratën më të drejtpërdrejtë rreth mbëështetjes së SHBA-së dhe BE-së për projekt-reformën në drejtësi.

Lexova dje një shkrim polemik të Muç Nanos i cili, përpos yshtjes automatike të përmendjes së emrit tim, më bëri të reagoj për tre gjëra që zor se mund të kalohen në heshtje.

Më bëri përshtypje guximi i kolegut tim që pasi e nxinte Ramën si një politikan pa ideale, të prirur të sundojë, që afron rreth vetes bufonë, që nuk përfill ligjet, që pushtetin e sheh jo si mjet, por si qëllim dhe që po ngre një qeverisje të korruptuar, përsëri refuzonte të bënte një “Mea culpa”, për tezën e tij tashmë të famshme për pushtetin e qelbësirave.

Edi Rama është një politikan i standardit shqiptar, një njeri pa ideale, më saktë një njeri që idealet i ngatërron me qëllimet e veta, një njeri që ka qejf të sundojë e jo të qeverisë, një njeri që ndihet mirë me sejmenë që i krehin bishtin e bufonë që e argëtojnë, e jo me bashkëpunëtorë që kanë respekt për veten, një njeri që pushtetin e sheh si qëllim, e jo si mjet, një njeri që pushtetin e do të plotë, e do tani, e do ta ketë i vetëm, një njeri që i ka mbushur mendjen vetes se reformimi i një vendi si Shqipëria mund të improvizohet mbi bazën e ideve që i fanepsen në kokë kur zgjohet në m

Lideri laburist Jeremy Corbyn ka cituar diktatorin komunist shqiptar, Enver Hoxha, në një festë të laburistëve me rastin e Krishtlindjeve, duke shkaktuar një tjetër stuhi tjetër në gotën e medieve. Hej, ai bëri shaka, dakord? Si ajo e John McDonnell me Librin e Kuq të Vogël të Mao Cedunit, qartë?
Kundërshtarët e Corbyn – dhe laburistëve – do të kapen pas gjithçkaje që ta përshkruajnë atë si një stalinist të pandreqshëm, i gatshëm të dërgojë në kampe internimi hamburgerat e Kensington-it.

Duke filluar nga vjet, PD-ja e ka festuar themelimin e saj në 11 dhjetor, e jo në 12 dhjetor, siç kishte bërë për 23 vjet. Kjo gjë ka bërë që të vihet në diskutim data e themelimit të saj, ndërkohë që shumica e atyre që morrën pjesë në themelim janë gjallë e shëndoshë e mirë.

Njëri prej tyre jam unë dhe ja si i mbaj mend ngjarjet e atyre dy ditëve të 25 vjetëve më parë.

Duke u marrë më shumë me djegien e bunkerit dhe me dëmtimin e disa ministrive që nuk ishin kushedi se çfarë, sikur nuk u vu re, apo nuk iu kushtua rëndësia e duhur, të resë më të veçantë të protestës së DP-së: shfaqjes dhe marshimit të trupave KRAH, "Korpusi Rinor Azem Hajdari".

Ato pesë xhama të thyer në protestën e opozitës po tentojnë të kthehen në mënyrë të qëllimtë dhe cinike në fytyrën dhe mesazhin e vetëm të mijëra njerëzve që dolën të martën në shesh. E gjithë fryma e protestës po përmblidhet tek tymueset, vezët dhe gurët e hedhur, duke na përshfaqur asgjë më shumë sesa “budallain që tregonte gishtin, kur gishti tregon hënën”.

Në fjalimin që mbajti gjatë protestës së opozitës në 8 dhjetor, Lulzim Basha bëri thirrje për protesta të tjera në ditët në vazhdim, deri në rrëzimin e qeverisë aktuale dhe krijimin e një qeverie teknike. Dhe këtë thirrje ai ua adresoi si atyre që kanë votuar për opozitën, ashtu edhe atyre që s’kanë votuar për të dhe janë të pakënaqur me qeverinë e sotme.

Por goditjet me gurë e me shishe me lëndë djegëse ndaj godinave të kryeministrisë e të dy ministrive, që pasuan thirrjen e mësipërme nuk e përforcuan atë. Përkundrazi, ato mund të kenë patur efektin e kundërt.