Cilin model do zgjedhin demokratët?

Me tri herë më shumë delegatë se kongresi i Partisë Komuniste Kineze që ka 80 milionë anëtarë, PD-ja vendosi një record për “Gines” i cili do të dojë kohë të thyhet. Në fakt, edhe siç pritej nga një miting i tillë, nuk mund të dilte asgjë veçse të konfirmohej ‘status quo’-ja: Lulzim Basha u rizgjodh kryetar me të drejtë përdorimi të kufizuar të partisë dhe Sali Berisha u rikonfirmua pronar. Asnjë dyshim për enturazhin drejtues, ku pavarësisht emrave, secili mund të zëvendësohet fare mirë nga kushdo prej pjesëmarrësve në miting. As edhe Berisha nuk solli risi. Por meqenëse nuk u sfidua primati i tij në orientimin e PD-së, ia vlen të merresh me tezat e tij. Si kauzë të tijën, shpalli përmbysjen e qeverisë pasi një deputet i tij është rrahur dy herë në Kuvend (!). Si luftë politike, premtoi mitingje. Ndërkohë e di mirë se pushteti në Shqipëri nuk rrëzohet me protesta. Ca më pak një mazhorancë me dy të tretat e Parlamentit. Nuk mund ta delegjitimojë, një vit nga ikja e tij. Edhe vetë optimizmi i tij patologjik, e ka të qartë se me taktikën e protestave nuk shkon asgjëkund. Metodave të tij iu ka kaluar koha, ndërsa pasardhësi dhe ata që e rrethojnë, ende imitojnë dekoret e mitingjeve dhe protestave të Edi Ramës të viteve të opozitës. Një strofull tipike e tij është krahinorizmi, të cilën shpreson ta përdorë si motivues për të karikuar ndjekësit. E ka stimuluar fshehtazi kur qeveriste, dhe tani e shpalli në sallë kongresi. Pavarësisht barsoletave që hodhi, ku Kukësi me patatet ishte ndër rrethet më kontributore në buxhetin e shtetit, e vërteta është se në qeverisjen e tij, zonat rurale të veriut dhe verilindjes u lidhën me rrugë të asfaltuara. Në çdo fshat po ngrihen restorante që promovojnë traditën vendase, prodhimi po gjen rrugën e tregut dhe krahu i punës mundësitë sezonale të punësimit. Shkodra po restaurohet e gjitha, dhe deri ish-pallatet e kohës së monizmit po rikualifikohen, duke i dhënë pamjen e një qyteti perëndimor. Shëngjini ka një nga shëtitoret e bregdetit që s’e ka asnjë qytet. Të gjitha këto nuk bëheshin pa fonde të hapura e të fshehta të dhëna nga qeveria. Kush thoshte se Jugu i Shqipërisë është i zhvilluar dhe Veriu i prapambetur, duhet të ndërrojë mendim. Jugu ka mbetur ku e la 2005-sa, e që duhet thënë se edhe atëherë nuk të merrte malli për të. Qytetet e tij, nga shpërfillja e qeverisë “Berisha” dhe makutëria e kryebashkiakëve socialistë, ngjajnë me Kabulin. Të pista, të shëmtuara, të deformuara. Hiq rrugën Fier-Gjirokastër që duhej të ishte përfunduar në 2007-ën, gjithë të tjerat kanë mbetur ato të kohës së Luftës së Parë Botërore. Projektet të cilat i shpall qeverisja e sotme, ende nuk janë materializuar, dhe në u bëfshin, nuk kanë për të qenë më tepër se barazim i çka është hedhur në bastionet e Berishës. Por deri atëherë të shohim. Ka kaluar një e treta e mandatit dhe ende jemi në fazën e projekteve.Gjithë sa u tha në atë kongres, ngjan me një rishfaqje të kohëve të shkuara, e zbehur nga vjetrimi që sjell koha. Po ai Berishë agresiv dhe shpifarak, por i plakur, po ajo turmë amorfe që e ndjek, po ajo shpresë për të përmbysur pushtetin që ta mbërthejnë e thithin ashtu siç vetëm ndjekësit e tij dinë ta bëjnë, me ndryshimin se tashmë janë bajagi të dhjamur nga tetë vite thithje të lopës-shtet.Demokratikasve gjithmonë iu ka pëlqyer ta quajnë veten forcë e shpresës që bëjnë histori. Ndërkohë, Leo Longanesi ka thënë se: “Një budalla është vetëm një budalla, por mijëra budallenj, janë forcë që bëjnë histori”. Kongresi që shkoi, ngjan se i ofron më shumë me thënien e Longanesit. 

"Gazeta Shqiptare"