Absurditete Gazetareske

Kur lexon në mediat shqiptare disa formulime lajmesh apo edhe ma keq, analiza të vjen me mendue se për disa asht ma mirë që të mbesin analfabetë të pastër, ose ma së shumti të mësojnë vetëm këndim, por kurrsesi shkrim. Do artikuj ndër gazeta të bajnë me parafytyrue se ai apo ajo që i ka shkrue ka qenë në ato momente frymzimi po aq i qartë dhe i orientuem si ajo pula kur ia presin kryet dhe e lanë me kcye sa andej këtej për pak minuta. Në gazetarinë shqiptare kemi nji kategori mjaft të gjanë gazetarësh bihude që nuk pushojnë së shpalosuni injorancë, banalitete, naivitet, topitje shpirtnore… dhe kur janë lodhë me gjithë këto mrekullina, atëherë jepen mbas spiritizmit e thërrasin të vdekunit prej botës tjetër me i ndihmue me ndonji marri ende të pandieme.

E kam fjalën për atë fenomenin që pat lind fillimisht si kuriozitet i keq e mandej u ba modë e tue qenë se kanë kalue dy dekada që vijon s’asht ma as modë por vetëm nji ves i keq, vesi i atyne që pritojnë me arsyetue dhe i rrasen së kaluemes, pa dijtë as me i drejtue pyetje e as me marrë përgjegje prej saj.

E kam fjalën për qindra e qindra faqe me kinse kujtime e rrëfime që janë botue në këto vite për dhe nga ish-krenët e kohës së komunizmit. Kujtime e rrëfime të Nexhmijes, Ramizit, Hekuranit, Muhos, Lenkës, Aranitit e do kërmave tjera vetëlëvizëse që shprazin rrena pafund; mandej kujtime për Enverin, Mehmetin, Kadriun, Beqirin, Hiton e nji pafundsi figurash tjera, mekanizma e vegla të verbta të nji diktature që rinovohej tue brejt vetveten; mandej kujtime kuzhinierash, dentistash, berberësh, centralistash, shoferash, hetuesish, pilotësh, oficerash, ish-kryetarë kooperativash, pedagogësh, saldatorësh, mjekësh të udhëheqjes (këtu mungojnë vetëm kujtimet e Sali Berishës, i cili asht i vetmi që nuk e kujton atë kohë!).

I gjithë ky teatër pulcinelash përfundon thjesht tue e rijetue atë epokë, ma së shumti tue nxjerrë në pah gjoja detaje prekëse për nji masë sentimentalistash pa kujtesë historike, ose për me mbarue në trionfalizma, sikur ajo kohë të kishte perëndue nji herë e mirë!

Koha e komunizmit do të kalojë atëherë kur njerëzit e asaj periudhë do të reshtin së marruni frymë e së lëshuemi hije mbi tokë, deri atëherë ajo kohë do të na ndjekin mbrapa në politikë, në ekonomi, në arsim e kudo.

Kohët e fundit nji shkrimtar i talentuem, e njikohsisht nji njohës i mirë i asaj kohe, Bashkim Shehu, në nji intervistë të tijën fliste për “kureshtjen obsesive” të mediave për kohën e komunizmit dhe sidomos për përuljen e tyne përpara ish-krenëve të nomenklaturës komuniste që në këto vite janë intervistue ndër gazeta apo janë ftue papushim në programe televizive. Ndaj tyne mediat nuk kanë tregue asnji qëndrim profesional kritik, por thjesht kanë mbledhë e ripërtri rrenat e mistifikimet e pafundme që ish-udhëheqësit komunista apo bashkëpuntorët e tyne kanë dashtë me lëshue në eter.

Shembulli ma i fundit asht lajmi se nji historian rus, njifarë Artjom Ulunjam, na paska zbulue se Enver Hoxha paska mendue me sulmue Jugosllavinë mbas vdekjes së Titos.

Në lajm nuk jepet burimi i saktë i Ulunjamit, mbasi mjaft shpesh gazetat tona mjaftohet me nji copy/paste e nji përkthim të përafërt, pa asnji vullnet investigativ, pa sens kritik e pa logjikë. Para pak vitesh këtë budallallek me brina e pat hedhë në tabaken e mediave shqiptare nji ish ushtarak i naltë enverist fanatik i asaj periudhe.

Absurditeti i nji lajmi të tillë që mbërrin me qarkullue në Shqipni asht mbresëlanës. Vetëm po të kihet parasysh forca ushtarake dhe koncentrimi i armëve taktike të ish-Jugosllavisë, e cila preokuponte seriozisht Italinë, dhe nji pohim si ai i masipërmi do të tingëllonte i pangjashëm, madje komplet idiot.

Nji pohim i tillë kur del nga goja e enveristave shqiptarë ka për qëllim për me naltue figurën e Enver Hoxhës, kur del nga goja e nji historiani rus sigurisht që ka për qëllim me paraqitë Shqipninë si potencialisht dhe vijimisht destabilizuese në Ballkan, tue qenë se në histori nji distancë kohore prej 30 vitesh nuk asht asgja.

Dokumenti kryesor strategjik shqiptar i asaj kohe i quejtun “Arti ushtarak i luftës popullore” pohonte se “Qëllimi i operacionit kundërmësymës (mësymës) është rrethimi dhe asgjësimi i forcave kryesore të armikut që kanë mundur të futen në sistemin tonë të mbrojtjes, rivendosja e gjendjes në kufirin shtetëror”.

Pra, bahej fjalë për nji luftë që asokohe RPSSH doktrinalisht e kontemplonte vetëm mbrenda kufijve kombtare, pa dalë asnji metër përtej. Nji doktrinë e tillë sot ngjan shumë absurde pse asht nji garanci për anmiqtë e vendit, (mjafton të kujtojmë luftën e parë të Gjiut Persik dhe rimëkambjen e Sadam Huseinit). Megjithë megalomaninë e Enver Hoxhës me shokë, kurrkujt nuk i shkonte mendja me sulmue Jugosllavinë, e cila mbas vitit 1968 kishte shpikë teorinë e “mbrojtjes kombtare totale” me gati 2 milion efektiva, kishte përqendrue forca në kufijtë veriperëndimorë dhe juglindorë e ishte gati me bllokue ngushticën e Otrantos në rast konflikti.

Prania e këtyne absurditeteve në faqet e shtypit shpjegohet vetëm me idhujtarinë e çmendun ndaj së kaluemes komuniste dhe ndaj përgjegjësve të asaj tragjedie, tregon nji përulje shpirtnore dhe nji mungesë sensi historik. Nji popull që dorëzohet përpara së kaluemes, edhe kur kjo paraqitet si nji absurditet i mirëfilltë, nuk mendon seriozisht për të ardhmen. Historia e nji kombi asht e lidhun ngusht me lirinë e tij, e këto banalitete e mashtrime janë shenja të nji robnie shpirtnore të stërzgjatun. Që jena të dorzuem përpara së kaluemes e tregon fakti se ende në politikën shqiptare e bajnë ligjin njerëz të farkës komuniste, të cilët kanë formue me të njejtat metoda edhe bashkëpuntorët e tyne të ngushtë. Kur islamikët e sotëm të maskuem si historianë pohojnë se pushtimi osman ishte thjesht nji administrim, ata nxjerrin në pah shkaqet e degradimit moral të nji populli dhe flirtin pesëshekullor të nji pjese të tij me pushtuesin. Kur kryetarja e kuvendit pohon se “Sali Berisha asht partia”, dallimi mes saj dhe Lenka Çukos asht thjesht anagrafik.

Njohja e historisë na çliron prej së kaluemes, madje i jep kuptim edhe së tashmes, e cila gjithnji e shumë po ngjason me nji teatër absurd.

MAPO