Lazarati dhe pemët e Liqenit

Dy djem të rinj 25-vjeçarë nga Amsterdami kanë treguar në shtypin shqiptar, një muaj më parë, pushimet e çuditshme që patën në Shqipëri në verën e vitit 2011. Lazarati nuk është shteti i Vatikanit. Ai është një fshat në periferi të një qendre të rëndësishme urbane si Gjirokastra, m’u në buzën e një rruge kombëtare ku kalojnë përditë mijëra shqiptarë e të huaj. E megjithatë, ndërsa dy djemtë holandezë ia arritën që t’i shtyjnë motoçikletat e përdorura në të përpjetën e fshatit të famshëm, duke dokumentuar pa dashjen e tyre atë që ndodhte me kultivimin e parcelave narkotike, policia shqiptare është tendosur në maksimum prej ditësh, për të kapur furgonat me gra që akuzohen se shkojnë për të punuar drogën. Shpalosje më spektakolare të paaftësisë së një shteti, zor se gjen.

Të tallesh me publikun shqiptar, duke rrethuar një fshat, e duke futur gratë nëpër furgona police, pa prekur zemrën e trafikut të mbjelljes e përpunimit të drogës, do të thotë të tentosh t’u hedhësh hi syve tre milionë shikuesve brenda vendit dhe një liste të gjatë organizmash ndërkombëtare, që trafikimin e drogës nga Shqipëria e kanë pasqyruar rregullisht në raportet e tyre. Deklarata e kreut të policisë shqiptare se “në Lazarat s’ka asnjë parcelë droge të mbjellë”, do të mbetet jetë e mot qesharake dhe pabesueshme, për sa kohë që policët e tij ende nuk kanë hyrë në fshat, për të dokumentuar atë që ndodh realisht vetëm pak kilometra larg rrugës kombëtare. Roellofs dhe Vonk, dy djemtë hokatarë holandezë, vazhdojnë të na nxjerrin gjuhën që nga Amsterdami i largët, teksa shohin se si dhjetëra policë e mjete të specializuara, nuk guxojnë të shkelin në rrugën ku ata u futën pa asnjë shqetësim dhe pasi kishin kërkuar ndihmën e banorëve për t’u orientuar nga njëra shtëpi në tjetrën.

Rreth treqind kilometra më lart, në periferi të Tiranës, ndryshe nga Lazarati, janë shumë të shpejtë në eliminimin e sipërfaqeve të gjelbra. Nuk bëhet fjalë për drogë, por për pemë. Ndoshta ky është shkaku përse në rastin e parë është kaq e vështirë e në të dytin kaq e lehtë. 7000 metra katrorë të Parkut Kombëtar të Liqenit pranë Fakultetit të Ekonomisë, nuk ekzistojnë më. Administrata bashkiake që vjet premtonte shumëfishimin e sipërfaqeve të gjelbëruara, u ka hyrë me zell drurëve të një parku, të cilin nuk e dogji as tranzicioni i rrëmujshëm, as 1997-a dhe as furtuna të tjera që kanë kaluar mbi këtë qytet.

Para se Lulzim Basha të ngrefoset në poltronin e kryebashkiakut të Tiranës, duke marrë sëpatën kundër pemëve të Parkut të Liqenit, do kish bërë shumë më mirë që nga poltroni i ministrit të Brendshëm, t’u kishte vënë flakën plantacioneve të Lazaratit, në mënyrë që Theo Roellofs dhe Daan Vonk nga Amsterdami, të mos gjenin aty, kur të shkonin në korrik të 2011-s, ambientin shokues ku “fëmijët çanin përmes plantacioneve me drogë, me çanta në krah, për të shkuar në shkollë”, siç janë shprehur edhe vetë në media. Ky kryetar bashkie që vetëm fshihet dhe që deri tani s’ka bërë asnjë gramë punë të dukshme, duhet të dalë dhe të sqarojë se pse atë që s’bëri dje në të mirë si ministër i Brendshëm, e bën sot fët e fët në të keq, si kryetar i pushtetit lokal të Tiranës.

Të presësh një pemë është teknikisht më e vështirë sesa të këpusësh një bimë kanabisi. Një ah, plep apo mështeknë kërkon motosharra dhe një skuadër punëtorësh. Mjafton një zjarr nga ata që policia i ndez sa herë që i duhet të ndërmarrë ndonjë aksion për të bërë shou para kamerave, që plantacionet e bimëve narkotike të mos kthehen në ngarkesa droge që bllokohen nëpër pika doganore, duke kapur faqet e para të shtypit në vendet fqinje. Por ja që nuk qenka kaq e lehtë. Sepse Lazarati ka fituar prej shumë vitesh, nga qeveritë e të dy krahëve, statusin e një fshat-shteti (rëndom ekzistojnë qytet-shtetet, por ja që edhe këtu jemi të veçantë), ku është e ndaluar të futesh dhe të imponosh ligjin. Në Lazarat, ashtu si te Fakulteti Ekonomik, shteti po tregon anën e tij të errët. Të mosfuqisë dhe të fuqisë, në të njëjtën kohë. Në të keq, në të dyja rastet.

Shqip