Blloku Opinion

Këmbëngulja e Ramës për të prishur Teatrin Kombëtar është shpjeguar kryesisht me makutërinë për të përfituar një mal me “mbi dyqind milionë euro” nga ndërtimi i kullave prej “Fushës”.

Se si duket kur realiteti krijon fakte politike, kjo shihet më së miri nga gjendja e tanishme në Gjermani. Më shumë se katër dekada debate kundërthënëse nuk kanë dhënë fryte në përpjekjet për nxjerrjen e një ligji për migracionin në Gjermani. Grindjet kanë qenë të shpeshta, ndërsa zgjidhja ka munguar. Por realiteti dhe zhvillimet e fundit kanë krijuar fakte, për shkak të valës së refugjatëve dhe azilkërkuesve, por në radhë të parë për shkak të nevojës për fuqi punëtore.

Në literaturën tonë dhe literaturat ballkanike e, madje, edhe evropiane, emri turk përdoret edhe për ushtarët osmanë dhe emri Turqi po ashtu përdoret jo vetëm për të emërtuar shtetin modern të krijuar nga Mustafa Kemal Ataturku (1881-1938), po edhe Perandorinë Osmane (1299-1923). Ky është një gabim i pafalshëm, andaj për t’i ikur keqkuptimit, duhet të sqarohemi që në fillim.

Menaxhimi i marrëdhënieve turko-amerikane nuk ka qenë kurrë i lehtë. Por bllokimi i tanishëm mes Uashingtonit dhe Ankarasë është befasues, edhe me standardet e një marrëdhënieje historikisht të vështirë. Në zemër të problemit qëndron tensioni mes gjeopolitikës dhe sjelljes, mes interesave strategjike dhe politikës praktike. Në erën e Trump dhe të Erdogan është po ashtu një çështje e stilit diplomatik – ose ndoshta jo edhe aq diplomatik.

Kaosi me familjen, dërgimi i artit të vërtetë në periferi të kulturës së sotme dhe nxjerrja në pah e seksualizmit  në gjithë komunikimin modern, ka sjellë pështjellime jo të vogla në përditshmërinë tonë. Sipas një prej vëzhgueseve më të mprehta të këtij kaosi, akademikes dhe profesoreshës në “Filadelfia University”, Camille Paglia, çështja ndërlikohet edhe për shkakun se nuk është lehtësisht i lexuar nga shumica e popullatës, pasi gjithçka rreth këtij kaosi të familjes dhe seksualizmit bëhet në emër të vlerave, kulturës dhe në emër të lirisë.

Çfarë tmerri: terminali mbushur tumbllas plot, trupa gjithë djersë nxjerrin vapën në banga plastike, radhë të gjata në sportel, fëmijë që qajnë, dhe në mbrëmje të gjithë kthehen në shtëpi, sepse në fund nuk u nis asnjë avion. Sërish grevë, në tabelat e lajmërimit gjithmonë e njëjta fjalë: anuluar.

Kursime në personel

Tirana, nuk është më një demokraci por një autokraci vendore. Rasti i “zgjerimit” të korsive të reja për biçikletat është një shëmbull flagrant i derivës së qeverisjes së qytetit. 

Mungesa e transparencës, mungesa e debatit publik, mungesa e alternativave, mungesa e një kostimi dhe të një analize strategjike mbi impaktin në mobilitetin e qytetit, dëshmojnë të gjitha se sa pak merret në konsideratë “qytetari” në vendimarrjet e Bashkisë Tiranë. 

Organizatat e shoqërisë civile në Kosovë dhe Serbi i kanë dërguar përfaqësueses së Lartë të BE-së për Punët e Jashtme dhe Politikat e Sigurisë, Federica Mogherini, një letër, me anë të së cilës i kërkojnë të bëjë publik një qëndrim të qartë në lidhje me idenë e ndarjes së Kosovës dhe shkëmbimit të territoreve mbi baza etnike. Në letrën që mban firmën e 37 organizatave të shoqërisë civile, serbe dhe kosovare, thuhet se vënia në zbatim e një ideje të tillë do të prodhonte një reaksion zinxhir te shtetet e tjera të Ballkanit, çka do të çonte në konflikte të reja.

Qytetërimi i një vendi matet edhe nga veshja e qytetarëve të tij. Vera është periudha më e mirë e vitit për ta matur këtë gradë qytetërimi. 

Shkolla është rasti që u jepet njerëzve për të mësuar të mendojnë me kokën e vet”. Kështu më ka thënë njëherë zëvendësdrejtori i një instituti në Italinë e Jugut. “Shkolla është bota ku kultivohet dhe rritet mendimi”, vijonte ai, “është bota që autorizon nxënësin të besojë te vetja, te idetë e veta, te identiteti i vet; të rritet pa shtrëngesat e stereotipeve dhe kushtëzimeve. Një nxënës, falë studimit, ka mundësinë të lërë në hije modelet që bëhen obsession për grupin e miqve të tij, një tjetër që bëhet viktimë e bullizmit ka mundësinë të zbulojë se është më i fortë se vetë bullizmi.