Blloku Opinion

Tirana është një qytet modern në kuptimin ekzistencial të fjalës, pothuajse i shpikur. Koha e saj ka vetëm dy përmasa: të tashmen dhe të ardhmen. E shkuara nuk ekziston”. Kështu e përshkruan Indro Montanelli kryeqytetin shqiptar në vitin 1939, me sikletin e një vështrimi të zhgënjyer. Pak fjalë arrijnë ta përmbledhin karakterin e një qyteti të angazhuar që atëherë, edhe tani, në ridefinimin e vetvetes.

Mjafton që, si një heqje nervi, t’ia shkulësh një shoqërie kujtesën historike që ta kthesh atë në barbare. “Mjerë ai popull që e ka humbur kujtesën historike!”, psherëtihet atëherë. Mirëpo, “atëherë” domethënë vonë.

Teatri Kombëtar i Shqipërisë është në Tiranë. 7436 km vijë ajrore nga vendi ku unë banoj. Nuk ka qenë kurrë më afër se këto kohë…Ose më saktë MË I AFËRT. Për herë të parë kam qenë në oborr të tij në pranverën e vitit 1988 kur vendosa të përgatitesha për konkursin e regjisë në Institutin e Lartë të Arteve të atëhershëm. Madhështor. I rëndë. Magjik. Mistik. Indiferent. Shpërfillës. Por gjithësesi shumë i bukur. Të gjitha këto i justifikonte. Atëherë. Dhe tani. Shfaqja e parë që kam parë ka qene “ZBUTJA E KRYENEÇES”.

Sa poshtë kanë rënë elitat! Kështu u shpreh Kryendarësiaku, në mosdëgjesën e fundit, duke akuzuar artistët se merrnin urdhra nga opozitarët e djathtë,një gënjeshtër e radhës. Paskan nevojë ata t’u thotë Partia Demokratike “shiko, po tallin menderen këta hienat me ju dhe me popullin”, nuk e kuptuakan dot vetë!?

A mundet kancelarja Angela Merkel pas samitit të migracionit t'i prezantojë partnerit të saj të koalicionit Horst Seehofer një zgjidhje, se do mund të kthehen në Itali refugjatët, të cilëve u është refuzuar kërkesa për azil? Jo. Nëse ajo do të arrijë diçka në këtë front, i duhet të gjejë zgjidhje bilaterale. Duke u nisur nga qendrimi i vetedijshëm i qeverisë së re italiane në Romë kancelares vetëm mund t'i urojmë fat.

Emrin tuaj unë e dëgjova për herë të parë më 23 nëntor 2017. Kryetari i Bashkisë së Tiranës, z. Veliaj, tha në një mbledhje të Këshillit Bashkiak, se ju ishit ofruar për të projektuar Teatrin e ri Kombëtar të Shqipërisë, madje i kishit paraqitur atij (në mënyrë ende të paqartë për opinionin publik shqiptar) projekt-idenë tuaj “fantastike”. Përralla dukej tepër e bukur për të qenë e vërtetë: Ju, starkitekti (arkitekti yll), projektuesi i një prej kullave të Qendrës Botërore të Tregtisë në Nju Jork, ishit vetofruar për t’i bërë këtë nder Shqipërisë dhe Tiranës.

Duke ndjekur lajmet që japin pa pushim mjetet e ndryshme të informacionit në Shqipëri, njeriu humbet besimin te humanizmi dhe qytetërimi, humbet besimin tek e ardhmja e vendit të tij.

Ministria e Kulturës ka publikuar për konsultim projektligjin për përcaktimin e një procedure të veçantë për negociimin dhe kontraktimin e partnerit privat që do të realizojë Projektin e Teatrit Kombëtar, sëbashku me një komplekse privat zhvillimi. Ky ligj ka për objekt përcaktimin e procedurës së veçantë për negociimin dhe lidhjen e kontratës me objekt realizmin e projektit të zhvillimit të zonës së Teatrit Kombëtar, duke përfshirë projektimin, ndërtimin dhe dorëzimin e godinës së re të Teatrit Kombëtar.

Le ti lëmë faktet të flasin të parat.  Shteti i ri Shqiptar, vetëm 26 vjet pas shpalljes së pavarësisë, me një popullatë 90% analfabete dhe rurale pati këllqe që nëpërmjet kompensimit të kthente në toka publike trojet ku sot gjendet Teatri Kombëtar dhe godinat publike përreth, në atë kohë i quajtur “Rrethi Kulturor Artistik Skënderbej”.

Jemi në vitin e katërt të zbatimit të ligjit 119/2014 “Për të drejtën e informimit” dhe natyrisht, kemi një bilanc dhe eksperiencë pune mbi të cilën mund të mbështetemi dhe të debatojmë. Kemi trajtuar rreth 2000 ankesa, 700 kërkesa për parashtrime drejtuar Autoriteteve Publike dhe 170 vendime, të cilat përbëjnë atë që mund të konsiderohet si jurisprudencë e Komisionerit, kemi vendime të Gjykatës Administrative në shumicë të fituara, disa edhe të rrëzuara, por njësoj të studjuara dhe të vlerësuara.

Përveç ligjit, kemi edhe disa akte të tjera që ndihmojnë në zbatimin e tij: