Opinion

Jetojmë në kohë interesante dhe njëkohësisht të rrezikshme. Çdo gjë është me tepri. Sidomos kur bëhet fjalë për kërcënimet dhe sfidat, nga Covid-19 te ndryshimi i klimës. Gjithashtu, “mulliri” i informacionit ecën 24 orë në 7 ditë të javës, pa u ndalur. Presioni për të komunikuar është gjithashtu pa ndërprerje. Pasionet e të gjithë atyre që marrin pjesë në debatin publik janë të shfrenuara. Bota e mediave sociale varros çdo gjë që nuk është ekstreme. Nëse kazani i politikës dikur funksiononte, të themi, në 300 gradë, tani është mbi 1 000 dhe vazhdon të nxehet.

Trazirat në Libi dhjetë vjet më parë nisën për shkak të guximit të popullit, veçanërisht atij në Cyrenaica, që mbushi rrugët rrugët në protestë kundër diktaturës. Kjo ndodhi pikërisht në valën e shpresave të mëdha në emër të lirisë dhe demokracisë që hyri në histori si Pranvera Arabe. Nëse Zine El Abidine Ben Ali sapo ishte dëbuar në Tunizi dhe Hosni Mubarak në Egjipt, pse nuk duhej të ndodhte e njëjta gjë me Muammar Gaddafin?

Politika e jashtme evropiane vdiq në Moskë javën e kaluar. Varrimi do të bëhet këtë pranverë, në ujërat e detit Balltik, ku një anije ruse e quajtur "Fortuna" po shtrin segmentin e fundit të tubacionit të gazit Nord Stream me gjatësi 21 230 kilometra mes Rusisë dhe Gjermanisë. Ndërsa fundi i ambicieve gjeopolitike të Evropës pritej prej kohësh, goditja e fundit ishte trishtuese.

Sot po udhëtoj drejt Moskës. Hera e fundit që një Përfaqësues i Lartë i BE-së vizitoi Rusinë ishte katër vjet më parë. Qëllimi kryesor i vizitës sime është të diskutoj çështjet që na shqetësojnë në lidhje me vendin dhe rolin e Rusisë brenda Evropës dhe angazhimin e saj në nivel ndërkombëtar.

Marrëdhëniet BE - Rusi janë përkeqësuar gjatë dekadës së fundit dhe, veçanërisht që nga aneksimi i paligjshëm i Krimesë dhe Sevastopolit në vitin 2014, ato janë shenjuar nga mungesa e besimit. Sot, ne e shohim njëri-tjetrin si rivalë dhe konkurrentë dhe jo si partnerë.

Bisedimet hulumtuese të Greqisë me Turqinë nuk janë një dialog për hir të dialogut. Ato janë një debat i strukturuar në të cilin të dy palët investojnë për një seri arritjesh. Synimi i Greqisë, për sa u përket këtyre bisedimeve ka qenë gjithmonë:

a) Se çështja në shqyrtim është zona ekonomike ekskluzive dhe shelfi kontinental.

b) Se nëse nuk arrihet ndonjë marrëveshje, çështja do të referohet në një gjykatë ndërkombëtare, mundësisht në Hagë.