Opinion

Po e bëj këtë shkrim për të sqaruar opinionin publik në Shqipëri, si dhe në kuadër të së drejtës tonë të replikës dhe të korigjimit, duke marrë shkas nga një shkrim i botuar në gazetën tuaj të datës 3 gusht 2016, me titull “Një përgjigje për Ambasadorin Turk në Tiranë” me autor Hajro Limaj, i cili e prezanton veten e tij si ish-atashe ushtarak i Shqipërisë në Ankara, i vënë në siklet së fundmi pas qëndrimit të prerë të Ambasadës në lidhje me  zgjatimet e Organizatës T

Shoqata e Mediave Elektronike (SHMESH) i ka kërkuar para disa kohësh Gjykatës Kushtetuese që të vendosë shpalljen të papajtueshme me Kushtetutën të përmbajtjes së paragrafit të tretë të nenit 62 të Ligjit nr. 97, datë 04.03.2013 “Për median audiovizive në Republikën e Shqipërisë”.

Pjesë e celebrimit të pesëqind vjetorit të vdekjes së heroit kombëtar, që i shërbente regjimit të Enver Hoxhës si mekanizëm legjitimues dhe konsolidonte te masa një memorie kolektive (të vetmen e lejuar) të standardizuar, nuk mund të mos ishte kodifikimi historiografik i Skënderbejadës, duke e analizuar atë fazë nga plane të ndryshme dhe filtra të njëjtë e natyrisht duke shqipëruar disa burime të kohës. Koço Bozhori në 1967 dhe Selami Pulaha një vit më vonë sollën në shqip, me ndihmën e disa bashkëpunëtorëve, fragmente nga një sërë burimesh osmano-bizantine të fokusuara në shek. XIV-XV.

Kohët e fundit ambasadori turk në Tiranë, i nderuari Bajraktar, është bërë pjesë e medias shqiptare. Ai nëpërmjet shtypit dhe kanaleve televizive është shprehur shprehur se është në pritje të masave që duhet të marrë Shqipëria  ndaj institucioneve arsimore  turke që janë në Shqipëri, “si zgjatime të  organizatës së Gylenit”. Gjithashtu ai  deklarohet  për një listë kofidenciale  të emravetë të mbështëtësve  të Gylenit në vendin tonë.

Shantazhi nuk mund të jetë mjet politike mes partnerëve. Dhe BE-ja dhe Turqia ende e shohin veten si të tilla në politikën e refugjatëve, pavarësisht tronditjeve të rënda në politikën e brendshme turke. Prandaj është logjike që Komisioni i BE-së i kundërshton përpjekjet e qeverisë turke për ta detyruar BE-në që në këmbim të kthimit të refugjateve dhe migrantëve të heqë regjimin e vizave për qytetarët turq. Në marrëveshjen e marsit BE-ja e njohu edhe një herë si objektiv heqjen e vizave nëse Turqia plotëson kushtet përkatëse.

Zonat e mbrojtura (ZM) shpallen si të tilla për integritetin e tyre, pra për gjendjen e paprekur të tyre, krahasuar me zona të tjera të vendit, për biodiversitetin e lartë, për habitatet e rralla dhe shumë të ndjeshme nga ndërhyrjet jo miqësore të njeriut.

Tmerri pas grushtit të sh tetit të dështuar në Turqi ngre dilemën qenësore: A do të vazhdojë Presidenti Recep Tayyip Erdogan të zbatojë politikën e autoritarizmit, mbase me përshkallëzim hakmarrës, apo do t’ua shtrijë dorën kundërshtarëve dhe të mundohet të ndërtojë ura për të mirën e shoqërisë turke?

Ende mbetet të shihet, por e kaluara e afërt na tregon prej shembujve historikë se sfidat serioze ndaj krerëve autoritarë dhe gjysmautoritarë çojnë drejt ashpërsimit të sjelljes së regjimit dhe se nuk sjellin qasje më të moderuar.

Tentativa për grushtin e shtetit ndodhi të premten në darkë. Që nga mbrëmja e së dielës, një listë me emrat e 73 gazetarëve të arrestuar u bë publike nga një profil pro-qeveritar në mediat sociale. Emri im ishte në krye të kësaj liste. Brenda tri ditëve, 20 portale u mbyllën dhe u anulluan liçencat e 24 gazetave dhe radiove. U bastisën zyrat e gazetës “Meydan” dhe dy kryeredaktorët e kësaj gazete u ndaluan. (Ata u liruan 24 orë më vonë). Dje gazetari, Orhan Kemal Xhengiz, emri i të cilit ishte gjithashtu në këtë listë, u arrestua në aeroport bashkë me bashkëshorten e tij.