Arkiv-Opinion

Nuk e di se cilit gazetar të huaj, përveç ndonjë eksperti të cështjes shqiptare, mund t'i shkonte ndërmend të zbërthente dialogun e heshtur te Prishtinës mes vendosjes së flamurit të vjetër dhe flamurit të ri. Republika e Kosovës e shpallur pesë vjet të shkuara ka zgjedhur, për t'u mbajtur më këmbë, vizione skënderbejane.

Meqenëse Kongresi amerikan nuk arriti kompromis për një reformë buxhetore, hyjnë tani në fuqi shkurtime automatike. Një dëshmi paaftësie për qeverinë dhe opozitën në SHBA, mendon Christina Bergmann

Kam zgjedhur fjalën peregrinus për të titulluar rubrikën time të përjavshme në Mapo Weekend. E mora hua këtë fjalë prej Benediktit XVI, i cili mbrëmjen e datës 28 shkurt 2013, dita e fundit e Pontifikatit të tij, e përdori për të përkufizuar vetveten, në copëzën e fundit të jetës së tij. Më ngjiti kjo fjalë menjëherë, pasi thotë shumë. Në fund të fundit të gjithë, në një mënyrë a tjetër, kemi brenda nesh trajtat e shtegtarit.

Shqiptari ushqehet si turku, italiani; vishet si amerikani, francezi; shkruan e reflekton si gjermani, anglezi; beson si arabi, hebreu; dashuron si beduini dhe italiani; vetëm politikën e bën si donë vetë: për interesin personal, të fisit, klanit dhe të gjakut!

Glorifikimi i arritjeve nën qeverisjen e tij (disa reale e shumica imagjinare) kanë qenë një lajtmotiv i përhershëm i fushatave të Berishës. Por në çdo fushatë, ai përdor edhe disa karta specifike për secilën prej tyre. Në fushatën aktuale, ai përqafoi kartën e nacionalizmit me rastin e 100 vjetorit të pavarsisë, ndoshta i shtyrë nga sondazhet që i tregonin se kjo kartë i kishte dhënë fryte të bollshme Aleancës Kuqezi, partisë që vuri në themelet e saj këtë kartë.

Në përplasjen e madhe politike dhe mediatike që ka pasuar vrasjen e ish-komisarit të policisë Dritan Lamaj, paradoksalisht, njeriu më i kthjellët dhe më i qetë është shfaqur i dyshuari kryesor i policisë së shtetit për krimin në fjalë, Arben Frroku.

Për luftë të vërtetë, nuk është fjala,  për egërsi  të pakufishme po!

Qeveria e sheh Opozitën me formatin enverian, si kontigjent armik të popullit mbarë. Është trashëgimia ogurzezë e Hoxhës, që  armiqtë e brendshëm i shihte gjithmonë më të rrezikshëm se ata të jashtmit. Dhe në fakt, sa qe gjallë, ai vetëm kundër tyre luftoi.

Ne të gjithë jemi shumë të zotë për t’i ikur thelbit të çështjes në një diskutim publik. Bëjnë të njëjtën punë, d.m.th. i përvidhen thelbit të gjërave, edhe ata që do të ishin të interesuar të kapeshin fort pas këtij thelbi. Duket sikur kemi të bëjmë me një element tonin idiosinkratik. Po e ilustroj me dy ngjarje, njëra “e qëmotshme”, tjetra e këtyre ditëve.

Kryeministri kosovar e ka lumturuar tërë Kosovën, madje edhe miqtë amerikanë dhe evropianë!? Ai ka marrë Çmimin e Sun Moon University, universitetit kishtar (evangjelist) të themeluar nga magnati kontrovers, që veten e vlerësonte të jetë “Mesia”!? I dënuar në Amerikë për fshehje taksash dhe konspiracion, Moon ishte dekoruar edhe nga Koreja Veriore!!!
Urime për çmimin “Doctor Honoris Causa” kryeministër!

Krimi i organizuar apo i paorganizuar krijon rrjete të caktuara në infrastrukturat e shoqërisë dhe e gërryen atë përbrenda deri në atë shkallë ku efikasiteti i demokracisë e promovimi i saj në një sistem akoma të quajtur post-komunist fillon e vihet në dyshim.