Plaku dhe banda e tij

Jo vetëm nuk priti të dilte rezultati përfundimtar i zgjedhjeve, por nuk priti as të mbaronte numërimi i gjithë votave, për të shpallur garën brenda Partisë Demokratike. Berisha, gjenerali i kësaj ushtrie të vdekur udhëhoqi demokratët në zgjedhjet e 23 Qershorit, e në fakt më shumë se udhëhoqi, u nis i vetëm në luftë, sepse pas tij nuk shkonte kurrkush. I shokuar nga një rezultat që e nxirrte humbësin më të madh të këtyre 22 viteve pluralizëm, madje dhe më shumë edhe se në ‘97, në panik e sipër filloi të blinte kohë nga vetë koha.

Berisha, për të mos dëgjuar zërat që e shpallnin humbës e për të mos ndjerë peshën e rëndë të demokratëve që pavarësisht duartrokitjeve, e konsiderojnë pikërisht liderin historik arsyen kryesore të kësaj disfate të pashembullt, e futi partinë në një proces zgjedhor për kryetarin e ri, pa bërë asnjë lloj analize mbi rezultatin e zgjedhjeve. Berisha mendoi që duke zgjedhur dike tjetër në atë karrike, gjithë pesha e urrejtjes popullore do transferohej si me magji në një trup tjetër.

Ankthi më i madh i njeriut nuk krijohet kur koha është e pamjaftueshme, përkundrazi kjo ndjenjë bëhet e padurueshme kur koha është e pafundme. Kjo i ngjau dhe Berishës në këtë fundqershor. Ai nëpërmjet procesit të porsashpallur të zgjedhjeve brenda partisë, u mundua t’i mbante të angazhuar demokratët në disa mitingje absurde. Të dy kandidatët jo vetëm që nuk përçojnë kurrfarë sigurie për ndonjë rikthim të mundshëm të PD-së në pushtet, por nëse ndiqje me vëmendje për shembull deklaratat apo mitingjet e tyre, dukeshin si dy aktorë, të cilët i mbanin mendjen e zënë grupit të spektatorëve.

Mjafton që lexuesi t’i bëjë një pyetje vetes, çfarë thanë Basha dhe Olldashi? Cila ishte e reja? Për çfarë do mbahet mend kjo fushatë e nxituar brenda Partisë Demokratike? Në fakt është e vështirë t’u kthesh përgjigje këtyre pyetjeve, jo se personazhet në fjalë janë mediokër, apo nuk dinë të artikulojnë një mendim, por thjesht dhe vetëm se ky ishte roli i tyre në këtë teatër absurd berishian. Ata në fakt nuk ishin të supozuar të thonin diçka, ata duhet vetëm të fitonin kohë për plakun, që të mendonte ç’do bënte më pas. Në sytë e dy aktorëve dhe spektatorëve që mbushën sallat, nuk lexohej as shpresë e as dinjitet, por një pezm që dukej se nuk arrinte të artikulonte arsyen se çfarë i bënte akoma të përdoreshin si marioneta; cila ishte ajo fuqi që i shtynte të vetposhtëroheshin deri në këtë pikë.

Në një proces që zhvillohet në absurd, edhe dita e votimit patjetër nuk mund të dilte përtej këtij skenari. Për një “garë të vërtetë” sikurse deklaronin demokratët se ishte kjo farsa e tyre, rezultatin që doli do ta kishte zili çdo “garë e stisur”. Demokratët e kanë treguar që kur fillojnë të vjedhin nuk kanë asnjë limit. E pastaj kur fillojnë të vjedhin brenda vetes së tyre, e bëjnë dhe pa asnjë lloj skrupulli. Fitorja e Bashës nuk do të thotë asgjë. Po ashtu dhe ndonjë fitore hipotetike e Olldashit, i cili si për t’i vënë kapak një muaji poshtërues për të gjithë anëtarësinë e PD-së, denoncoi vjedhjet, manipulimet, heqjet nga puna, përjashtimet nga partia që ishin bërë pak ditë para votimit te mbështetësit e tij. E pasi denoncoi gjëra të kësaj natyre, me po të njëjtën staturë, u shpreh se do vazhdonte të kontribuonte brenda PD-së! Mos duhet kuptuar ky qëndrim si vazhdimësi kontributi ndaj këtij fenomeni?

Ky muaj që përjetuam që nga dita e zgjedhjeve, nxorri në pah fytyrën e vërtetë të një bande, e cila e ka udhëhequr këtë vend për 8 vjet. Kur i sheh kështu të zhveshur nga pushteti, ndjen neveri dhe keqardhje. Neveri për atë që kanë bërë e për mijëra jetë që kanë deformuar, e keqardhje për ne, që humbëm 8 vjet nga jetët tona me këtë çetë injorantësh të babëzitur për para dhe pushtet.

Po ja, dhe një muaj e shtyu Saliu me këto zgjedhje. Dikush u zgjodh kryetar, në një parti që problemin nuk e kishte që s’kishte kryetar, por që nuk ka më anëtarë. Një kryetar që dhe vetë e di që nuk është kryetar, e po ashtu akoma nuk di se kë realisht do udhëheqë. Një trill i plakut për të fituar një muaj kohë. Po e zemë që ndoshta dhe disa javë të tjera do i fitojë duke e përpëlitur rezultatin në KQZ, e duke provokuar shqiptarët me deklarata si ato që opozita na i vidhka votat qeverisë. Por një ditë të gjitha këto përpëlitje mbarojnë, jo vetëm se plaku nuk ka më energji për ta mbajtur këtë ritëm, por dhe sepse vendi e ka konsideruar atë dhe bandën e tij të propozuar në formë partie si një kapitull të mbyllur, e pyetja që mbetet pezull është: Po tani... çfarë?

Revista Klan