“Kush nuk është miku im, është armiku im”

Se sa e fuqishme është lëvizja e Kreshnik Spahisë, ende nuk dihet, por duket se në sytë dhe mendjen e Edi Ramës ajo është e fuqishme. Reagimi i ashpër e impulsiv i tij ndaj mos përfshirjes së asaj lëvizjeje në grupimin e tij, e tregon këtë. Edi Ramës as nuk do t’i shkonte kurrë ndërmend të reagonte në ndonjë farë mënyre ndaj refuzimit të përfshirjes në grupimin e tij, ta zëmë, të 38 partive, nga 40 parti që ka gjithsej ai grupim, por mospërfshirja e AK-së duket se e ka tronditur thellë, jo vetëm se ajo parti mendohet edhe nga të tjerët të ketë njëfarë peshe, por edhe se ajo do t’i sillte edhe një dimension moral grupimit socialist, të cilit ia kishte ulur në mënyrë të ndjeshme përfshirja në të e partisë së Ilir Metës.

E gjithë e majta mendon se Kreshniku duke mos u futur në grupimin e Edi Ramës, u bë apo ishte vegël e Berishës, ndërkohë që ai ka folur dhe flet më shumë se kushdo kundër Berishës, madje kërkon arrestimin e tij. Kreshniku nuk tradhtoi asnjë fjalë të dhënë, asnjë parim të tij që të priste atë qëndrim aq armiqësor prej grupimit socialist. Edi Rama nuk thotë asnjë fjalë kundër FRD-së, që gjithashtu është kundër Berishës dhe megjithatë nuk u fut në grupimin e tij. Madje as Berisha vetë nuk e kritikon atë që nuk u fut në grupimin e tij dhe nuk thotë se FDR-ja, apo Bamir Topi, janë vegla të socialistëve. Nuk do të thotë se po të mos bashkohesh me PS-në, je automatikisht me PD-në. Në asnjë mënyrë, jo. Nuk janë asnjëherë vetëm dy mundësi dhe gjërat nuk duhen parë kurrë bardhë e zi. Për të hequr qafe Berishën, nuk ka vetëm një rrugë dhe Berisha nuk hiqet qafe vetëm duke e hequr nga posti, por duke asgjësuar krejtësisht trashëgiminë e tij korruptive, praktike, politike, shtetërore, filozofike, atdhetare, morale që po le pas dhe këtë nuk mund ta bëjnë ata që sillen si ai.  

Gjuha që përdori Edi Rama për të ndëshkuar Kreshnik Spahinë, që nuk u bë pjesë e grupimit të tij, duke e quajtur atë “sorrë” e “xhuxhmaxhuxh” dhe njerëzit e tij “diversantë” (duke përfshirë këtu edhe Myslim Pashën, atë që bëri atë që nuk e bëri dot e gjithë Partia Socialiste, bashkë me të gjitha partitë e grupimit të saj, në mbrojtje të territorit shqiptar), jo vetëm që nuk i shkon për shtat një politikani të matur, por të kujton gjuhën që përdor Sali Berisha për të etiketuar, sharë, denigruar dhe fyer kundërshtarët e tij. Reagimi i pamatur i Edi Ramës të kujton shpërthimin impulsiv të tij në mitingun e zhvilluar në Tiranë, disa vite më parë, në kohën e Fatos Nanos, kur i doli ajo britma e pakontrolluar “Doktor.....” për të cilën më pas tha se ishte penduar dhe se “nuk ndjehej krenar”. Le të kemi parasysh këshillat që dha Rexhep Qosja në intervistën e fundit në Top Channel i cili pak a shumë tha se fjala e udhëheqësit duhet të jetë qetësuese, e butë, pajtuese, edukuese, jo acaruese, jo e vrazhdë dhe kjo këshillë nuk ishte vetëm për Sali Berishën të cilit iu referua në atë çast, por për të gjithë.

Edi Rama me qëndrimin që mbajti ndaj Kreshnik Spahisë, tregoi se edhe ai, si Sali Berisha, është larg të qenit demokrat, jashtë të qenit tolerant, larg personit që respekton lirinë dhe të drejtat e tjetrit. Ai, ashtu si dikur komunistët, është i parimit: “Kush nuk është miku im, është armiku im”. Ky parim është i mbrapshtë, është sektar, është diktatorial, është totalitar, është i mbushur me urrejtje ndaj të ndryshmit, ndaj atij që nuk është si ti, ndaj atij që nuk të vjen mbrapa, ai asgjëson të gjitha mendimet e mira që mund të ketë paraqitur herë pas here Edi Rama me të cilat ka tërhequr edhe ata që nuk kanë qenë socialistë, i bën ato mendime të zhvlerësohen dhe si të paraqitura thjesht për kapital politik.

Qëndrimet e politikanëve tanë ndaj kundërshtarëve të tyre të çastit, ashtu siç tregoi edhe rasti i tanishëm i Edi Ramës ndaj Kreshnik Spahisë,  kanë qenë dhe janë gjithnjë të ashpra, vulgare, të pamatura, janë qëndrime që nuk lënë asnjë mundësi për ndryshime e për bashkime të arsyeshme, të pranueshme dhe të buta, në të ardhmen. Por ata e kanë gjetur zgjidhjen, ata i ndryshojnë qëndrimet e tyre pa u sëkëlldisur fare. Kujtoni fjalët që thanë ndaj njëri tjetrit Sali Berisha e Fatos Nano, kujtojeni prapë Fatos Nanon dhe Sali Berishën; kujtoni fjalët që thanë ndaj njëri-tjetrit Ilir Meta e Sali Berisha, kujtojeni prapë Sali Berishën me Ilir Metën; kujtoni fjalët që thanë ndaj njëri-tjetrit Ilir Meta e Edi Rama, kujtojeni prapë Edi Ramën me Ilir Metën dhe do të vini re se sa të pa skrupull janë, se sa çiliminj duken, se sa material u japin programeve satirike. Mendoni sikur Edi Rama të ketë nevojë për Kreshnik Spahinë pas zgjedhjeve për të larguar Sali Berishën, me ç’fytyrë do t’i drejtohet?

Shqipërisë i duhen udhëheqës të mençur, udhëheqës të urtë, udhëheqës atdhetarë, udhëheqës largpamës, udhëheqës të moralshëm që ta bëjnë edhe popullin të mençur, të urtë, atdhetar, largpamës, të  moralshëm. Se kur do të dalin këta dhe se a do të mund të dalin ndonjëherë, asnjë nuk e di. Disa janë mjaft pesimistë, dhe nuk mund të them se nuk kanë të drejtë.