Si bëhet trari qime....e qimja bëhet tra?

Të lindësh femër në Shqipëri nuk është bekim, jo. Të sjellësh në jetë një vajzë në këtë vend shpesh, nuk është burim gëzimi, por pafatësi e paaftësi; paaftësi jo e burrit, por e gruas, pasi ajo nuk ishte e aftë të bëjë atë ‘gjënë’ me vlerë, atë DJALIN!  Dhe ironia (që njerëzit nuk duan a nuk kanë kohë  ta perceptojnë) është se seksi i fëmijes në fund të fundit varet nga babai dhe jo nga nëna që e mbart atë. Eh po, ç’i do fjalët, ja, linde femër, tani duhet të  jetosh e të përballesh çdo ditë të jetës tënde me këtë fat...

Në shoqërinë tonë, ka kohë që vuajmë nga një plagë shumë e rendë, nga dhunimi i femrës në të gjitha format e mënyrat e mundshme. Dhunim psikologjik, ai fizik, dhunim në familje, në rrugë, në autobus, në fis, në fshat e në qytet. Dhunë e deklaruar, ose jo. Dhunë që shpesh degradon  në vrasje, në torturë, në përdhunim, në incest, në trafikim, në pedofili. Por përpos kësaj, plaga më e madhe qëndron në mënyrën se si shoqëria e sheh këtë dhunë, se si e përgojojmë ne atë mbi të cilën ushtrohet kjo dhunë dhe se si e falim dhe mbyllim njërin sy përballë dhunëushtruesit. Madje, madje  në ndihmë na vinë dhe fjalë të (ç)urta që të përligjim dhunën (dhe qëndrimin tonë), të tipit ‘druri ka dalë nga xheneti’ apo ‘kush të rreh të do’.

Dhuna e të gjitha formave kundrejt femrës në Shqipëri  tolerohet, dhe jo vetem nga shoqëria por dhe nga shteti e drejtësia. Pedofilizmi, një nga krimet më të rënda ekzistues trajtohet si të ishte, ç’të të them, si të ishte një qime në grykë që të shqetëson pakëz dhe jo një tra që të mbyt e të shkatërron çdo gjë, pafajësinë, dëshirat, ëndrrat, jetën! Pedofilia tolerohet nga shoqëria, nga media, nga ligji.  E gjithëçuditur lexoja në media një ndër këto ditë që një pedofil 60 e kusur vjeç ishte kapur në flagrancë nga liqeni tek po dhunonte një të mitur nën kërcënimin e një arme të ftohtë. Po ky pedofil ishte kapur dhe më parë duke dhunuar apo në tentativë për të dhunuar të mitur. Dënimi kishte qenë qesharak, pothuajse inekzistent, dhe ishte lënë i lirë kështu shpejt e shpejt. Po sa herë duhet të përdhunojë, rrahë, terrorizojë e shkatërrojë jetë fëmijësh ky ‘njeri’ që të dënohet ashtu siç duhet? Por e dini që shumë njerëz (marrëzisht shumë) mardhëniet seksuale me të mitur-a (qofshin këto me dhunë apo me dredhi) nuk i konsiderojnë pedofile por shpesh përfundojne me komente të tipit  ‘ja kishte qejfi vetë’ apo ‘si është bërë ky brezi i sotëm kështu’ apo akoma më keq, ‘si shkatërrojnë familje këto kuçkat e vogla’?

Një deformim i tillë i situatës, ky viktimizim i monstrave dhe zhviktimizim i  të dhunuarve mbush përditë jo vetëm thashemnajat e kafeneve,  por dhe mediat e vendit. Ja, para dy ditesh lexoja me tituj të mëdhenj ‘Prostituta: etj etj’, nisa të lexoj shkrimin, por tashmë në mëndjen time profili i asaj vajzës me profesion (të zgjedhur) prostitutë ishte  krijuar: një vajzë rreth 25-30 vjeç, ndoshta me fëmijë, e braktisur që kishte zgjedhur të prostituohej për të mbajtur familjen/fëmijët. Por u pataksa kur lexova lajmin më tej, kjo ‘prostitutë’ nuk ishte aspak e tillë, por ishte një e mitur e rrëmbyer, e rrahur, e torturuar e përdhunuar në grup dhe e trafikuar moteleve të Tiranës. M’u mblodh vreri në grykë të them të drejtën, e shkreta vajzë; nuk i mjaftojnë tmerret e kaluara, por i duhej dhe etiketimi ‘prostitutë’ me shkronja të mëdha e  të zeza në gazetë.

E për mos të shkuar pastaj te  ‘telenovela’ e ‘seti fotografik’  i  Nazimes së gjorë që s’ka lënë gazetë  pa  ‘ngopur’ me lajme e me lexues që gjithë kërshëri presin ditën e nesërme me ngjarje e ndodhi të reja. Një ndër këta tituj bombastikë ma tërhoqi veçanërisht vëmendjen dhe mua tek po rrija e po pija kafen e mëngjesit. Një fotografi sa gjithë faqja e gazetës shfaqte  Nazimen me një burrë, të madh në moshë, perkrah. Fotografia ishte në plan të parë shumë nga afër. Më bënë përshtypje sytë e Nazimes dhe buzëqeshja  e saj e trishtë,  më e trishtë se vetë trishtimi, buzëqeshje më të trishtë zor se kam parë. Sy pa shkëlqim dhe të përhumbur,  e ndërkohë burri në krah të saj kishte sy që ndriçonin në epsh, me buzëqeshje plot me dhëmbë të rreshtuar drejt e bukur. Më ngjalli interes kjo foto e nuk po e kuptoja pse-në. Kjo vajzë e trishtë e kishte vrarë me dorën e saj atë burrin e qeshur që kishte në krah. Këtë e dija, e kisha dëgjuar ne lajme, e kisha lexuar në gjithë mediat e mundshme, por lajmet e tmerrshme që dëgjojmë përditë në këtë vend sikur na kanë thurur një mburojë të ndjenjave dhe (oh sa turp) shpesh nuk na bëjnë përshtypje, janë thjesht lajmi i radhës, vrasja e radhës, përdhunimi i radhes.  Por kjo, Nazimja, po shkaktonte jo vetëm lajm por edhe histori, është verë dhe helbete, gazetat kanë nevojë dhe për lajme rozë që të shiten. Në mungesë të tyre gazetarucët janë të aftë të kthejnë dhe lajmet e zeza në rozë. Një ndër këto ditë lexoj titullin e serisë së radhës (të ‘telenovelës’ së Nazimes së gjorë): ’Zbardhen SMS-të, Nazimja kërkonte vazhdimisht lekë’ (më mirë mos t’i futem debatit mbi (mos) etikën gazetareske dhe përdorimin e materialeve private të viktimës. Ndaj po e marr thjesht si të mirqënë). Deri më tani isha e bindur, ajo vajzë e gjorë ishte viktima e një pedofili dhe njeriu të paskrupull. Por ky tip lajmi tashmë është bërë normal në mediat tona, dhe këto lajme ‘normale’  nuk përbëjnë  më ‘lajm’ ndaj dhe duhej kthyer trari në qime e qimja në tra... Kaq iu desh gazetës e gazetarucit të më linte në lokal më shumë se koha e menduar duke lexuar shkrimin. E çuditur shkoja nga titulli te fotografia, më kishin gënjyer sytë mua? Si ka mundësi? Atehërë ky ishte ‘bos’ dhe jo burri i martuar me 5 fëmijë, që shpesh i linte dhe pa bukë,  dhe kjo Nazimja, nuk ishte viktimë por ndonjë nga ato vajzat e shpeshpërmendura kafeneve te Tiranës (një nga ato që shkatërrojnë familje). Fillova të lexoj, po ore, ajo kërkonte lekë, paskësh qenë një ajo...një 99-nçe dhe jo e përdhunuara, e kërcënuara, e rrëmbyera qe na ishte ‘shitur’. Ja dhe  mesazhi që e konfirmon ‘pafytyrësinë dhe zhvatllëkun’ e saj: ‘më jep 100 lekë se du me ble kapse flokësh’....oh sa doja të ulërija nga zemërimi, fare mirë mund të ishte ‘më jep 100 lekë të blej një karamele’, kërkesa  e një fëmije prindrit, dhe në fund të fundit Nazimja një fëmijë ishte, një femijë  i ç’fëmijëzuar, i torturuar për vite me radhë, një fëmijë që i ishin mbyllur të gjitha shtigjet dhe nuk kishte më asnjë rreze shprese, nuk kishte më dritë ne fund te tunelit të Nazimes. Nazimja për mendimin tim nuk është as e prekur nga  Sindroma e Stokholmit, siç përmëndet në disa raste në media,  pra Nazimja nuk u dashurua me përdhunuesin e saj, por ajo nuk kishte rrugë tjetër përveçse të luante një rol të dhimbshëm e të diktuar nga NE (familja, shoqëria, drejtësia).