“Katovica” dhe “Protokollet e Pleqësisë së Zionit”

Siç thuhet, “Udhëzimet e Katovicës”, apo “Dokumenti i Katovicës”, i hartuar pak vite para lënies së pushtetit nga komunistët e Lindjes, në vitin 1987, në një mbledhje që qe zhvilluar në qytetin polak Katovice, nja 600 km në jug të Varshavës, me pjesëmarrjen e udhëheqësve të partive komuniste të Bashkimit Sovjetik dhe të vendeve të Evropës Lindore, ka të bëjë me rrugët që ata udhëheqës këshillonin të ndiqnin vendet e Evropës Lindore Komuniste dhe Bashkimi Sovjetik pas ndërrimit të sistemit, për ruajtjen të pa prekur të komunistëve dhe për mbajtjen e pushtetit po prej tyre. Një kopje e këtij dokumentit thuhet se i paska ardhur edhe Partisë së Punës së Shqipërisë nga vetë Gorbaçovi dhe është diskutuar në Byronë Politike në vitin 1989.

Sipas Servet Pëllumbit, diskutimi i Ramiz Alisë në atë mbledhje të Byrosë Politike mund të përmblidhet kështu:

“Socializmi ka dështuar. Cila do të jetë strategjia jonë për kalimin në demokraci?. Do të nxisim të krijojmë parti sa të duam, gjithsesi këto parti duhet kontrolluar nga ne. Në krye të tyre duhet të vendosen njerëz që të përkrahin strategjinë. Partia që do të marrë pushtetin do të shajë komunizmin me themel e me çati, në mënyrë që të fitojë simpatinë e perëndimorëve. Momenti i dytë është ai i përndjekurve politikë: Të përndjekurit politikë, të dënuarit politikë, duhet të përkrahen, por kurrë nuk do t’i lëmë të marrin pushtetin, sepse ata sapo të marrin fuqinë do të hakmerren. Ne nuk mund të bëhemi hyzmeqarë të tyre. Problemi i tretë, lidhet me pronat: Të shpronësuarve do t’u japim letër në dorë që t’u njihet prona, por asnjëherë nuk do t’ua japim. Pasurinë e kemi krijuar ne dhe na takon ne. Dhe moment tjetër: Çdo gjë e kemi programuar, strategjinë e kini të gjithë të qartë dhe kemi caktuar rrugët për qëllimin e misionit tonë. Dhe përfundimi është ky: Me këtë strategji brenda dy apo tri legjislaturave, do të kemi ish-klasën komuniste në klasë kapitaliste”. ( Gazeta Panorama, 11 tetor 2013)

Pas 8-9 vitesh, “diskutimi i Ramiz Alisë” duket se u dekonspirua, qarkulloi dorë më dorë në formë të një kopje të shumëfishuar, bëri bujë për momentin dhe pastaj u harrua.

Deri në atë kohë, por edhe më pas, vërtet ishte ecur sipas asaj strategjie: njerëzit që do të drejtonin partitë e reja të Shqipërisë pluraliste ishin ish-komunistë të caktuar nga Partia e Punës; komunizmi u sha prej tyre me themel e me çati; të përndjekurit e komunizmit, e shumta, u bënë policë, me përjashtim të ndonjë renegati që mori post të lartë, deri në këtë kohë ata kishin bërë dy greva urie; ish-pronarëve iu dhanë letra me të cilat të bënin gjyqe e të paguanin qimet e kokës për to, por nuk iu dhanë vetë pronat, edhe këta bënë një grevë urie që e quajtën “grevë vdekjeje”, sepse deklaruan se do të mbylleshin brenda mjediseve të grevës dhe do të ndërpritnin çdo komunikim me botën jashtë. Në këtë kohë ndërhyri policia dhe i nxori përdhunshëm nga greva.

Por, a do të thotë kjo se u zbatuan “udhëzimet e Katovicës” për gjendjen që u krijua, apo, mos vallë, zhvillimet që ndodhën prodhuan “udhëzimet e Katovicës”? Sido që të jetë, sot u bë mirë që dolën përsëri në dukje ato që ndodhën në Shqipëri që prej 20-22 vjetësh, për të parë dhe për të na kujtuar se sa keq, sa padrejtësisht, kanë vepruar udhëheqjet shqiptare, sidomos ndaj atyre shtresave për të cilat thanë se u ngritën për t’i mbrojtur.

Në kohën që u përhap “dokumenti”, aty nga viti 1997-1998, pra 15-16 vjet më parë, dëgjova edhe unë për të, por nuk i dhashë rëndësi. M’u duk i sajuar dhe pa interes, sepse fliste për gjëra që kishin ndodhur dhe jo për gjëra që do të ndodhnin, aq më tepër, nuk mund të pranoja se po veprohej në atë mënyrë, sepse u udhëzuam nga jashtë (shqiptarët kanë bindje të plotë se çdo gjë që ndodh këtu, vendoset jashtë) dhe jo sepse ajo mënyrë u vinte për shtat udhëheqësve të rinj, kryesisht të atyre të PD-së, që ndodheshin deri në atë kohë edhe në krye të shtetit dhe qeverisë. Kur më ra në dorë vetë dokumenti, as që e lexova. Mendova se ishin sajesa personash apo grupesh me interesa të caktuara. Unë kam një natyrë paksa dyshuesi dhe nuk besoj lehtë ato që nuk m’i pranon logjika, aq më tepër që di se ne jemi në përgjithësi të prirë për të shpikur dhe për të besuar çdo të pavërtetë sensacionale, kushdo që ta nxjerrë.

Tashti që debati u ndez përsëri, lexova një shkrim të Ardian Vehbiut me të cilin ai hidhte poshtë autenticitetin e “dokumentit”, pra të diskutimit të Ramiz Alisë në Byronë Politike, duke u bazuar vetëm në anën gjuhësore dhe drejtshkrimore të “dokumentit”. Një dokument i dalë nga zyrat e Byrosë Politike të asaj kohe nuk mund të dilte kurrë me ato gabime që vinte në dukje Ardiani. Për mua analiza e tij, më bëri ta hidhja poshtë aty për aty, pa asnjë dyshim, autenticitetin e “dokumentit”, një faksimile e së cilit ishte paraqitur në gazetën “Dita”. Në një shkrim të tij, Grid Rroji thoshte se nuk duhej marrë me stilin, gjuhën dhe drejtshkrimin, por me thelbin e “dokumentit”. Në qoftë se me ndonjë mënyrë të besueshme hidhet poshtë shkrimi, nuk ka më kuptim të flitet për thelbin e tij. Në qoftë se themi se kemi gjetur një “shkrim ilir” që thotë se në trojet ilire janë bërë këto e ato 500 vjet para Krishtit, por shkrimi është bërë me gjuhën dhe standardin e sotëm, atë dokument e hedhim poshtë dhe nuk merremi me analizën e asaj që thotë shkrimi. Nga gjuha dhe shkrimi mund të kuptohet shumë, qoftë për atë që shkruan dhe qoftë për vetë shkrimin.

Një tjetër arsye që më bën dyshues ndaj dokumentit, që e bën atë për mua jo vetëm joautentik, por edhe inekzistent, është se ato që jepen në të, u zbatuan vetëm në Shqipëri, në vendin që nuk mori pjesë në “mbledhjen e Katovicës”, në vendin që nuk kishte asnjë detyrim për t’i zbatuar ato udhëzime dhe nuk u zbatuan në vendet që i formuluan ato udhëzime, pra në vendet e Evropës Lindore dhe në Bashkimin Sovjetik.

Shpërndarja e dokumenteve të rreme për qëllime të caktuara politike, për të manipuluar mendjet e njerëzve janë përdorur gjithnjë dhe kudo. Po jap dy shembuj.

Në vitin 1994, 70 vjet pas Kryengritjes së Qershorit të vitit 1924, e cila e bëri Zogun të largohej e të shkonte në Jugosllavi, si dhe një vit mbas dëbimit të Leka Zogut brenda 24 orësh nga Shqipëria, filloi një propagandë antizogiste cila arriti kulmin me daljen në televizor të historianëve të Berishës, të kryesuar nga krushku i tij, nga vjehrri i Argitës, nga Luan Maltezi, të cilët shpallën me bujë zbulimin e një dokumenti në të cilin thuhej se Ahmet Zogu kishte bërë një marrëveshje me 16 pika me kryeministrin serb Pashiç, sipas së cilës Pashiçi do ta ndihmonte Ahmet Zogun të rikthehej në pushtet dhe Zogu, në shkëmbim, do t’i bënte një numër lëshimesh të cilat vinin në pikëpyetje sovranitetin e Shqipërisë. Kjo marrëveshje e cila nuk zbulohej për herë të parë atë natë, ishte zbuluar, në të vërtetë, që në vitin 1986 nga historianë të tjerë, por ishte lënë në heshtje, sepse i mungonte autenticiteti. Marrëveshja, apo dokumenti në fjalë, i dërgohej qeverisë italianë nga një punonjës i saj në Shqipëri, i shkruar italisht, pa vulë e firma të Zogut e të Pashiçit dhe ishte botuar në një gazetë italiane. Ky dokument nuk kishte asnjë rëndësi dhe ishte lënë në heshtje jo vetëm se i mungonin elementët kryesorë që do ta cilësonin si dokument, por edhe sepse asnjë nga pika të marrëveshjes nuk dilte të ishte zbatuar nga Ahmet Zogu. Berisha atëherë mendonte se Leka Zogu i paraqiste rrezik pushtetit të tij dhe e luftoi me të gjitha mënyrat, edhe me anë të propagandës. Kur pa se nga Leka Zogu nuk i vinte asnjë rrezik, në vitin 2013, ai i ngriti monument Ahmet Zogut në Tiranë!

Por, rasti më flagrant, i njohur ndërkombëtarisht, i përdorimit të dokumenteve të rreme për të mashtruar popullin, ndodhi në Rusinë e Carit në vitin 1903, me pamfletin që u quajt “Protokollet e Pleqësisë së Zionit”.

Në “Protokollet e Pleqësisë së Zionit”, flitet për një komplot hebre ndërkombëtar që gjoja ishte diskutuar në fund të shekullit të nëntëmbëdhjetë midis udhëheqësve të ndryshëm hebrenj të cilët vinin si qëllim dominimin e botës përmes minimit të moralit dhe dominimit të ekonomisë. Botimi i tij u bë nga policia sekrete ruse me mbështetjen e vetë Car Nikollës II, i cili ishte pjesëtar i organizatës antisemite “Një qind të zinjtë”.

Ideja e një komploti hebre qarkullonte prej shekujsh, por Protokollet i dhanë atij jetë të re. Ngjarjet tronditëse të kohës: krizat ekonomike, revolucionet, epidemitë dhe, sidomos, Lufta e Parë Botërore ishin “dëshmia” e vërtetësisë së atyre protokolleve!

Në vitin 1920, ato protokolle u botuan në Angli dhe po aty, në vitin 1921, pasi u studiuan, u cilësuan si të rrema. Gazeta “Times”, tregoi burimin nga ishin marrë ato të ashtuquajtura protokolle. Nga krahasimi që iu bë tekstit të pamfletit me një novelë të një satiristi politik francez, Maurice Joly, me titull “Dialog në ferr midis Makiavelit dhe Monteskiesë” si dhe të një kapitulli të librit “Biarritz” të novelistit antisemit gjerman, Hermann Goedesche, që qe përkthyer në rusisht në vitin 1872, doli që ato protokolle të ishin një montazh i atyre dy librave. Novela flet për një takim të fshehtë të “Pleqësisë së Zionit”, pra të udhëheqësve hebrenj, që gjoja ishte zhvilluar në mesnatë në varrezën e vjetër hebreje në Pragë. Këtë takim të tyre dhe diskutimin për të drejtuar dhe skllavëruar botën e dëgjuan dy të krishterë të fshehur pas disa varresh. Siç tregojnë ata të dy, hebrenjtë biseduan se si të minonin moralin e botës, se si të përqendronin në duar të tyre kapitalet e të gjitha vendeve, se si të siguronin posedimin e tokave, hekurudhave, minierave, shtëpive, se si të viheshin në krye të të gjitha organizatave, se si të zinin postet më të larta qeveritare, se si të paralizonin tregtinë dhe industrinë kudo, se si të zotëronin shtypin, të krijonin legjislacionin, të bënin për vete opinionin publik dhe lëvizjet kombëtare dhe të gjitha këto për t’ia nënshtruar të gjitha kombet fuqisë së tyre.

Duke përdorur si fakte ato që shkruheshin te protokollet, Rusia filloi pogrome kundër hebrenjve dhe gjatë Luftës së Parë Botërore, ajo kreu dëbimin në masë të tyre nga qytetet ruse që ishin pranë vijës së frontit.

Në vitin 1922, Protokollet u botuan në Gjermani dhe më pas edhe në Poloni, kur mendohesh se Polonia ishte e kërcënuar nga Rusia Komuniste që drejtohej nga hebrenjtë.

Përkthime të Protokolleve u bënë edhe në shumë vende të tjera evropiane dhe amerikanojugore, madje edhe në Japoni. Në vitin 1925, Protokollet u botuan në arabisht.

Në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, përkrahësi më i madh i Protokolleve ishte antisemiti Henri Ford, prodhuesi i famshëm i automobilave, i cili as që e vinte në dyshim autenticitetin e Protokolleve. Në Amerikë protokollet u botuan si libër në vete në vitin 1922 dhe u shitën në rreth gjysmë milioni kopje.

Në Gjermaninë Naziste, pas vitit 1933, teksti i protokolleve mësohej në shkolla edhe pse kishte kohë që ishte vërtetuar se ato ishin të rrema.

Kur Henri Kisinger, hebre, Sekretari Amerikan i Shtetit në kohën e Presidentit Nikson, vizitoi Arabinë Saudite në vitin 1976, mbreti arab, Fahd, i dhuroi atij një kopje të protokolleve dhe iu lut që ta lexonte me vëmendje për të kuptuar “problemet e kohës”. Ajo që duhej të kuptonte hebreu Kisinger, sipas protokolleve, ishte që të gjitha luftërat shkaktoheshin nga hebrenjtë, të gjitha depresionet ekonomike shkaktoheshin prej tyre dhe shpëtimi realizohej vetëm duke i asgjësuar të gjithë ata.

Tashti, në fund, kemi të drejtë të pyesim thjesht për kuriozitet: nga doli “dokumenti i Ramiz Alisë”, i bazuar tek “Udhëzimet e Katovicës”, dhe përse doli, ç’qëllim pati? Është vështirë të gjesh përgjigjet e  këtyre pyetjeve, por me njëfarë sigurie, nisur nga logjika, mund të thuhet ai u bë për të goditur Ramiz Alinë, i cili, herë me të drejtë, dhe më shumë pa të drejtë, mbahet përgjegjës për çdo të keqe të ndodhur në Shqipëri pas vitit 1991 e deri sot. Në qoftë kështu, “dokumenti” mund të jetë hartuar nga zyra e propagandës së PD-së. Por, ai “dokument” mund të jetë bërë edhe për të goditur Sali Berishën që po drejtonte pikë për pikë siç thuhej në të, dhe po qe kështu, “dokumenti” mund të jetë hartuar nga individë apo grupe të djathta anti Berishë brenda PD-së. Ka shumë gjasë të ketë ndodhur kështu edhe pse dokumenti, siç dëshmoi ish-kryeredaktori i gazetës “Republika”, Dalip Greca, iu dha atij nga Tomor Malasi, deputet i Partisë Demokratike, me kërkesën që ta botonte, në gazetën “Republika”, gazetë e Partisë Republikane, e cila në atë kohë ishte në grupimin “E Djathta e Bashkuar Shqiptare”, grupim që ndodhej në opozitë me PD-në. Tomor Malasi qëndronte në spektrin e djathtë të PD-së e më pas u eliminua nga ajo parti.

Apo, mos vallë, “Udhëzimet e Katovicës” u shpikën nga qarqe okulte me qëllim që shqiptarët të ulnin kokën, të pranonin një fatalitet, të mendonin se fati i Shqipërisë paskomuniste ishte vendosur jashtë, ashtu siç qe vendosur edhe fati i Shqipërisë komuniste pak para mbarimit të Luftës së Dytë Botërore, në vitin 1945, në Konferencën e Jaltës?  Ndofta. Por, ndofta, dhe për shumë motive njëkohësisht.