“Neologjizmat” e politikës...Nga “bllokqenët” te “lëngu i fasuleve”

Më e fundit ishte dje: “Partia Siçiliste” quhet. Është fjala për përkufizimet që ish-presidenti i vendit dhe ish-kryeministër, Sali Berisha, i bën opozitës së majtë. Në 24 vjet karrierë dhe përballje politike, mund të konsiderohet padyshim si krijuesi i pakonkurueshëm i neologjizmave stigmatizuese ndaj kundërshtarit, që ngjajnë si epitoma në imazhin publik të PS-së. Dhe nuk janë pak: Bllokqenë, zullumqarë, Kallash Parlamenti, ansambli “Babëzia”, zemunarë, për të vijuar me klane të emërtuara nominalisht, sipas rastit dhe sipas koniunkturës, lesh e li për LSI-në, padrino për Fatos Nanon, sovjetiku i fundit për Servet Pëllumbin, partia e Konstandinit, klosarë, ushtari i mirë Klos...etj. Është një KPD e zhvilluar pandalshëm me një gjuhë që pajton thashethemin me sintezën intuitive që rëndom “zhvillohet poshtë”, fletërrufenë me letrën anonime të mesazheve të “koduara. Për ironi këtë lloj kulture, apo stili në politikën shqiptare, e pagëzoi Fan Noli me “kolltukofagët” e famshëm dhe “bejlurçinën”, karikaturizime leksikore të kundërshtarit që e shihte si kampion të regresit. Ironike, sepse ish-presidenti sillet si admirues i ish-mbretit Zog, një personalitet shumë më pak i zhurmshëm dhe shumë më i matur. Më të kufizuar kanë qenë kundërshtarët; diku një Doktor i Zi nga Fatos Nano dhe Plaku Mere në fushatën e fundit. Pa harruar gjithsesi “lëngun e fasuleve” që solli nga dhjetori ’90 Skëndër Gjinushi në intervistën e fundit te “Dita”.
s.z