Djalli i veshur si...Universitet Privat

EDI PUKA, PhD/

E çuditshme, por e vërtetë, ne e paskemi zbuluar kush është djalli dhe ku fshihet ai! Ai qenka universiteti privat! E çuditshme, qenka midis nesh dhe nuk e paskemi kuptuar?!

Por çfarë dhe kush është problemi i ekzistencës së universiteteve private? Kjo nuk kuptohet qartë nga disa artikuj të shkruar në mediat e ndryshme këto ditë. Ajo që mund të kuptohet (pasi në disa raste është e vështirë të deshifrosh gjuhën tonë të vyer shqipe), është trysnia dhe presioni që ushtrohet mbi universitetet private, pasi sipas këtyre artikujve, atë qenkan e keqja biblike dhe goditja ndaj tyre qenka mënyra e vetme për të shpëtuar nga djalli që po na tundon dhe po na shtyn drejt shkatërrimit të arsimit të lartë dhe jo vetem.

Sikur kjo të ishte e vërtetë, atëherë shpëtimi ynë do të ishte i sigurt, mjafton mbyllja e këtyre universiteve dhe do t’i ktheheshim paqes së përjetshme. Por çfarë janë universitetet private dhe cili është ndryshimi me ato të ashtuquajtura publike?

Në fakt, universitetet e ashtuquajtura publike, që si të tillë iu ka mbetur vetëm emri,  shfrytëzojnë në mënyrë të konsiderueshme dhe të pakuptimtë taksat që të gjithë ne paguajmë, pasi kërkojnë në mënyrë të vazhdueshme fonde për kërkime shkencore që nuk ekzistojnë si dhe për të punësuar personel akademik, i cili përzgjidhet sipas dëshirës s drejtuesit të rastit dhe jo sipas shkallës së kualifikimit.

Në universitetetet private, por që ne të vërtetë janë me publike se “publiku”, këto fenomene, për hir të së vërtetës nuk ndodhin. E para, ato nuk rëndojnë taksapaguesin, pasi studentët që e përzgjedhin kryejnë një veprim të menduar dhe të logjikshem, duke parë kushtet dhe cilësitë e shërbimeve të ofruara në auditorë dhe jashtë tyre, dhe e dyta, përzgjedhja e personelit akademik bëhet në bazë të kualifikimeve përkatëse.

Konfuzioni që mundohet të krijohet nuk është rastësor, është i mirë motivuar dhe mirë organizuar. Kërkohet që të goditen ata institucione të cilët punojnë në mënyrë koherente, për të shmangur vëmendjen nga ajo çfarë ndodh në institucionet publike të arsimit të lartë. Këtu mund të përmendim raste të panumërta të mungesës së korrektesës në zhvillimin e mësimit, ndërgjegjshmërisë profesionale në kryerjen e profesionit të pedagogut, cilësisë së ambjenteve të zhvillimit të mësimit dhe, e fundit, por jo me pak e rëndësishme, cilësia dhe kapaciteti shkencor i treguar në auditor.

Çfarë faji mbart vallë universiteti privat?!

Mbase faktin që nuk rëndon buxhetin e brishtë të këtij shteti? Mbase për faktin që përzgjedhjen e personelit akademik e bën duke u nisur nga kualifikimi dhe përgatitja dhe jo nga biografia familjare? Mbase për faktin që studenteve iu krijon kushtet më të mira të mundshme akademike dhe mjedisore?

Këtyre pyetjeve mund t’i përgjigjen kolegët skeptike të cilët nuk bëjnë dot dallimin ndërmjet zhvillimit dhe të qëndruarit në vend. Edhe unë do të isha dakord me ta nëse e ndenjura në këto kushte do të përçonte zhvillim por, ka një problem shumë madhor: studentët. Ata nuk mund të presin dhe nuk kanë durimin tonë pragmatist. Ata duan të zhvillohen dhe të ecin përpara, pasi një e ardhme e frytshme i pret. Për këtë arsye atyre duhet t’ju jepen të gjitha mundësite drejt progresit personal.

Të gjitha insitucionet e arsimit të lartë, private apo publike qofshin ato, mund të ofrojnë të njëjtat kushte, mundësi dhe cilësi, mjafton mendimi dhe dëshira e mirë për ndryshim dhe zhvillim.