Matteo Renzi merr kreun e PD-së, dhe “dënon me vdekje” një klasë të tërë politike

Partia Demokratike italiane ka tanimë një sekretar të ri (sekretar – kështu e quajnë të majtët kreun e partisë së tyre, ndoshta në respekt të traditës së tyre komuniste). Të ri jo vetën në kuptimin rishtar, por edhe në kuptimin riosh. Quhet Matteo Renzi, është 38 vjeç, është diplomuar për jurist, dhe mban postin e kryetarit të bashkisë së Firences qysh nga vitit 2009. Pardje doli fitues i një gare brenda partisë për të kapur kreun e saj. Besohej prej muajsh se kjo parti do të binte në duart e këtij njeriu plot energji e ambicje, por rezultati i kësaj gare ishte më i qartë se sa pritmëritë më optimiste. Ai fitoi afro 70% të votave të 3 milionë italianëve që shkuan të votonin (nuk ishin vetëm militantë dhe mbështetës të së majtës, por edhe italianë të tjerë, të cilëve u njihej e drejta e votës në këmbim të dy eurove).

Deri këtu kemi të bëjmë me kronikën e ngjarjes. Por ka dy gjëra që të bëjnë përshtypje në këtë mes, e që meritojnë ndonjë interpretim. Së pari, Renzi nuk vjen nga elita drejtuese e partisë. Përkundrazi, u shfaq me plot kritika e qortime për këtë elitë drejtuese. Dhe ia doli ta mposhtte, gjë që flet n’daçi për faktin që gara ish e pakontrolluar dhe e pakontrollueshme nga establishmenti, n’daçi për faktin tjetër që në këto rrethana nuk ka establishment që të mund ta përjetësojë ndikimin e vet. Renzi fitoi, dhe ujqërit e partisë humbën. Dolën në pension që të gjithë: D’Alema, Prodi, Bersani, Epifani, etj, etj. Së dyti, Renzi u prit nga të gjithë si një risi e si një shpresë. Ndoshta nuk janë të shumtë ata që besojnë realisht se Renzi është një garanci për të ardhshmnen, por janë shumë më tepër ata që besojnë se shfaqja e Renzit shënon me hir me pahir një epokë të re në politikën italiane, shënon fundin e një klase të tërë politike, përfshirë dhe Berlusconi-n. Italianët nuk mund të bëheshin me shumë faj kur votonin Berlusconin, apo së fundmi dhe Grillo-n, përballë vjetërsirave të krahut tjetër. Ndërsa për herën që vjen, të paktën për këtë herë, nuk kanë më alibí.

Kjo është arsyeja që fitorja e Matteo Renzi-t po shihet nga të majtë e të djathtë, nga brenda e nga jashtë, si një tërmet i vërtetë në politikën italiane.

Dita