Blloku Opinion

Përballë akuzave se ka përfshirë në grupin e deputetëve njerëz që vijnë nga bota e krimit, të konfirmuara nga ngjarja e rëndë ku një deputet socialist u përfshi në një përleshje me armë në prani të policisë në Laç, kryeministri Edi Rama u mbrojt me zakonin e sulmeve ndaj kundërshtarit. Në një deklaratë të lexuar nga deputetja Olta Xhaçka u tha se “…ka marrë fund koha kur djali i kryeministrit qëllonte me armë dhe nuk prekej, ka marrë fund kultura e pandëshkueshmërisë që ndërtoi Berisha…”

Një fotografi e publikuar së fundi, ku Edi Rama shfaqet në tribunë gjatë një mitingu politik në Lezhë, në krah të një personazhi me kapele kaubojsi, përbën instalacionin e vërtetë të “artit” politik me të cilin kryeministri komunikon me publikun e tij. Ai është subjekt dhe objekt i këtij instalacioni. Në krah të tij, përveç “kaubojsit” Eduard Ndocaj (aktualisht kandidat për të hyrë në Kuvend) janë edhe Armando Prenga (deputet i arrestuar) dhe Arben Ndoka (ish-deputet i dorëhequr). Këta të tre nuk janë më pjesë e instalacionit socialist.

Shqipëria është vendi i çudirave tragji-komike të ligjvënësve të saj kundrejt popullit të vet. Kushedi se çfarë kryeveprash akoma më të mëdha do të kishin nxjerrë shkrimtarët si Honoré de Balzac dhe Geroge Orwell, nëse në një rast hipotetik do të ishin transportuar nga koha e tyre, kur jetuan, në Shqipërinë tonë aktuale.

Kauza

Fiksimet e Hitlerit se ai ishte njeri me prirje për fiksime të pashëndetshme ishin të rrezikshme për botën: qoftë fiksimi me veten, me shkollën e artit, me ëndrrat e tij të madhështisë, me Eva Braun, me urrejtjen për çifutët ose, më e panjohuri, për Turqinë. Të thuash se rrënjët e Rajhut të Tretë janë ekzaminuar tërësisht do të ishte një nënvlerësim. Megjithatë, një nga elementët në marrjen e pushtetit prej Hitlerit është lënë krejtësisht në hije: rëndësia e Turqisë dhe Mustafa Kemal Atatürk (Hitleri e quante “ylli i shndritshëm” i tij) në mendimet e Fyhrerit.

Jemi vetëm në fillim të muajit që bashkon dhe ndan verën e vjeshtën dhe befas na bënë të harrojmë edhe detin, edhe malin, edhe pushimet.

Si një telenovelë e lënë përgjysmë, mbas “Çështjes Doshi”, ku Ilir Meta akuzohej për një histori hollivudiane me plane të stërholluara vrasjesh dhe pusirash, që më pas, pas zhurmës së tmerrshme, ku dhe mbeti në fund vetëm një pluhur i tmerrshëm, tani seriali rifillon sërish.

Në shkencat e zhvillimit ekonomik apo politik, përdoret shpesh shprehja “Si të shkojmë në Danimarkë?”. Është një lojë fjalësh që, në thelb, do të thotë “Si të bëhemi si Danimarka?” Meqë vizitova Danimarkën me rastin e ndeshjes së futbollit mes nesh dhe danezëve, m’u kujtua kjo shprehje dhe i bëra vetes pyetjen retorike “Si mund të kalojmë nga gjendja ‘shumë më keq se Danimarka’ në gjëndjen ‘më keq se Danimarka’?”

Asht koha kur spektakli ka arritë hipostazën e tij përfundimtare. Nuk prodhon ma as diçka që të ketë të paktën nivelin e argëtimit. Kurse niveli artistik asht zhdukë me kohë, tue ia lanë vendin nji sheshimi të frikshëm, që gjasme kompensohet me kurbën luhatëse të statistikave të shitjeve. Tashma spektakli shet vetëm kronikën e vetes. I shet spektatorit lakuriqsinë e ktij vetë, si rrobaqepsit e Andersenit rrobat e reja të mbretit. Dhe ajo çka transmeton janë vetëm tiket. Spektatorët dita-ditës shkojnë drejt zombifikimit.

Një proces i pandalshëm i dezintegrimit të një pushteti të privuar nga filozofia demokratike, shërbimi ndaj publikut dhe misioni patriotik. Nuk ka ndodhur asgjë e paparashikueme me kohë, veç është shpeshtuar frekuenca e shfaqjeve degraduese. Qeveria dhe ministrat e veçantë do të duhet të japin përgjigje për tre skandale (një skandal është publikuar nga informacioni i dalë nga avokati i qeverisë shqiptare) dhe denoncime në tri ditë, jo të përsërisë alibinë e kahershme të 21 janarit: si tallje me viktimat e asokohe dhe injorim i ekzigjencave të sotme të Shqipërisë së shtatorit 2015.

Skandal pas skandali duket se Shqipëria po preket nga dëshpërimi. Një i tillë ngjan edhe ai që përcjell Spartak Ngjela në një reagim të vetin sot. Që po e sjellim në vëmendje të lexuesit:

Maxhoranca e sotme socialiste erdhi në pushtet duke u vetëquajtur Rilindja e Shqipërisë. Shumë ambicioz si emërtim, kujtdo i mbetej të shihte sa e besueshme do të ishte maxhoranca në vijim. Dhe, sidomos, më kë kishte zgjedhur Kryeministri ta bënte Rilindjen.