Blloku Opinion

Shteti dhe regjimi politik janë dy gjëra të ndryshme, dy gjysma që përbëjnë një vend me një emër të caktuar, dy gjysma që plotësojnë njëra tjetrën dhe që i kanë të ndara veprimet. Regjimi politik në një vend mund të jetë parlamentar, presidencial, mbretëri, popull-mbret (“republikë”), “demokraci”, “diktaturë”, fetar ose jo fetar, etj. Regjimi politik përfaqson “sovranin” i cili ripohon duke i ligjëruar detyrat natyrale të një shteti dhe më pas nuk i ndërhyn shtetit (qeverisë) në zbatimin e tyre; dhe anasjelltas, shteti nuk ndërhyn në formën apo punën e regjimit politik.

Jakobinët, për ata që nuk e dinë, është një lëvizje e thellë politike që jehon prej tre shekujsh nëpër botë. Kur thua sot jakobinizëm, nënkupton një zgjidhje radikale dhe të pamëshirshme të problemeve që ngërthejnë një shoqëri.

Partnerët tanë më të rëndësishëm ndërkombëtarë, si kurrë më parë duan të na japin të kuptojmë se ata janë bërë garantë të dyfishtë që institucionet e pavarura nuk do të pësojnë sulme politike nëse bëjnë detyrën e tyre, dhe që institucionet e pavarura nuk do të bëjnë goditje me tendenca politike.

Një fushatë e qeverisë Rama, direkt dhe indirekt, që kërkon largimin e OSBE-së nga Shqipëria, të sjell ndërmend një peticion të hekurudhës së Durrësit, në kohën kur Berisha ishte president, që kërkonte mbylljen e BBC në shqip se transmetonte lajme kundër pushtetit.

Fillimisht këtë shkrim doja ta nisja si një vëzhgim. Por ndërrova mendje në çastin e fundit. E ç’të vëzhgosh më parë në Shqipëri. Të gjitha duket se po venë keq e më keq. Këtë herë e kam me sistemin shëndetësor. Dhe problemi më shqetësues sot në Shqipëri është sistemi parësor i shëndetit. Them sistemi parësor se po arrite që të shkosh deri në spital, aty edhe ta bëjnë dermanin. Por që të shkosh deri në spital ka dy mundësi: ose të jesh me një urgjencë, që do të thotë gati për vdekje, ose përndryshe duhet t’i nënshtrohesh një kalvari të gjatë që kërkon stërmundim e nerva derri.

Nuk ka asnjë parlament në botë sot që të ketë çështje themelore të diskutimeve të tij largimin e anëtarëve që vijnë nga bota e krimit. Aq e rëndë është gjendja, sa çdo deklaratë e ambasadës amerikane, misionit të BE-së dhe çdo zyrtari të huaj ka në qendër vetëm pastrimin e Parlamentit nga këta njerëz. Në fakt, akuzat e opozitës se kryetari i PS, Edi Rama mblodhi gangsterë e kriminelë dhe i përfshiu në “skuadrën e rilindjes”, disa duke i promovuar në konferenca shtypi, disa duke i mbrojtur publikisht, po provohen të vërteta.

Ironia këtë fundjavë arriti kulmin kur kryeministri shqiptar Edi Rama, hapi një ekspozitë pikture në Munih të Gjermanisë, në një kohë kur azilantët shqiptarë në këtë vend janë 8-fishuar krahasuar me vitin e kaluar.

Kryeministri shqiptar masturboi me të ashtuquajturat piktura të veta, piktura që i bën gjatë takimeve jo vetëm private, por edhe zyrtare, teksa të tjerët flasin dhe ky i fundit zhgarravit dhe ndërkohë as nuk i shkoi në mendje të vizitonte një kamp azilantësh në Gjermani, kampe më së shumti të mbushur me bashkëkombës të tij.

Tendenca ngulfatëse e postmodernizimit për ta tubuar edhe përmbajtjen e kulturës të popullarizuar, tekstet e saja, si relevante, përmes analizës së formës e ashtëquajtur –“kulturë mediatike e shoë bizit” , tani edhe në portalet online, tregon (apo) vërteton hapur pa të voglin dyshim se parimi universal i vizualizimit po e mbulon fotografinë e identitetit bashkëkohor gjinor.

Përfaqësuesit politikë, që shfaqen në ekran, tanimë nuk lodhen shumë t’i mbrojnë interesat qytetare e kombëtare në Parlament. Këta aktrojnë tërë ditën për të krijuar pamje të këndshme e tërheqëse mediatike për veten e tyre dhe për partinë e tyre. Duhet pranuar se, në dy vjetët e fundit, tek ne shqiptarët, kemi pasur një mediatizimit të tejskajshëm të politikës.
Pse mendoj kështu?

Që kur Maqedonia deklaroi gjendjen e emergjencës në zonat e saj kufitare në fund të gushtit, “Rruga e Ballkanit” është bërë e njohur.
Deri në 3000 refugjatë, kryesisht nga vendet e Lindjes së Mesme, mbërrijnë në vendin e vogël jugor evropian çdo ditë. I njëjti numër kalon kufirin me Serbinë dhe Hungarinë – shumica e të cilëve shpresojnë të arrijnë në Gjermani.