Blloku Opinion

"Edhe një fitore e tillë dhe ne jemi të humbur", mund të ketë menduar ndonjë politikan evropian pas votimit të ministrave të brendshëm të BE për kuotat e refugjatëve sipas parimit të shumicës. Pazarllëku i vazhdueshëm në lidhje me marrjen e njerëzve të dëshpëruar, të cilët janë të detyruar t'ia kthejnë shpinën atdheut të tyre për shkak të luftës dhe mjerimit, është i turpshëm. Shifrat e negociuara janë kapërcyer prej kohësh, vetëm në Gjermani priten pesë herë më shumë refugjatë deri në fund të vitit.

Me fillimin e fushatës qeveritare kundër informalitetit, bizneset e vogla u gjetën para një misioni të vështirë – si të justifikonin produktet që kishin gjendje pa faturë. Për mëse dy dekada, shumica dërrmuese e tyre furnizoheshin me produkte të pashoqëruara me faturë tatimore – praktikisht, produkte që kalonin pjesërisht ose asfare nëpër sitën fiskale.

Ai ka një restorant të vetin, ku unë shoh vazhdimisht që punohet. Kurdo që të hysh në të, do ta gjesh plot me njerëz që drekojnë a darkojnë. Më tha që është i majtë, madje më autorizoi që t’ia përmendja dhe emrin kur i thashë në fund të bisedës se do të shkruaja diçka, i ngacmuar prej asaj që ai vetë më tha. Por emrin nuk po ia përmend, pasi dua që trajtimi i problemit të dalë ashtu si duhet, d.m.th impersonal.

Për momentin e tërë Europa dhe posaçërisht Gjermania është përfshirë në debatin publik mbi  emigracionin masiv apo të zhvendosjes kolektive të masave të mëdha të njerëzve. Në rastin konkret termi “emigrant”  është zëvendësuar me  termin “refugjat” ose më saktë, me termin “emigrant për motive ekonomike”.

Nga një sondazh kombëtar që kam zhvilluar ditët e fundit, rezulton se, në qoftë se zhvillohen sot zgjedhjet parlamentare:

Shqipëria ndoshta është i vetmi vend anëtar i NATO-s dhe që aspiron të hyjë në BE, që de facto ka një Parlament të rrëzuar moralisht.

Në gjithë botën tashmë janë 55 udhëheqës autoritarianë. Njëmbëdhjetë prej këtyre udhëheqësve janë 69 vjeç ose më të moshuar, dhe janë në faza të ndryshme të shëndetit në rënie. Shumica e këtyre diktatorëve në plakje, si Jose Eduardo dos Santos i Angolas (73 vjeç), Nursultan Nazarbayev i Kazakistanit 7(5 vjeç) dhe Robert Mugabe i Zimbvavesë (91 vjeç) janë në pushtet prej dekadash. Me vështrim të parë kjo është një pamje shpresëdhënësve për vëzhguesit e demokracisë, që kanë dokumentuar kohët e fundit një ripërtëritje autoritariste të ngadaltë por të qëndrueshme.

Shkonim sa para–prapa gjatë gjithë darkës. Po, një i njohuri im e pranoi, planet ekonomike të Jeremy Corbyn – rishtetëzimi i industrisë, vendosja e një “page maksimale” – ishin fantastike. Po, është e vërtetë, simpatitë e Corbyn për njerëzit, të cilët ai i ka përmendur si “miqtë tanë te Hezbollahu”, zor se mund të jenë të shëndosha apo racionale. Dhe, sigurisht, udhëheqësi i ri i Partisë Laburiste mund të mos zgjidhet kurrë kryeministër. Por më pas ai psherëtiu: “Të paktën do të zbavitemi sërish”.

Gjatë vitit 2015 u botuan dy biografi të Ahmet Zogut. Duket se kjo figurë politike vazhdon të tërheqë vëmendjen e shqiptarëve, madje më shumë se më parë. Njëra biografi u shkrua nga gazetari Blendi Fevziu dhe tjetra nga historiani Kristo Frashëri.

Politika është dakord: duhet ndërhyrje ligjore dhe kushtetuese për të spastruar politikën dhe vendimmarrjen e niveleve të larta dhe të mesme nga personat e dënuar për krime apo të inkriminuar. Presioni ndërkombëtar dhe një sërë skandalesh publike nga deputetë të Kuvendit sollën ndryshimin radikal të axhendës politike, - dekriminalizimin.