Blloku Opinion

“…Për ata që diktatura i zhvesh nga dinjiteti i tyre për çdo ditë, deri sot, unë do të doja t them, qoftë dhe një fjali të vetme që përmban fjalën ‘shami’. T’i pyes thjesht: KENI NJE SHAMI? Ka mundësi që kjo pyetje, në çdo kohë, të mos ketë asnjë lidhje me shaminë, por me vetminë e mprehtë të qenies njerëzore…”.

Nuk është fare mosvlerësimi i dëshirës së mirë për zbutje konflikti por raporti me të vërtetën dhe të drejtën dhe këmbëngulja për to, ajo që më shtyj të kritikoj ato çka, pak ditë më parë, tha për disa politikanë kryesorë shqiptarë, Dritëro Agolli, shkrimtari ynë i motshëm dhe i shquar. Mund, në shenjë respekti, edhe të heshtja ndërsa jo pak ta sugjeronin me “argumente” nga më të ndryshme.

Po lexoj shkrime ku sulmohet I. Kadareja si nxitës i monofetarizmit të shqiptarëve dhe se çfarë dëmi të madh sjell një vijë e tillë e mendimit. Meqë paska një luftë(?), mohim të fesë islame, shqiptarët na qënkan revoltuar shumë, madje shumë prej tyre prej kësaj po bëhen me ISIS-in, etj.

Ana (emri i ndryshuar) ishte 16-vjeçare kur familja e përzuri nga shtëpia. Jetonte në një fshat të largët të Kosovës dhe familja nuk ia falte kurrsesi dy-tri dashuriçkat e saj prej adoleshenteje. Nuk dinte kah t’ia mbante. E mbetur rrugëve filloi përpjekjet për mbijetesë. Një restorant ushqimesh të shpejta i ofroi punë.

Po i kthehemi edhe një herë në 140 vjetorin e lindjes çështjes së testamentit të Faik Konicës, të lënë gjoja të shkruar prej tij. Një përvjetor që opinioni zyrtar, për fat të keq, e kaloi në heshtje. Ishte rasti më i mirë për t’i bërë homazhet e merituara kësaj figure madhore të kulturës dhe historisë sonë kombëtare. Por askush nuk u kujtua për të vendosur qoftë dhe një tufë lulesh mbi eshtrat e tij, që tani prehen në kodrat e Liqenit.

A doni t’í numërojmë kusuret e gazetarëve dhe të medias në përgjithësi? Gjen sa të duash, nuk është nevoja për shifra besoj. Megjithatë motoja: “të gjithë e duan median, të gjithë e shajnë median”, i zotëron të gjithë, njerëzit publik dhe ata fare anonim. E kështu do të vazhdojë ngaherë, përderisa vetë misioni i saj është të lajmërojë e të jetë në opozitë të përhershme. Por media më Shqipëri ka dhe një specifikë më të përparuar se shumë vende të tjera të Europës, gjithmonë merr një faturë nga politika, sidomos në raste krizash apo kur punët ecin ibret.

Në vendet e përparuara, debati mbi tatimin përqendrohet rreth progresivitetit të tij.

Nuk ka më asnjë dyshim që qeveria ka dështuar në disa plane me financat dhe ekonominë. Më e dukshmja, ajo s’ka mundur të realizojë të ardhurat fiskale, kryesisht për shkak të evazionit të lartë fiskal, korrupsionit të administratës fiskale dhe paaftësisë të pashembullt. Sjellja me tam-tame dhe largimi i paprecedentë i “Crown Agents” është qershia mbi këtë tortë të hidhur. Po ashtu, rritja ekonomike, sado të përpiqet INSTAT me “metodat” e reja apo marifete të tjera, duket pranë zeros, madje me shumë gjasa është negative, pra ekonomia është futur apo po rrëshqet në recesion.

Futbolli shqiptar po kalon një moment shumë të mirë. Ekipi kombëtar ka arritur një pozicion rekord në klasifikimin e FIFA-s apo të UEFA-s, Skënderbeu ka thyer një tjetër rekord në Evropë dhe është në prag të një arritjeje akoma më të madhe nëse shkon grupet e Champions-it.

Kohët e fundit po flitet shumë për një prishje të mundshme ekuilibrash të maxhorancës në pushtet. Po flitet çuditërisht deri për një aleancë PS – PD, që do ta nxirrte jashtë loje LSI-në e Ilir Metës, ashtu sikurse nuk mungojnë versionet se LSI mund të kthehet në koalicion me PD-në e po ashtu se së fundi marrëdhëniet Rama – Meta janë ftohur dukshëm.

Çfarë po ndodh? A ka ndonjë të vërtetë në këtë thashethemnajë politike? Cilët janë iniciatorët e sulmit ndaj tjetrit? Cilat janë arsyet? Deri ku mund të arrijnë?