Blloku Billboard

Qeveria po mbron me kokëfortësi nismën për taksimin e Rrugës së Kombit, duke e kthyer në betejë force përballjen e saj me kundërshtarët e kësaj takse dhe në veçanti me të arrestuarit e protestës në Kukësit. 

Angazhim i madh forcash policie në seancën e masës së sigurisë për të arrestuarit, zbarkim forcash speciale në Kukës dhe një kryeministër që pretendon se kjo punë është çështje keqkuptimi, pasi sipas tij ka çaluar vetëm fushata e informimit për qytetarët. 

Sot shqiptarët konsistuan në dy akte të njëkohëshme që edhe sikur të mos jenë të koordinuara, përcjellin një mesazh të qartë: Perëndimi nuk do të tolerojë më vakuumin e krijuar në Ballkanin Perëndimor dhe në zona ku eksperimentohet me durimin e aktorëve krysorë si Kosova.

Largimi në mënyrë poshtëruese i zyrtarit serb Marko Gjuriç dhe vendimi i qeverisë shqiptare për të dëbuar dy diplomatë rusë në Tiranë, bashkë me zhvillimet në Maqedoni, flasin se loja e tensionit pasiv po shkon drejt fundit dhe diçka do të rikalibrohet.

Qeveria refuzon të shpallë gjendjen  e emergjencës në Shkodër, ndonëse përmbytjet kanë izoluar disa fshatra dhe shumë familje janë evakuuar nga banesat e tyre. Emergjencat Civile vlerësuan se të paktën duhej të shpallej  gjendja e emergjencës së pjesshme, por përmes zv/kryeministres Senia Messi qeveria deklaroi se kjo nuk është e nevojshme. Qeveria nuk ka dhënë një shpjegim bindës pse heziton të shpallë gjendjen e emergjencës civile, ndonëse situata ka precipituar dhe në terren kanë zbritur forcat e ushtrisë.

Erjon Veliaj, kryebashkiaku i Tiranës ka hedhur një hap të parë drejt asaj që mund të rezultojë një përballje e fortë poltike brenda Partisë Socialiste. Duke folur në emisionin “Real Story” në Vizion Plus, z. Veliaj ka deklaruar se ai është i gatshëm të rikandidojë por kjo sipas tij nëse Partia Socialiste e vendo kështu.

“Unë nuk jam këtu për të vetëkandiduar”, tha ai.

Ka dy taktika opozitarizmi brenda Partisë Demokratike dhe në media kundër Lulzim Bashës. Të dyja i mëshojnë më shumë fjalës dhe kultivimit të perceptimit sesa ndonjë aksioni politik të mirëfilltë. Ideja e parë është ajo se Lulzim Basha është një ushtar i Sali Berishës, një kukull e tij. Por me marrëveshjen e majit dhe me zhvillimet e mëvonëshme politike, kjo tezë po humbet terren në lëmin e arsyetimit objektiv. Ndaj është kaluar me vrull tek ideja e dytë që ka një përhapje të natyrshme: Lulzim Basha nuk ja thotë për atë punë. Është I dështuar, nuk di, e ca më keq, ai nuk ngjit.

Kryeministri i Shqipërisë Edi Rama, ka përsëritur së fundmi tezën e tij, se anëtarësimi i Shqipërisë në BE, është në interes të stabilitetit të vetë Europës. Në një intervistë për “Politico”, z. Rama që duket se ndjek taktikën e negociimit mbi presionin potencial të një njolle gjeopolitike në Europën Juglindore, thotë ndër të tjera se:

Një sondazh i fundit i titulluar “Besimi në qeverisje 2017” i mbështetur nga PNUD përsërit gjetjet e mëparëshme se institucioni më i besueshëm janë Forcat e Armatosura me 63%, pas tyre Institucionet e Arsimit Publik me 63% kurse Policia e Shtetit, e shpallur pak kohë më parë si institucioni më i besueshëm, është vetëm me 53%.

Edi Rama e pati të thjeshtë kësaj radhe për të rrëzuar nga themelet godinën e Teatrit Kombëtar. Pak ditë proteste, një testim me daljet e ministres së Kulturës dhe kryetarit të Bashkisë, dhe kryeministri doli para artistëve për t’u thënë troç: aty ku sot është teatri do bëhet ça dua unë.

Lulzim Basha ndodhet sërish në një pozitë shumë të favorshme politike që po krijohet paradoksalisht nga kundërshtarët e tij. Paraprakisht duhet të themi se Basha është njeriu që nuk frymëzon, që nuk bind, i papërshtatshëm për opozitarin shqiptar dhe më e keqja, ai nuk ka ditur që dobësitë e tij si politikan i akulturuar me mendësinë shqiptare t’i konvertojë në forcë dhe avantazh. 

I vetmi që nuk ka reaguar për kontratat e lobimit të Partisë Demokratike në SHBA dhe lidhjeve të dyshuara me rusët është Sali Berisha, heshtja e të cilit lë të ekspozuar Lulzim Bashën përballë sulmeve që po i adresohen nga disa anë. Është naive të besohet se një ofensivë e tillë politike ndaj kryetarit të Partisë Demokratike mund të linte indiferent Sali Berishën, për më tepër për një temë si proamerikanizmi dhe antiPutinizmi.